Nu compleet:
Negen jaar geleden namen we afscheid van tante Jantjen. Ds Jan Leijenhorst leidde deze ‘viering van haar leven’ in de Barchkerk in Barchem. Ze mocht de leeftijd der zeer sterken bereiken: 95 jaar. Nee het was geen triest afscheid en toch kwamen bij veel van ons de emoties boven. Want hoewel tante Jantje en ome Jan Eggink zelf geen kinderen hadden gekregen waren ze een geweldige stel pleegouders voor alle kinderen in de familie en van vrienden. Wat hebben er veel bij hen op de Boskamp gelogeerd en genoten van het leven bij hen op de boerderij. Jeanet, haar dochter Yvonne en Erna vertelden over wat tante Jantje in hun leven betekende, ieder deed het op zijn eigen manier maar Jeanet en Erna wel in het Achterhoeks. Mooi gedaan!
Uiteindelijk kon de thuiszorg en Erna, Jeanet en Diny het samen niet meer aan om tante Jantje goed thuis te verzorgen en zelf had ze al eens geopperd: ‘Könt jullie mien niet ergens naor toe brengen? ‘
De laatste paar weken verbleef ze in een hospice in Warnsveld, waar ze met hulp van drie nichtjes goed verzorgd kon worden. Toen de ambulance haar ophaalde vond ze wel dat ze nogal strak ingesnoerd zat. De ambulance broeder merkte op: ’Ja ja, we doen aan klantenbinding!’, waarop ze nog gevat antwoordde: ’Dan hebt jullie an mien een verkeerden’.
Er waren veel, heel veel mensen die bij dit afscheid waren: neven, nichtjes, vrienden, buren, maar ook de logés van vroeger.
Na de begrafenis zelf kwamen familie en vriendenschaar in ‘Het Onderschoer’ bij elkaar om samen koffie te drinken en een paar broodjes te eten. Wat was het mooi om de film, die Cor Jekel in 1955 al eens gemaakt had, weer te zien. Alle kinderen Eggink werden gefilmd op hun eigen woonplek en bij aankomst op de Boskamp op die feestelijke dag. Was het misschien hun 50 jarige trouwdag? Alleen Herman en zijn gezin ontbraken. Deze film zou daarna opgestuurd worden naar Herman en Nettie in Amerika. Zelfs de buurtjes Dinkelman werden er nog even bijgehaald. Kon Herman ze nog weer eens zien op de film.
Opnieuw werd duidelijk dat alle kinderen veel mochten op de Boskamp bij opoe en opa Eggink en ome Jan en tante Jantje. Er werd geklommen in de hooiberg, gesprongen vanuit de hilde in een hoop hooi op de deel en de volwassenen genoten al net zo hard als de kinderen zelf. Het was een film vol nostalgie. We zagen de hooiberg van ome Jan die bij ons kinderen helemaal in trek was en dat mocht daar ook allemaal. ‘Ach et bunt kinder, die könt toch niet de hele dag stille zitten’, zei tante Jantje wel eens. Op de film ging het er behoorlijk aan toe. Klom er eentje in, dan probeerde een ander die er weer uit te trekken. Heel wat van de kinderen van toen waren bij dit afscheid van tante Jantje.
De film was een mooie herinnering aan de tijd dat we bij verjaardagen naar de Boskamp gingen. Tante Jantje is hier aan het melkbussen wassen, er werd in die tijd ook nog met de hand gemolken. Ome Jan kwam ook regelmatig in beeld.
In de buurt was het Dienemeuje en opa Johan- oom, maar voor ons waren het opoe en opa uut Barchem. Niet alleen hun eigen kinderen groeiden hier op maar ook de jongelui uit de buurt mochten graag bij hen zijn, zo vertelde Jannie Dinkelman. Deze film is net op tijd gemaakt. Ik denk dat opoe een jaar later al overleden is. Ze had een chronische bronchitis waar in die tijd nog weinig aan te doen was. De foto’s maakte ik van deze oude film van een behoorlijke afstand. Henk Braakhekke maakte ze enigszins toonbaar. Bedankt Henk!