Met argusogen hou ik de molshopen in de gaten. Met vereende krachten zijn die vorige week onder leiding van onze oppermollenverjager Johan voorzien van carbid tegen mollen. Dat zou een verschrikkelijke stank afgeven zodat ze verjaagd worden. Maar ja… waar

‘Zal ik vanavond eens lekker voor je koken?’ Wim kijkt op en zijn blik verraadt niet veel goeds. Het doet hem ogenblikkelijk denken aan een reclame waar hij een gruwelijke hekel aan heeft. En als ik er aan toevoeg:’.. En

De film, in 1955 opgenomen op de Boskamp en die na de begrafenis van tante Jantje gedraaid is , haalde de krant. Arie Ribbers schrijft wekelijks een column in de Stentor en maakte de vergelijking tussen zijn jong overleden klasgenootje

Intussen is Wim een gipsbeen lichter. Gisteren werd het gips losgeknipt, een foto gemaakt, gevolgd door een bezoekje aan dokter Dam, de orthopeed. Die was heel tevreden over de foto en de enkel. Wim mag de enkel nu weer belasten.

Er waren in 1955 ook al oudere kleinkinderen te zien. Ineke Kettelarij liep een deel van de dag met een leuk schortje voor om mee te helpen. Hier staat ze bij haar verloofde Jan Sigger met wie ze wat later

De film bleek een succes. Wat een herkenning was er. Zo mooi om onze ouders en ooms en tantes nog eens op bewegende beelden te zien. [i]Opa and Dika, 60 years ago…[/i]

En… Diny r. en nichtje Nelly van Middelkoop l..

Nog een typerende foto van opoe. Ze liep vaak met haar handen op de rug. Wat me verder aan haar opviel was dat ze, in tegenstelling tot veel ouderen die donkere kleding droegen, vaak lichter blauwe schorten aan had. Een

Eefje Kettelarij is van hetzelfde schooljaar als ik, net als Wim Groot Nuelend. Opa en opoe kregen drie kleinkinderen binnen één jaar. Ik herinner me een verjaardag van mij nog op de Haar waar tante Jo en ome Hendrik Jan

Er werd lekker gegeten, de ouderen in de grote keuken zoals vaak de nette kamer genoemd werd, en de kinderen in de keuken. Hoe ze er allemaal inpasten is mij nog een raadsel, maar het ging blijkbaar. Bij deze foto

In de buurt was het Dienemeuje en opa Johan- oom, maar voor ons waren het opoe en opa uut Barchem. Niet alleen hun eigen kinderen groeiden hier op maar ook de jongelui uit de buurt mochten graag bij hen zijn,

De hooiberg van ome Jan was bij ons kinderen helemaal in trek en dat mocht daar ook allemaal. ‘Ach et bunt kinder, die könt toch niet de hele dag stille zitten’, zei tante Jantje wel eens. Op de film ging

De film was een mooie herinnering aan de tijd dat we bij verjaardagen naar de Boskamp gingen. Tante Jantje is hier aan het melkbussen wassen, er werd in die tijd ook nog met de hand gemolken. Ome Jan kwam ook

De film begint met een foto van de Boskamp. [i]The film — 1955–starts with a picture of the Boskamp farm.[/i]

Behalve tante Jantjes jongste zus Marie was ook de jongste van de Egginks van de Boskamp, Bram, met zijn vrouw Betty naar Barchem gekomen. Net voor tante Jantje naar het Hospice ging waren ze nog bij haar geweest en brachten