Zomaar ineens kwam hij voorbij. Ik zag een kort filmpje van twee stoomtreinen die elkaar passeerden met alle bijbehorende lawaai. Meteen moest ik aan Rika denken. Rika? Ja de Rika die ik lang geleden in mijn middelbare schooltijd leerde kennen.
Onze leraar Nederlands Hilberts verzorgde ook de Nederlandse literatuur en deed dat met verve. Van Mariken van Nimweghen, Beatrijs en Van den vos Reynaerde tot aan Jantje zag eens pruimen hangen.
Maar deze bijzondere gedichtjes van Piet Paaltjens, pseudoniem voor Francois Haverschmidt, waren ook bijzonder en juist die ene: Aan Rika.
Ik heb hem even opgezocht. Zal ik je wat vertellen? Ik vind het nog steeds leuk.
Ik vermoed dat het uit de verzameling gedichten Snikken en Grimlachjes is.
Voor mij blijft ‘Aan Rika’ de mooiste….
Aan Rika
Slechts éénmaal heb ik u gezien. Gij waart
Gezeten in een sneltrein, die de trein
Waar ik mee reed, passeerde in volle vaart.
De kennismaking kon niet korter zijn.
En toch, zij duurde lang genoeg om mij,
Het eindloos levenspad met fletse lach
Te doen vervolgen. Ach! geen enkel blij
Glimlachje liet ik meer, sinds ik u zag.
Waarom hebt gij van dat blonde haar,
Daar de englen aan te kennen zijn? En dan,
Waarom blauwe ogen, wonderdiep en klaar?
Gij wist toch, dat ik daar niet tegen kan!
En waarom mij dan zo voorbijgesneld,
En niet, als ’t weerlicht, ’t rijtuig opgerukt,
En om mijn hals uw armen vastgekneld,
En op mijn mond uw lippen vastgedrukt?
Gij vreesdet mooglijk voor een spoorwegramp?
Maar, Rika, wat kon zaalger voor mij zijn,
Dan, onder hels geratel en gestamp,
Met u verplet te worden door één trein?
Piet Paaltjens
1835-1894
Ook zin in die twee treinen? Klik op de titel!