Weblog1

We hebben in de afgelopen 30 jaar heel wat katten gehad aan het Schoolpad, voor het onder controle houden van de muizen èn voor ons aller plezier. Suze en Loeder zijn echt oud geworden bij ons maar er zijn er ook wel een aantal gesneuveld door de drukke weg naast ons. 2020 werd het jaar waarin Dirk de taken overnam. Loeder was als laatste overleden en we zaten zonder kat en wel met ratten en muizen om ons heen.

En toen kwam Dirk. Die liep maar steeds vanuit hun nieuwe huis via het winkelcentrum in de Bargeres naar hun oude woonplek naast Jan en Ria. Die keer kon Jan opnieuw bevestigen dat Dirk weer in zijn oude buurtje was en de bazin verzuchtte: ’Alweer… Als jullie nog een nieuw adresje weten ver hier vandaan… mogen ze hem hebben’. Zo vertelde Jan toen hij Ria kwam halen en even samen met ons een kopje koffie dronk. En zo is het gekomen dat Dirk dezelfde avond door de voltallige familie gebracht werd met dekentje en blikjes voer. Nu was het de kunst om hem een tijdje binnen te houden. En dat was een hele opgave.

Nadat Dirk de hele benedenverdieping nauwgezet had gecontroleerd, zelfs alle uithoeken had bezocht en alle ramen betikt begon hij zich steeds meer met ons mensen te bemoeien. Dirk bleek een gezellige kerel die graag bij je op schoot kruipt om uitgebreid aangehaald te worden. Hij heeft geen verschil in sexe, hij ligt net zo lief bij Wim op schoot als bij mij. Wim keek me wel eens trots aan alsof hij wilde zeggen: Dirk ligt weer lekker bij mij. Toen Karin er was om te kuisen, om met onze Westvlaamse vriendin te spreken, was het extra oppassen. En toen,,,? Het lag echt niet aan haar maar ik wilde snel even de vogels van een nieuwe pot pindakaas voorzien toen de deur op een kier was blijven staan en de buitendeur zelfs helemaal open. Dat was Dirk zijn kans die hij met alle vier poten greep.

Dirk genoot van het buitenleven, dat zag ik meteen. Het hele erf, in de kapschuur, achter de kapschuur, onder de struiken… alles had hij al snel ontdekt. Natuurlijk kon ik smeken wat ik wilde, ook met stukjes vlees kon ik hem niet overhalen dichter bij me te komen. Ik gaf het op en wachtte binnen tussen hoop en vrees op zijn terugkeer. Wim ging zelfs zoeken, maar zag hem niet. Hij kwam naar binnen en vroeg me:’Waor zag ie em dan veur ‘t laatste?’. Ik wees aan: ’Daor onder de struuken bi-j de sloot… o… as e maor niet de weg op geet…’.

Tja… we moesten afwachten. We gingen eerst maar eten. Wim zag hem het eerste. ‘Kiek daor es’. Daar zat onze Dirk, gewoon onder de grote eettafel. Het regende een beetje en daar hield onze Dirk blijkbaar niet van. Een pak van ons hart. We hielden hem nog even binnen maar daarna was ik niet zo bang meer dat hij weg zou gaan lopen en we knuffelden hem nog eens extra.

‘Sinds vanavond hoort zwager Willem tot de BN-ers’, meldde Ben op zijn FB pagina in 2014. Het was een beeld uit het optreden van Valerius op tv in een programma van de EO: Nederland zingt. Wel met net een treffend stukje tekst erbij. Dat wil ik graag geloven.

Gisteren waren Ben en Diny met Johan en Joke bij me. Het was een fijn weerzien na de ervaringen na het overlijden en afscheid van Wim. Johan en Joke hadden intussen met hun camper een leuke trip gemaakt naar het zuiden. Ze hebben lekker genoten van Frankrijk en Spanje. Nu was er tijd om in alle rust samen bij te praten.

Vanzelf kwam het gesprek op de sinterklaastijd vroeger op de Boomgaard. Hoe we vader Hein met Jonita met een wit laken over de rug langs het keukenraam zagen lopen en met mama meespeelde bij de voordeur. Daar ging alleen het kleine raampje open en wij kinderen hoorden de sint met een zware stem zeggen: ‘Piet, hou jij het paard even vast’.

Dit keer een heel bijzondere verrassing aan de wanden van onze expositie ruimte. De komende maanden kunnen we  in de Schepershof weer genieten van verrassend patchwork en de quilten met een verhaal van Mieke de Boer. Ze vond als kind alle soorten van textiele werkvormen leuk . Ze keek toe als haar moeder naaide en leerde breien van haar tante toen ze nog maar 6 jaar was. Later verdiepte ze zich er verder in en werd het zelfs Art-quilten. Ze maakt prachtige dingen mèt een verhaal. Ze haalde bovendien de aktes K en U waardoor ze ook les kon gaan geven. Daarna werd ze begeleider op o.a. een weverij Visio voor mensen met een beperking. Ze volgde Master classes en werd lid van de quiltgroep Duikvlucht in Groningen.

In de Expo ruimte zien we haar bijzondere werken met als titels:.

Stropdassen, Lente, Zomer, De drie Tulpen, Herinnering, Blokjes, Streepjes en Bloemetjes, Pebbles, Sterrennacht, Braille, Crazy, Baloefening 1,2 en 3 en de laatste: zonder titel.

Het is een bijzonder mooie expositie geworden die Mieke zelf a.s. zondag gaat inleiden tijdens het koffie uurtje na de dienst.

Foto: De quilt met als titel Braille…

Vandaag werden in onze Schepershof de mensen herdacht die afgelopen jaar in onze gemeente overleden zijn. En daar hoorde Wim ook bij. De hele dienst is hier op gericht en familieleden zijn daarvoor ook uitgenodigd. Gerhard en Rick gingen met me mee en dat was heel fijn. Iedereen kon een lichtje aansteken voor mensen die gemist worden. Wij dachten meteen aan Mark en onze familie die eerder overleden. Het was wel snel na het overlijden en de uitvaart van Wim in deze zelfde vertrouwde Schepershof en ik zag er tegenop. Dat had niet gehoeven maar ja… zo werkt dat. Je brein heeft niet alles in de hand. Rick denkt in beelden en drukt zich vaak uit als: ‘dat was een regenbui’ als hij iets aanhaalt wat me raakt. Of: ‘dit was een kort buitje en straks komt de blauwe lucht’.

Het werd toch een mooie bijzondere dienst, geleid door onze eigen Door- Elske en met medewerking van de Cantorij . Ze zongen zelfs speciaal twee liederen die ook op de Uitvaart van Wim gezongen werden, zo vertelde Tonnis bij de koffie. Nog maar zo kort geleden maar ik ben even wat in de war wat tijd betreft…..De 60 jaar samen beleef ik weer in stukjes. Rien had een prachtige natuurlijke schikking gemaakt  van onder meer een stuk bemoste boomstam, een troostschikking.

Eenmaal thuis zocht Rick de kerkdienst voor me op de nieuwe tv, zodat ik ook bij slecht weer thuis de dienst kan volgen. Gerhard zette zich achter de printer die kuren had en na een broodje en een kopje soep ging het tweetal op huis aan.  Tja… even toch een regen buitje, Rick. Maar ook dat lucht op.

‘Ik kwam iets van oe tegen in de Naober. Kan dat?‘ Ik had toen vriend Dick aan de telefoon. ‘Jao… een gloepens kort verhaaltje, ston der baoven’. Dat zei me nog niet veel. Maar toen hij zei: Waor ik weg kom… ging me een lichtje branden. Het is de eerste column uit mijn eerste ‘Tweets van het Schoolpad’ dat ook dat voorjaar uitkwam. Die is dan wel voornamelijk in het Nederlands geschreven maar ik had dit stukje voor deze gelegenheid omgezet in mijn moedertaal, het Achterhoeks.

Nadat ik dat voorjaar een workshop Achterhoeks schrijven had gevolgd dat gegeven werd door Joop Hekkelman, had ik meteen de puntjes op de i gezet en dit als copy opgestuurd naar het blad Naober, dat vooral in Oost Nederland gelezen wordt. In het nummer van september oktober 2018 was het blijkbaar geplaatst. Dick was bij zijn broer Johan geweest en die had hem dit blad met mijn stukje mee gegeven. Toch leuk!

Het werd ook nu een bijzondere avond. Het begon met het samen zingen van De Heer is mijn Herder en Aly las het mooie gedicht:  Voetstappen in het zand. Daarna kwam Annet Hulshof aan het woord. Zij is van de Veiligheids Regio Drenthe dat een speciaal programma in spelvorm ontwikkeld heeft voor het Basis Onderwijs. Mooie test voor ons.. We gingen meteen in groepen aan de slag met Smokey, de brandweerhond. Annet is al 37 jaar werkzaam bij de Brandweer en is vooral de laatste jaren bezig om voorlichting te geven.

We leerden heel wat. Vooral: deuren dicht, zodat brand zich veel minder snel kan verspreiden. Na de multiplechoicevragen kwamen de Goed/ Fout plaatjes.

Wat voor reactie zie je wanneer er onverwacht iets heftigs gebeurt zoals brand of een ongeluk?   We praatten nog na over deze bijzondere avond van onze Hedera groep in het Hoefijzer in Zuidbarge. Het blijkt dat de een bevriest, een ander vlucht maar een derde meteen in actie komt. Hoe bijzonder is het dat dit hier in de Regio ontwikkeld lesmateriaal voor groep 2- groep 8 door heel Nederland verspreid wordt. Annet werd hartelijk bedankt, waarna Rommy eindigde met een gedicht over verdriet, iets waar we allemaal mee te maken hebben. Aly ging in gedachten met ons naar zieken en degene die verdriet meemaken.

Op 12 december komen we weer bij elkaar in het Hoefijzer om samen Kerst te vieren.

Toen ik jaren geleden bedacht dat ik schilderen wel heel leuk kon vinden kwam ik bij Ellen Kroeze terecht. We kregen van haar alle kneepjes van het vak te horen en de vele goede adviezen. Bovendien was het een heel gezellige ochtend. Ze heeft zelf intussen de nodige bekendheid gekregen net als haar man Dick Lubbersen. Zelfs bij de notaris waar we afgelopen week waren hing werk van hen. Die keer hadden we samen met Ellen de onderwerpen bedacht als start voor de nieuwe serie schilderochtenden: ‘beweging’ en als tweede: ‘markt’. Ik ging voor beweging en wat kun je beter weergeven dan dieren die in beweging zijn, een nieuwe uitdaging. Ik heb heel wat pony’s in de wei zien rennen, vooral toen ik de twee van Geesje en Jans had overgenomen, Sara en Amber. Ze waren bij hen in de wei geboren. Ze waren een jaar toen ze bij ons kwamen en hadden de grootste lol met z’n beiden, rennend door de wei. Net als je dacht dat ze door de afrastering zouden vliegen gingen ze net op tijd aan de kant. Ik kon er weinig mee beginnen. Ze deden precies waar ze zelf zin in hadden. Agnes logeerde in die tijd elke maand een weekend bij ons en borstelde ze dat het een lieve lust was. Daarna werd er wat getraind aan de lounge. Met Sara was dat verloren moeite. Amber was gewilliger. Die werd zelfs van vlechtjes voorzien. Nee we hebben geen pony’s meer. Sara is verkocht en Amber loopt nu bij de pony’s van Geesje. Elke keer als ik langs kom fietsen roep ik haar: ‘Amber…. Ambertje….!’ En meestal kijkt ze nog even op… heel even.

Toen ik dan deze foto tegenkwam dacht ik aan die twee en schilderde dit Shetlandertje met veulen in aktie.

Het zicht op de tuin is er op vooruitgegaan. Het tuinschuurtje is af. Koop heeft zelfs aan de binnenkant een paar planken tegen de achterwand bevestigd voor de tuinkussens en ernaast ruimte gelaten voor de opgeklapte tuinstoelen. Het stoepje is opnieuw gelegd en de deur is breed genoeg om de fiets met gemak naar binnen te rijden. Ook aan het Schoolpad heeft hij wat reparaties gedaan als het nodig was. Hij ging zelfs mee als we een huis gingen bekijken en zag meteen of het geschikt was. Zo ook deze bungalow aan de Torflang. En nu al dat tuinschuurtje, het is een lust voor het oog en perfect afgewerkt.

Het had van mij ook volgend voorjaar gemogen, maar jullie weten hoe Wim was. Het leek wel of hij een vooruitziende blik had want al zijn wensen konden niet wachten. Meteen! En nu ben ik er heel blij mee, zelfs met de beveiliging. Die had van mij ook niet gehoeven. Met: ‘We hebben een hond’, dacht ik genoeg reden te hebben om die camera’s aan het huis eerst maar eens uit te stellen. En: ’Aan het Schoolpad waar we helemaal alleen woonden had je het er niet eens over’. Maar toen was Wim zelf nog fit. Als hij in het begin ’s nachts een apart geluid hoorde of een blafje van de hond, wilde hij meteen het bed uit en poolshoogte gaan nemen. Ik zei dan: ’Willem… i-j gaot d’r niet uut. As et gemeen volk is slaot ze oe zo in mekare. Dan kö-j better 112 gaon bellen’. Is in die bijna 30 jaar nooit nodig geweest.

Maar Wim had hier aan de Torflang geen rust. Toen ook onze buren lieten zien dat ze ook beveiliging hadden aan laten leggen en Wim hierover uitleg kreeg, was het gebeurd. Nu begint het in huis op drie plekken te rammelen als er iemand op die bel drukt. Beide mobieltjes en de extra bel. Ik schrik me iedere keer een ongeluk. Ik denk dat we nog even nazorg nodig hebben van Ewout.

Ooit kwamen we tijdens onze wekelijkse gang naar de supermarkt onze Rieks tegen met z’n vrouw, ook op jacht…. naar de wekelijkse boodschappen. We kenden elkaar van het bedden rijden voor de kerkdienst in het Scheper ziekenhuis. Ze waren net terug uit Spanje, nijlpaarden wegbrengen of iets dergelijks. Rieks Scheve is de man die vanaf zijn vroege jeugd al in de Emmer Zoo gewerkt heeft. Al die ervaring mocht hij nu overbrengen op de jongere generatie. Hij en zijn vrouw waren toen nog steeds vaak op pad voor veel dierentuinen, dieren halen, dieren brengen. Rieks vertelde dat de mensen in zo’n dierentuin twee jonge nijlpaardmannetjes niet bij elkaar in durfden doen. Dat zou spektakel geven, zo dachten ze. Maar Rieks vond dat ze dat best konden doen, wist hij uit ervaring. En zo gebeurde het, ging prima. Een andere keer wisten ze niet hoe ze keizerspinguïns konden vangen. De snavels zijn zo scherp dat je vingers er aan gaan als je niet oppast. Maar Rieks deed ze voor hoe je ze met één armbeweging  te pakken kunt krijgen. Tja… met meer dan 40 jaar ervaring in de Emmer dierentuin kon hij nu veel voor anderen betekenen. We stonden wat in de weg in de supermarkt, anders hadden we nog meer verhalen gehoord… En.. hij is een goed verteller net als zijn broer Jan, mijn oud collega èn onze vroegere buurman.

Foto: Dit zijn de keizerspinguïns die we in Auckland- reis Nieuw Zeeland 2007- in het Aquarium zagen.