Vandaag ben ik Klein Duimpje’, meldde Rick toen hij bij ons aan de eerste kop koffie zat. Hij kan af en toe zo beeldend uit de hoek komen. ‘Klein Duimpje?’ Wat heeft hij nu weer? Hij gaat staan en laat

In de tijd dat onze ouders opgroeiden was er voor vrouwen weinig tijd om naast hun huishouden nog veel creatieve activiteiten te ontplooien. Het bleef vooral bij naaien en breien, verstellen en het verzorgen van de bloementuin. Onze moeder begon

Wat is dat nou weer…? Wim maakt allerlei vreemde gebaren. . Ik sta op het punt om naar mijn schilderochtend bij Ellen te gaan en Wim heeft alvast de auto klaar gezet. Mijn tas met verf en kwasten heb ik

Het is natuurlijk fijn dat je contact blijft houden met mensen waar je mee opgroeide. Dat voelt vertrouwd. Toch kan het je zo gebeuren dat je in het laatste stuk van je leven mensen ontmoet die net zoveel voor je

Met Rick maak je de kachel niet meer aan. Sinds hij in zijn puberjaren elke week naar Groesbeek afreisde is hij behoorlijk zelfstandig geworden. Op Werkenrode heeft hij een mooie opleiding in aanleg en onderhoud gehad. Bovendien woonde hij in

Ik denk zo ineens aan ons bezoekje aan Piet en Marijke. We zijn er vaker geweest, maar in 2011 kwamen we op onze terugreis vanuit Spanje toch langs de Morvan en natuurlijk ga je dan bij hen aan. De Morvan

Natuurlijk ben ik er ook dit jaar bij. Wat denk je? Waar? Om sinterklaas te vieren bij Alle, Anja en hun gezin. Ik moet zeggen dat iedereen zich behoorlijk heeft uitgesloofd met de inpakkerij en de gedichtjes. Natuurlijk was Indy

Ik heb eens een uil geschilderd. Niet zomaar een uil….nee een Laplanduil oftewel the Great Gray. Ik heb, behalve dan in de dierentuin, pas twee keer in de natuur een uil gezien. De eerste keer waren we op camping De

Elk jaar maakten we die afspraak: samen eten bij ‘de Wok’. De donderdaggroep is een vrij stabiele groep. Jarenlang aqua joggen we al van 9 tot half 10 en zetten het samenzijn voort in het restaurantje dat geen restaurant meer

Wat mooi om eens een kijkje te kunnen nemen in het dagelijks leven van onze kleinzoon Robin. Hij werkt bij het Waterschap in Groningen. Dit keer ging hij op inspectie per helikopter. Voor dit soort werk werd een paar weken

‘Ik zie dat het een ietsepietsje beter gaat’ of ‘volgens mij is het korstje er weer even af’. En als er iets aan komt dat ik lastig vind, heeft hij me meteen door en zegt: ’Dan neem je maar even

A wise old owl lived in an oak The more he saw the less he spoke The less he spoke the more he heard. Why can’t we all be like that wise old bird?

Deze foto van Henk Braakhekke ontroert me. Deze zorgzame buurman van de Braakhekkes en de Boskamp legt een van de keune bie-j de motte an de titte. Vooral als er meer biggen dan spenen waren moest je wel zorgen dat

‘Ik bun bange dat ik em deur sloeke‘. Wim deed die dag net z’n middagslaapje op ons nieuwe stevige door buurman Alle in elkaar getimmerde bed in ons werkkamertje beneden. Ik had net gemeld dat ik hem helemaal niet hoorde

We zijn blij dat opnieuw een exposant haar werk bij ons in de Schepershof wil laten zien. Debby Matser heeft de komende twee maanden haar werken in onze Schepershof aan de muur. Geboren in Rotterdam, ook gewoond aan de rand