We zitten al weer aardig in het ritme van alledag. De was is gedaan. De buren opgezocht, de kinderen gezien, de nieuwe achterruit van de auto is geplaatst. En…
‘Och pa… heb je vanmiddag even tijd? De buxussen hebben we eruit gehaald, wil je die wel even wegbrengen? En kun je even een vrachtje hout voor me ophalen?’ Mark heeft geen trekhaak en geen aanhanger. Natuurlijk gaat Wim dat doen.
Dan gaat de telefoon….neef Arend. Of we heel misschien…. tijdelijk…. een plekje hebben voor de auto van pa. Hij heeft nu een leaseauto van de zaak en wil de auto uit de verzekering en belasting halen, maar dan mag hij niet meer op straat staan.
Och… wij hebben wel de ruimte, maar je wilt zo’n ding niet in de weg hebben staan. Hiervoor worden plannen gemaakt. ‘Achter in de voormalige groentetuin’, vindt Mark. Op de open plek onder de bomen’, bedenk ik. Nee, naast de kapschuur is de beste plek, vinden we samen. Maar dan moet er een vracht hout verplaatst worden. Zullen we de jongens vragen? Of Arend met vriend? De jongens hebben zaterdags de voetbal en Arend komt pas als hij de auto brengt. Misschien is de andere kant van de kapschuur een betere plek. Dit plan wordt aangenomen.
Voor we jongens kunnen vragen begint Wim al met dikke bossen hosta’s weg te graven. Wie ooit zo’n klus zelf heeft moeten klaren weet dat oude hosta’s opgraven nogal een zwaar karwei is. Dan moet er een bult Drentse keien verwijderd. Nu is het stuk terrein vlak, maar Wim ligt uitgeteld op de bank. We liggen er vroeg in straks.
