Weblog1

Herfst

Nog even herfst. Als je me vraagt welk jaargetijde ik het mooist vind is dat de herfst. Ik hou van die kleuren en het ruikt lekker en het is niet zo warm meer. Het enige nadeel is dat hierna de winter komt met ook dat grauwe weer met motregen. Het voorjaar heeft iets frissigs, ook mooie kleuren in mei en dan komt er wel een mooie zonnige tijd aan. Het ergste vind ik de hitte op sommige dagen in de zomer. Dan lig ik uitgeteld van 12 tot 6. Nee geef mij de herfst maar. Zijn jullie er al achter welke bijzondere weg dit is, omzoomd door beuken? Ik fietste hier vroeger wel in het donker zonder licht en keek dan naar boven naar het streepje lucht waardoor ik midden op de weg kon blijven fietsen.

Herfst Meer lezen »

Verlies… rouw…?

Gisteren was ik uitgenodigd voor een workshop Rouwverwerking van Espria. Ach… dacht ik… waarom niet. Dus ik richting Coevorden. De bijeenkomst was bij Hotel Talens en duurde de hele middag. Er zijn zoveel verschillende soorten rouw. Soms een broer of zus, zelfs ouders, soms ook verlies van krachten, maar de meesten hadden hun man of vrouw verloren. Ik kan niet zeggen dat ik veel nieuws hoorde, maar het was goed om samen te zijn, te delen  en naar elkaar te luisteren. Het gaf veel herkenning, ook dat het tegenviel om met verlies en verdriet om te gaan terwijl je altijd gedacht had dat je het zou redden. Het klopt wel dat het gemis en de rouw niet minder, maar wel dat je wereld iets groter wordt en de energie weer terugkomt en ik tussendoor weer even blij kan zijn om iets.

Vandaag na het zwemmen zaten we aan de koffie en kwam dit onderwerp ook ter sprake. Allemaal hadden we ons rugzakje en ook hier was het goed om dit samen te delen. Het is goed om groepen om je heen te hebben die je vertrouwt en je  over en weer kunt uiten. Dat kwam gisteren ook ter sprake. En nog steeds noem ik het ‘op en af’ als iemand vraagt hoe het nu met me gaat. Of: goed hoor…. naar omstandigheden dan. Alleen zijn nu de pieken en dalen minder steil. Soms denk ik wel: zie maar, ik red me wel, maar wanneer er een opmerking is of een plotselinge herinnering aan iets bovenkomt, ben ik meteen weer terug bij af.

Natuurlijk missen we allemaal onze vaders en moeders. Dat deed ook zeer genoeg, maar wanneer we het nu over hen hebben overheersen de mooie, grappige gebeurtenissen en zijn we vooral dankbaar voor wie ze voor ons waren. Rick heeft het nog geregeld over dat bankje boven waar nu een stuk bij aangetimmerd moest worden. En hij weet het zeker, ze houden ons allemaal nog wel in de gaten.

Verlies… rouw…? Meer lezen »

Fotoboek rond de familie Eggink

Ik vind het spannend. Ben in afwachting van het mailtje van de drukkerij in Nürnberg. Wanneer het Fotoboek ‘Een reis door het leven rond de familie Eggink’ klaar is krijg ik bericht en wordt het opgestuurd naar Meppen hier net over de grens. Nu Peter Koers even in de lappenmand zit na een operatie om een nekhernia te verhelpen worden zijn werkzaamheden daar overgenomen door anderen. Maar laat ik positief zijn. Ik stuur vast een mail naar mijn vriendin Doris in Meppen dat er weer een pakket haar kant op komt.

Het schrijven van mij en het creatieve deel van Peter was een genot om te doen maar de afwerking en hoe alle boeken op hun plek komen is een tweede. Er is gelukkig hulp van de kant van de Egginks van de Jaeger. En straks stap ik weer in de auto om een paar dagen bij Ben en Diny te logeren en het een en ander op de goede plekken te krijgen.  Dus… lieve mensen, nog even geduld.

Fotoboek rond de familie Eggink Meer lezen »

De Carmel

‘Weet je wel dat Gré Leon vaak aan de ene kant van mij kwam zitten in de koffie pauze’, zei Bernard Platzer, ‘en jij aan de andere kant? De collega’s vroegen me dan of ik het warm genoeg had’. Het was de tijd van de oude LTS, de tijd dat ik een van de weinige vrouwelijke docenten was. Bij Bernard aan tafel was het altijd gezellig in de pauze. Hij had uitgesproken meningen over politiek, zijn VVD en geld in het algemeen, maar steeds met een kwinkslag.

Die middag was er dan de bijeenkomst van oud-collega’s van het Carmel College. Het is intussen lang geleden  dat ik afscheid nam. Raar is het wanneer je je collega’s terug ziet en het lijkt of je gisteren nog bij elkaar aan de koffietafel zat in de docentenkamer. We waren uitgenodigd op de nieuwe locatie vlakbij FC Emmen. Ze waren op de Carmel aan de Wendeling uit hun jasje gegroeid en hier is een semi permanent gebouw neergezet. Echt mooi en van de nieuwste snufjes voorzien. De voormalige handbalkeeper van Hurry Up , Guido Rink, is nu werkzaam bij het Carmel College en gaf ons samen met de toenmalige rector Hans Boers uitleg over de werking van de nieuwste snufjes op ict techniek. Er wordt op deze locatie door de leerlingen met het chrome book gewerkt in combinatie met een groot digitaal bord voor de klas met een touch screen.

Twee oud- collega’s zijn afgelopen jaar overleden, Louis Droste en Wim Blom, evenals de vrouw van Theo Boerboom. Tijdens momenten van stilte hebben we hen herdacht. Het blijkt toch ieder jaar weer dat deze bijeenkomsten goed werken en er werden heel wat herinneringen opgehaald.

Dit is ook al weer wat jaren geleden want ook Bernard Platzer is niet meer onder ons

Ik ben benieuwd naar onze volgende bijeenkomst. De laatste heb ik gemist door werkzaamheden hier aan dit nieuwe huis aan de Torflang..

De Carmel Meer lezen »

Dirkie

Anja vierde pas haar verjaardag. Het is me wat drie verjaardagen in 10 dagen bij de Timmertjes. En het was weer gezellig. Vriendin Anita kwam ook aan voor de verjaardag. Allebei hondenfan, dat zegt wat. Ik zag haar vaker wanneer ze met haar retriever haar rondje liep over Bargerweg en Schoolpad. Toen ze vorig jaar langs het Schoolpad liep zag ze ineens onze kat Dirk. Hij zat vreselijk te jammeren, het janken ging maar door. Toen ze later Anja sprak vertelde deze dat die dag omstreeks die tijd Wim net was overleden. Het overkwam me weer even…. Dan ga je toch denken… hoe zit dat tussen mensen en hun dieren. Dat ze meer zien en voelen dan wij mensen wist ik al wel, maar toch…

Het raakte me opnieuw. Het deed me denken aan de witte duif die op een morgen op de veranda bij Ben en Diny zat. Nooit eerder gezien. Die ochtend hoorden ze dat de avond ervoor vriend Curtis overleden was. Het was of hij zijn vriend nog even gedag kwam zeggen. Met Ben en Curtis was iets bijzonders, raakten nooit uitgepraat. Berdena zei toen wel: ’It’s always walk and talk.’ Tja…

Dirkie Meer lezen »

Een foto..?

Hoever moet je gaan om je lief te plezieren? Hoever als je hem bij je wilt houden? Op gebied van schoonheid en uiterlijk had Conny, alias Vanessa er toch alles aan gedaan. Ze zong een prachtig liefdeslied voor haar Hans toen ze trouwden. Ze heeft zich, toen ze dat nodig vond, aan alle kanten laten liften, optrekken en inspuiten, een Botox-boegbeeld waar je u of bah tegen zegt.

Toch ging dit koppel uit elkaar. Hans vond een ander liefje. Toen hij echter een ongelukkige val maakte schijnt Vanes hem nog wel opgevangen te hebben, maar …et nös bleef toch onder ’n boom.

Toen Wim eens, ja  wel even terug vanzelf, in de keuken in de weer was met de sinaasappelpers en over de barplank naar mij keek, toen kwam het: “Ik zal zo es een foto van oe maken.”

“Hoe bedoel ie?” Ik zat de krant te lezen, we waren net uit bed. “Mo-j maor es in de spiegel kieken…haor in pieken alle kanten op… zon beugel op de kop um de boel een betjen bi-j mekare te hollen.. ‘t gebit nog niet in… ie-j mossen oezelf es zien zitten”. Maar hij moest er vreselijk om lachen. Ik niet, want dan viel m’n ingevallen bekkie nog meer op.

“s Morgen ben ik niet op m’n best. Als ik de deur uitga wil ik nog wel eens in de spiegel kijken, maar dat eerste uurtje….?

Maor…. ons nös zat nog midden in de boom, want met zien beiden hiele wie-j em strak op de plaatse.

Een foto..? Meer lezen »

Twee soorten…

Je hebt twee soorten vakanties. Tijdens de ene rust je uit en tijdens die andere ben je op zoiets als een ontdekkingsreis. Het leek of wij een abonnement hadden op die tweede. Je bent het niet van plan maar het gebeurt je zomaar. Die  keer hadden we ook Storm bij ons. Dat vergde ook weer de nodige aanpassingen. Hij sliep keurig op z’n dekentje voor het aanrecht, maar zo gauw wij de ogen dicht hadden hoorden we in ons onderbewuste wat rommelen en lag hij onder ons bed. ’s Morgens kwam Storm er gezellig bij liggen want hij was wakker, dus wij ook. In de vijf dagen dat we op pad waren geweest bezochten we 4 campings. Het was dus een geplande ontdekkingstocht die keer.

We ontdekten dat Gent een drukke stad is met een ingewikkeld autobaansysteem er omheen.

Dat Koekelare, ook wel het dorp van de Fransmans genoemd, een prachtig dorp in West Vlaanderen is.

De omgeving van Uden waar we Nanneke en Wil met Rusty opzochten was boven verwachting mooi.

En Culemborg, ach… die mooie haven aan de Lek, prima kleine camping waar de havenmeester tevens campingbaas is, en een prachtige oude binnenstad te ontdekken is. Het was geweldig. Het ademt dezelfde sfeer uit als Hattem. Hier komen we beslist eens terug, maar dan wat langer, om toch die eerste soort vakantie in deze omgeving te gaan houden. Het is er niet meer van gekomen.

Foto: Het kan ook niet anders. Met water voor de deur heeft Wim wel z’n pet van de KNRM op, de Kon. Nederlandse Redding Maatschappij, waar hij meer dan 60 jaar lid van is geweest en ik het donateurschap voortzet.

Twee soorten… Meer lezen »

Maar nu….

Nu is dan het eerste jaar zonder Wim zichtbaar naast me voorbij. Een jaar van leven op de automatische piloot, zo noem ik het. Ik deed mijn ding en dat was goed. Alleen thuis zitten is het ook niet, wordt je nog verdrietiger van.

Maar nu? Aanvankelijk voelde ik me sterker worden, het werd lichter in mijn hoofd, net of er meer ruimte kwam voor andere dingen. Ik voelde me beter. Ik vroeg het maar eens aan anderen die in dezelfde situatie hadden meegemaakt, gelijkgestemden ook. Of ze dit herkenden misschien? ‘O nee, bij mij werd het tweede jaar nog erger’, kreeg ik als antwoord. Misschien komt het besef dat je echt alleen door moet. En dat is ook zo, alleen leef ik in een soort zeker weten dat Wim nog steeds om me heen is. Zou bij mij de klap wat later komen?

Ik weet wel dat bezigheid voor mij belangrijk is om me beter te voelen. Terwijl de een het huis helemaal op de kop gaat zetten was ik het liefst aan het schrijven. Het werken aan  de beide boeken Ode aan Wim en Een reis door het leven rond de Familie Eggink heeft me goed gedaan. Beiden zijn een afronding van iets waardevols.

De avonden beginnen nu langer te worden en in het donker ga ik niet graag meer weg. Deze week had ik een mooie avond met buurvrouw Ineke, die ook alleen is. We keken samen de ooit bekroonde film As it is in heaven.   Zegt dat jullie nog iets? Elf jaar geleden kregen we die in de vakantie mee van Jan en Jannie. In de caravan in Engeland keken we ’s avonds graag een dvd’tje. Met de hele serie van James Herriot en ook deze schitterende film kwamen we de avonden wel door.. Toen dat mooie lied laatst ter sprake kwam bij Ineke dacht ik aan die film. ‘Zal ik die film nog eens vragen?’, stelde ik haar voor. ‘Dan kom je maar eens een avondje bij mij en kijken we die samen”. Ik vroeg Jannie om die nog een keer  te mogen lenen. En zo zaten Ineke en ik deze week  een avond gezellig voor de tv deze film te kijken. En ik wist meteen… dat moeten we nog eens vaker doen.

Maar nu…. Meer lezen »

Niet uitstellen….

Je moet niet uitstellen wat je vandaag nog kunt gaan doen, was ook onze lijfspreuk. Daarom waren we elke zomer wel op pad. Zo gauw het vakantie was  vertrokken we. Ik ben nu blij dat we dat altijd gedaan hebben. Zoveel mooie plekken gezien en mensen ontmoet.

Die keer was het met camper en boot door Noorwegen, samen met Glenn en Greta, een groepsreis. Het eerste stuk deden we met een groep met camper. Onze leider en gids Jaap zocht de plekken uit om te overnachten. Die keer vertrokken we naar de Buaglacier. Dat werd 1,5 uur flink klimmen over wiebelende bruggetjes over snelstromend water en touwen met knopen er in waaraan je je naar boven moet trekken. Maar ja…. een beetje bergbeklimmer…zoals we toen nog waren… We bereikten de gletsjer… prachtig!
Toen we, toch wel bekaf, terugkwamen hadden Glenn, Greta en Elly heerlijke aardbeien gescoord door 15 kronen in een bakje te leggen.
En nu zochten  we een plekje voor de nacht. We wilden wèl wild kamperen, maar er moest water in de buurt zijn en dat vonden we in Erdal…..een prachtige brede snelstromende rivier. Wim ontdekte meteen de privé wasplek onder de brug. Als je je goed vasthield aan een ijzeren stang kon je je door de stroom helemaal schoon laten spoelen. Twee aan twee werd hier gebadderd. Glenn deed de was iets hogerop in de snelle stroom. Je hoefde je wasgoed alleen maar in het water te houden. Z’n voorbeeld werd al snel gevolgd. We schilden een pan aardappelen met een kop er op, we rammelden! Onze gastheer kookte! Wanneer hij  zijn portie had opgeschept, hielden wij nog ongeveer de helft over. We keken al nergens meer van op bij onze gastheer.
Die avond bij het kampvuur praattten we over ons en ieders leven. Annelies had haar studie pedagogiek afgerond en kreeg deze reis van haar Miel, die op zijn beurt in oktober voor 5 weken naar Nepal zou vertrekken..
Jaap ging  vroeg slapen, die keer aan de oever van de rivier in z’n slaapzak. Het ruisen van de rivier is slaapverwekkend.
De volgende morgen  maakten opnieuw gebruik van de ingenieuze badkamer en vertrokken richting Geilo. We reden over de prachtige woeste ongerepte Hardangervidda. We stopten bij een oude plaggenhut met een paar Lapse vrouwen die, in keurig Engels, rendierhuiden en andere spulletjes aan de man brachten. Na wat rondkijken in Geilo gingen we naar Hol waar we een stafkerkje bezichtigden.. Een aardige jongeman liet ons het interieur zien. Het toilet voor de priest in de consistorie is nogal bijzonder…pisbakje in de muur… èn Annelies mocht even het orgel bespelen. Het is jammer dat we door moesten naar Fläm, want de volgende morgen zou hier een echte bruiloft gevierd worden. Dus… we camperden weer verder.

Ik zie het nu weer helemaal gebeuren….

Foto: Wims badritueel

Niet uitstellen…. Meer lezen »

Dromen

De schilderijen van Marc Chagall doen me altijd denken aan dromen. Deze heet Bella’s wedding. Heel veel te zien op één schilderij…

Ik hoorde van iemand over een droom waarvan ze graag een uitleg had. Het was een beetje enge droom kan ik me zo voorstellen, wanneer je met allemaal wezenloze mensen en kinderen te maken hebt die je dan wilt gaan helpen. Ze vroeg of iemand een idee had wat dat zou kunnen betekenen.
Vaak weet je ’s morgens niet meer wat je gedroomd hebt. Wim beweerde altijd dat hij nooit droomde.
Wanneer je echter met het idee al gaat slapen dat je je droom graag wilt onthouden lukt het vaak wel, vooral als je een potlood en papiertje bij de hand houdt om tijdens het wakker worden een paar steekwoorden op te schrijven. Heb ik overgehouden van een individuele therapie.
Toen ik die volgde, vanwege stress die me te veel werd, kreeg ik telkens als opdracht mee om m’n droom van die nacht te onthouden. Van die eerste nacht wist ik niet anders te melden dan dat ik langs allerlei dikke keien liep waar alleen het cijfer 7 op stond. Toen therapeut vroeg naar mijn droom wist ik alleen dit in mijn ogen onbelangrijke stukje herinnering te melden. Hij vroeg toen: ”En wat deed je toen in die droom”? Ik zei dat ik gewoon voorbij liep. Die stenen waren immers te zwaar om mee te nemen. “Wat zou dat dan voor jou kunnen betekenen”? Ja zo werkt het. Op dat moment vond ik alles te zwaar om op te pakken.
Een paar dagen later droomde ik dat ik in een roeibootje in een snelstromend riviertje de berg af kwam. Ik roeide me een ongeluk en kwam helemaal afgepeigerd beneden bij de zee. Ik gooide me met laatste krachtsinspanning naast de boot en de roeispannen van me af. Het zweet gutste van me af. Terwijl ik terug keek naar de berg en het snel naar beneden stromende riviertje zag, werd ik wakker en besefte meteen dat ik dat het op dat moment op mezelf sloeg. Wat dom eigenlijk. Ik had niets anders hoeven te doen dan rustig blijven zitten en een beetje bijsturen. Je dromen hebben blijkbaar vaak te maken met de dingen waar je mee bezig bent en leren je soms op een andere manier hiernaar te kijken. En een droom kun je daarom het beste zelf bekijken wat die voor jou op dat moment zou kunnen betekenen.
Er zijn al heel wat boeken over geschreven. En ben je hierin geïnteresseerd? Ann Faraday schreef hierover prettig lezende boeken bv Het spel van onze dromen. Ook het boek Droom bewust van Robert Moss vind ik de moeite waard.

Dromen Meer lezen »