Met elkaar aan tafel op de "Binnenplaats" van De Bongerd.
“Wat dach iej d’r van..…gaoj mee”? We zijn bij oma van der Kolk in zorgcentrum “De Bongerd” in Hattem. Meestal reageert ze enthousiast van: “Ooooh Wim”, maar dit keer niet. Ze ziet slecht en nu herkent ze zijn stem ook niet. Ook mijn naam weet ze eerst niet te benoemen. We hebben haar een maand niet gezien. Iedere keer lijkt het of ze weer wat van haar kunnen en kennen ingeleverd heeft.
Maar als ze Rick ziet wordt ze weer wat helder. Ze reageert wel enthousiast over de felgekleurde bloemen die ik bij me heb en vraagt wat voor bloemen het zijn en benoemt de kleuren alsof ze die ook blijft oefenen. "Is d’r nog niejs"? We vertellen over kinderen en kleinkinderen. Over de gezellige woensdagmiddagen met Robin en Eva. “Bellen jullie de zusters wel eens…Doe ik ook gekke dingen”? Ze voelt dat ze de grip op haar geheugen steeds meer verliest en dat wil ze niet. "Hoe old bin ik noe, ik bin van 1913, 23 april". We vertellen over haar pannenkoekenfeestje straks bij "de Ossestal". Dat lijkt haar wel.
Wanneer we haar weer terugbrengen zien we in de lift een oude mevrouw in een rolstoel die lijkt te slapen en die wel heel erg ver weg is. “Ach”, zegt moeder tegen de zoon. "Iedereen wil wel oud worden, maar oud zijn moet je leren”. Dan lijkt ze ineens weer een hele Piet!
We hadden niemand gebeld, maar dit keer zijn Henry en Tonny thuis en praten we weer helemaal bij. Ze zijn druk met de voorbereidingen voor hun emigratie naar Canada. Wisten jullie dat het wel drie jaar kan duren voordat zoiets rond is? Hun huis in Hattem gaat verhuurd worden en in Spruce View hebben ze al een huis op het oog, lekker dicht bij Gera en haar gezin.
Binnenkort zijn ze 40 jaar getrouwd. Dat wordt meteen een afscheidsfeestje. Nog even …en dan kunnen ze zeggen: Canada… here we come!