Weet je nog van die caravan met Bernard? Wanneer het woord kamperen viel in de leraren kamer dan kwamen de sterke verhalen boven.Ik was niet de eerste die met caravan meeging op kamp. De tweede klassen moesten aan het eind

Mijn leven bestaat, net als bij iedereen, uit stukjes. Belevenissen. Mijn vroegste jeugd op de Haar, de Boomgaard, Hattem eerst zonder dan mèt Wim, stukje Aalten, stukje Hengelo. Bij de laatste drie kwam er steeds een kind bij. Ik weet

Het was 1994 en we hadden net dit huis aan het Schoolpad gekocht. De voorlopige koopacte was getekend. Rick zou nog wat jaren bij ons in de studio komen wonen. Gerhard en Judith namen ons huis aan de Kuifmees over

19 maart 2023–Twee jaar geleden was het opnieuw Wim z’n dag. Mooi dat hij dat nog mee mocht maken. Je snapt dat ik ook donateur ben gebleven… Die dag was het D-day voor ons. We gingen op uitnodiging van de

Alweer een mooie en zeker zinvolle avond van onze Vrouwengroep Hedera in Zuidbarge. Nadat Aly het mooie gedicht Veurjaor en daarna een stukje van Pater Jan, zelf afkomstig uit Bargercompas, voorlas, vroeg hij zich af of de nieuwere manier van

Even terug naar 1969/1970. Rick is dan bijna 2 en is toe aan het los leren lopen. Het was nog niet zo eenvoudig doordat hij links beperkingen heeft. Daardoor gingen we twee keer per week naar het ziekenhuis voor therapie.

Stil Vooruit nog even terug naar onze mooie tijd aan het Schoolpad. Nou, zo stil hoeft nou ook weer niet… De laatste haan is weg, de haan voor Rob. Hij heeft de meeste genen meegekregen van vader Hendrik. Vanmorgen vroeg,

Zo’n 12 jaar geleden schilderde ik dit. Toen ik ooit begon wilde ik abstract proberen te schilderen, dacht dat het gemakkelijker zou zijn. Ik kan je vertellen… dat is het niet. Voor mij niet. Wat ik ook probeerde… ik werd

Veel te laat kreeg ik contact met Agnes Lichtenberg. Ze woonde op boerderij het Waorle, toen nog onder kasteel de Kieftskamp en was een buurmeisje van onze opoe Kornegoor, ook uit Linde. Eigenlijk zag ik haar alleen in het voorbijgaan

‘Zag ie dat?’, zei Wim altijd in het voorbijrijden. Ja, zo ging dat bij ons wanneer we onderweg waren. ‘Wat was dat dan?’ Ik zag natuurlijk weer niks. ‘Daor zat d’r weer ene… op dat päöltjen’ en dan bedoelde hij

Regelmatig moet ik vanzelf even aan opa Bijenhof denken. Eigenlijk was opa de rust zelve. Hij had behalve zijn gedichten over Hans Knol en Truuken, die hij met verve kon voordragen, ook zijn bijzondere uitspraken. Eén ervan was: Wie zijn

Zo tegen 8 uur elke morgen voel ik het neusje van Storm. Hij vindt dat het tijd wordt om wakker te worden. Zo heb ik geen wekker nodig. Bovendien wil hij ook graag even naar buiten. Het duurt toch al

Deze hobbel van herinneringsdagen is voorbij. Na het dankbare gevoel op onze 60e trouwdag kwam een andere herdenkingsdag. Ik ben nog nooit zo verdrietig geweest dan deze dagen rond de sterfdag van Mark. Toch is het al 8 jaar geleden.

Storm, mijn trouwe vriend, ligt op zijn schapenvachtje onder mijn bureau. Hij houdt me strak in de gaten. Zo gauw ik in de benen kom staat hij weer klaar. Ik kom net een foto tegen van bijna 13 jaar geleden.

Na de tijd van Kerst en Oud en Nieuw met herinneringen volgden de wat lastige herdenkingsdagen. Allemaal in korte tijd. Wims verjaardag, altijd een gezellige drukte, Marks verjaardag, idem. Dan kwam onze trouwdag die vaak eenvoudig, maar daarom niet minder,