Vandaag zou het gebeuren. De rekening van de bank die Wim altijd gebruikte was ook de mijne maar ik vond die lastig, was zijn ding en dat liet ik maar zo. Mijn eigen bank die ook de zijne was, werkte voor mij als een trein. Vond Wim weer vervelend en liet die aan mij over. Ik hoefde geen app. Altijd die apps…..
Ik begon, na Koop van koffie te hebben voorzien, aan de klus met Wim z’n bank. Vooruit nieuwe gebruikersnaam en wachtwoord had ik netjes van de bank gekregen. Nu moest het te doen zijn. Het begon goed maar toen moest alles met die APP bevestigd worden en dat had heel wat voeten in aarde. De mobiel erbij èn de pas èn mijn rijbewijs. Ik raakte de draad kwijt èn helemaal over mijn toeren en dat is tegenwoordig al gauw.. Gelukkig had Gerhard een thuiswerkdag en kon ik even bellen.
En die kwam tussen een paar afspraken door. Samen namen we alles door en is het gelukt. Had ik nooit van z’n leven alleen gered. Ook nu zaten de tranen los. Ze moeten toch een keer op zijn…?
Wat zit een mens toch vreemd in elkaar. Met je verstand kun je alle plannen maken, maar je gevoel, de emoties gooien altijd weer roet in het eten. Er is geen houden aan.
Toen zag ik buurvrouw Jopie iets in de brievenbus doen terwijl Gerhard en ik met die bankzaken bezig waren. Ik tikte even op het raam en we maakten kort een praatje. In de envelop zat een stenciltje met een voor mij bekend gedicht over ‘De droom die geen bedrog is’. Met een lieve tekst waarin ze schreef dat zij hem ooit had gekregen en altijd had gewaard. Ome Jan Eggink had hem indertijd ook al speciaal bewaard en is toen in de dienst voorafgaande aan zijn begrafenis voorgelezen. Misschien kennen jullie hem ook wel….
En ja… daar ging het weer. Rick hoort, als hij me ’s avonds belt, meteen als de emoties toeslaan en zegt meteen: ’Daar gaat ie weer…’. Ach,… en dan schiet ik ook alweer in de lach…