Hetty Site

Weblog1

De Passion

Opa Eggink, voor ons altijd nog opa uut Barchem, had zijn eigen ideeën over de figuur Jezus. Hij zag hem als iemand die voorop liep bij demonstraties voor het goede doel. Heel anders dan de zachte Jezus, de kindervriend. Toen opa Bijenhof, die bijzonder bijbelvast was, op een verjaardag bij ons op de Boomgaard tegen hem over teksten uit de Bijbel begon, zei hij alleen maar: ’Johan, an de Bergrede heb ik genog’. Hij had wel meer bijzondere ideeën. Zo vond hij sport iets aparts.  Dat je ging sporten om de beste te willen zijn vond hij vreemd. Waarom de beste? Waarom beter willen zijn dan een ander?

Zo zat ik vanavond naar de Passion te kijken. Ik zag een overtuigende Jezus, een stoere Petrus, een twijfelende Thomas, een zachte Johannes, een mooie moeder Maria… Elk jaar is dit oude verhaal weer nieuw.

Zelf veranderen de verhalen voor mij bij het ouder worden. Ik dronk ze in tijdens het vertellen op de lagere school. Vooral meester Berenpas kon dat beeldend en met verve. Ik stond er nooit bij stil dat bij de verovering van het door God beloofde land door de Israëlieten ook veel bewoners van toen sneuvelden. David en Goliath. Het bleef steeds maar vechten. Wat een harde geschiedenis. Maar dat is zo gebleven, net zoals het overal in de wereld  nog steeds is. Zo hoorde ik als kind veel over wat onze ouders en grootouders in de 2e WO meemaakten. Gewoon terwijl we aan tafel zaten of als we speelden. Kinderen vangen alles op. Ik vond het interessant en ook wel spannend. Hoe opa Bijenhof vertelde dat de Duitsers zingend Vorden binnen marcheerden: Und wir fahren… und wir fahren… und wir fahren gegen Engeland’, waarop de omstanders zachtjes antwoordden met: ’Plons plons plons…’.

Pas later besef je dat er vreselijke dingen zijn gebeurd. Ik denk dan meteen aan Elly Sanders die 1,5 jaar bij opa en opoe in Barchem op de Boskamp woonde en zomaar ineens opgehaald werd. We weten hoe het afliep met de hele familie. En waarom? Hoe kon een zo’n man in Duitsland de hele wereld op zijn kop zetten? En we weten intussen dat het verleden zich herhaalt.    

De Passion Meer lezen »

Loeder

We hebben de afgelopen jaren, zolang we aan het Schoolpad woonden, wel een aantal katten versleten. De drukke weg was er debet aan, maar sinds we deze laatste twee hadden is er niets ergs meer gebeurd. Moeder Suze is zelfs 19 geworden, een kat die hier binnen haar territorium had. Dochter Loeder was daarom het liefste buiten, maar ook als je haar binnen had was ze niet te bewegen om even bij je te zitten. Als je haar eens oppakte wist ze niet hoe gauw ze weer van je arm af kon komen.

Nadat Suze overleed  was Loeder wel graag binnen. Je zou het niet geloven maar ze had zelfs mijn stoel ingepikt en zat totaal ontspannen bij mij op schoot. Hier zie je haar  in de ban van een staartmeesje dat steeds elke dag wel een aantal keren tegen de ramen aan vloog. Ik hou het er nog steeds op dat die een vijand wilde verjagen als hij z’n spiegelbeeld in het raam zag. Hier zie je dat Loeder het in de gaten had en af en toe haar pootje uitstak naar de indringer.

Ach en toen ook Loeder het opgaf was het maar kaal in en om het huis. En zomaar kregen we Dirk aangeboden. Dat bleek er één uit duizend. Tja… ze hebben allemaal iets unieks. Sinds we naar de Torflang verhuisden heeft Dirk zijn nieuwe thuis bij Alle en Anja. Maar nog steeds komt hij dagelijks aan het Schoolpad muisjes vangen in de sloot naast de weg. Maar wanneer ik bij Alle en Anja kom ligt hij vaak te snurken in de stoel bij de computer tot hij op zijn tijd voor de deur gaat zitten als teken dat hij weer aan een nieuw rondje Schoolpad en Bargerweg toe is.

Loeder Meer lezen »

Pieman

Pie…pieieie…kom dan, pie ie….’, ik hoor het opoe Bijenhof nog roepen naar de katten. Meestal had ze iets te eten voor ze. Een beetje melk ,denk ik, met wat stukjes oud brood, want toen deden de mensen nog niet aan kattenvoer uit de winkel. En betrapte ze een kat op het melkzeef of één die er vandoor ging met een stukje spek of naegelholt van de taofel, dan hoorde ik haar: ‘smerige katte’ roepen. Hoe ik ineens op de katten van opoe kom? Ik las pas het stukje van Vordense Harry over Pieman, de katte van Hendrik Jan en Gardientj’n. Daar waren zo verschrikkelijk gek mee, werd verwend met allerlei lekker hapjes, tot hij ineens verdwenen was en ze hem tot hun grote verdriet dood op straat vonden… dachten ze. Pieman werd met alle eer begraven tot een paar dagen later ineens de echte Pieman weer boven water kwam. Meteen dacht ik aan onze eigen Moniekje. Had al eens een ongeluk overleefd, ik schreef  zelfs een boekje over haar  compleet voorzien van collages. Ik had haar net nog gezien maar toen Mark tussen de middag meldde dat hij hier dichtbij op de weg een zwarte kat had zien liggen dacht ik nog dat kan Moniek niet zijn. ‘Maar die had wel een geel bandje met belletje om’. Tja… het was Moniekje.

Tja katten lijken soms erg op elkaar. Het deed me even glimlachen… dat stukje van Harry over de kat Pieman. Ik hoorde bij ons thuis nog wel eens het woord pieman gebruiken. Mama deed dat als ze mijn kleine broertjes duidelijk wilde maken dat ze een grote jongen waren als ze niet meer pieman in de broek lieten plassen maar buiten of op de wc. Wij als zusjes, hadden daarvoor nog nooit een pieman gezien en vonden onze kleine broertjes hoogst interessant met hun pieman, vooral als ze tijdens het dagelijkse badje een grote straal tevoorschijn konden toveren.

Foto: Onze katten hadden ook geen klagen. Suze was nooit bij Wim weg te slaan als hij even een dutje deed.

Pieman Meer lezen »

De Yospan, een reünie en onrust in de tent..

Ja ja, onze middag in de Schepershof waar de Papoeavrouwen en de Papoeajeugd een grote rol speelden was een succes. De filmpjes, het dansje op de muziek van de Yospan en de herinneringen aan de Papoea jongens die in de 50er jaren naar Nederland kwamen.. het kwam allemaal voorbij. Hennie en Pieter waren de spil en verzorgden aan het eind een fantastische Indonesische maaltijd. De hele familie had  zich er voor ingezet.

Ik was in dubio . Zou ik nog even naar de reünie van de oud- LTS-ers gaan in het Dorpshuis in Valthe. De stamppotmaaltijd lukte niet meer maar een kop koffie en een praatje zou wellicht kunnen. Dus op pad. Het was een welkom weerzien met de oudgedienden waar ik zoveel jaren met plezier mee had samen gewerkt. Nadat ik de mannentafel had begroet schoof Otto een stoel voor me aan bij de damestafel. Tja… ouderwets zoals het vroeger op verjaardagen ook ging. Ach… ook die waren bekend want bij alle feestelijkheden waren de dames ook paraat. Het deed me goed om bij te praten, ook over de overleden collega’s. John Muijsers organiseerde deze stamppot maaltijden steeds, maar ook hij overleed afgelopen zomer. Maar Truus was er, wij konden onze ervaringen uitwisselen. Tja… twee belevenissen op een dag… het kon niet op.

Ik had niet door dat mij afwezigheid thuis zoveel teweeg zou brengen. Het was intussen half acht toen ik ons wijkje binnenreed. Rick had me al een paar keer gebeld. Bij geen gehoor belde hij Gerhard maar. Het heikele punt was dat ik mijn mobieltje was vergeten. Eenmaal thuis kon ik Rick meteen gerust stellen. Maar toen ik hoorde dat Gerhard misschien al onderweg was naar mij belde ik maar gauw naar de Kuifmees. Judith zei dat Gerhard inderdaad al onderweg was. ‘Toen ik vertelde over mijn uitje zonder mijn mobiel sprak ze de woorden die ik vroeger vaak tegen mijn jongens zei: ’Wil je dat nooit meer doen?’ Ik antwoordde dat ik Gerhard meteen zou verwennen met een kop koffie. Die was meteen gerustgesteld toen hij de auto zag staan en de lichten in huis in volle gloria. Tja… moeders moet soms ook nog wat leren.

De Yospan, een reünie en onrust in de tent.. Meer lezen »

Jut en Jul

Ooit noemde ik een van de pups van Scott en Tessa Columbus. Dat was een echte ontdekkingsreiziger. Die was ik altijd kwijt, wist altijd nieuwe plekjes op en buiten ons erf te ontdekken, tot op het land van boer Bloeming. Een paar jaar later hadden we haar opvolger: een van de lammeren had dezelfde genen.

‘Hier heb je Jut en Jul’, zei Rob toen hij ze bracht. Dat deed me even denken dat het wat sullige lammeren waren. Integendeel dus. De zwarte had al gauw een kwetsbaar stuk in het gaas ontdekt en de witte kwam er snel achteraan. De weg naar ons huis vonden ze met de ogen dicht en zo stonden ze telkens voor de deur. Het kon niet dat ze honger hadden, ze kregen genoeg. Maar zij vonden van niet dus. Het gat in het gaas was intussen allang dicht maar de mazen in het gaas waren net groot genoeg om zich er door te kunnen wurmen. Ze volgden alles wat benen of poten had want daar kwam de melk vandaan, hun instinct zei het.

Frank belde toen alweer dat hij in het voorbij fietsen die kleine aapjes alweer buiten de wei zag lopen. Ik had het al geprobeerd met het instellen van het schrikdraad, maar dat voelden ze niet, er zou wel ergens een draad kapot zijn. De twins zaten daarna maar even weer in hun hok, konden ze bijslapen. Ze moesten maar gauw dikker worden, dan passen ze niet meer door de openingen van het schapengaas.

Ach… wat een mooi stel was het. Het laatste jaar lukte het niet meer met fleslammeren. Dan moet je eerlijk zijn voor jezelf. Aan alles komt een eind. Rob maakte toen zelf een lammerenbar. Zou het graag eens willen zien..

Jut en Jul Meer lezen »

Sacha

Op de Boomgaard hadden ze heel lang een hond die Sacha heette. Deze Sacha had haar naam te danken aan onze aller-aller-eerste hond. We woonden nog in Aalten en neef Gerrit en Irene hadden een pup. Het was een pup van hun grote zwarte poedel. Ze kwamen haar zelf brengen en bleven meteen een nachtje slapen. Ze werd Sacha genoemd, net als de moeder. Het bleek een hond die erg veel beweging nodig had en wanneer je haar uitliet aan de riem hoefde je bijna zelf niet te lopen, alleen je voeten iets op te tillen en je had een tempo van ik weet niet wat. We hadden ook nooit van een puppy cursus gehoord. Soms ging deze Sacha er vandoor en wanneer ze ’s avonds niet thuis was, lieten we de schuurdeur maar op een kier. Als Wim dan de andere morgen in de schuur kwam lag ze hem met haar donkere kraalogen slim aan te kijken vanaf het kolenhok. Bij Staalkat waar Wim toen werkte werd al eens gevraagd of hij soms zo’n grote zwarte hond had. Die hadden ze ’s avond laat nog zien lopen, zo’n vier km verderop.

Die zomer van 1967 was ik in verwachting van Rick en werd dat uitlaattempo niet anders en Sacha bleef er vandoor gaan als ze er zin in had. Toch was het een schat van een hond en Gerhard zat vaak bij Sacha in de mand.

Toen echter bleek dat een collega van Wim op zoek was naar een sterke, maar lieve hond voor bij de boerderij was de keus niet makkelijk maar wel duidelijk. Sacha kreeg een nieuw thuis.

Een paar weken later gingen we kijken hoe het haar verging bij het nieuwe gezin. ‘Hoe is ’t met Sacha?’, vroegen we. ‘O.. kiek maor daor he-j em…’ en de man wees in de verte waar we twee sporen hoog opspattend water zagen. Dat was Sacha, ze rende door het water in de wei. Wij waren gerustgesteld, Sacha was op haar plek.

Foto: Gerhard met Sacha, 1967

Sacha Meer lezen »

In één week

Wat een aparte week moet dit zijn voor Rob en Sosjana in Frankrijk. Eerst de beide geboortedagen van Piet en Marijke. Ik heb ze beiden met liefde herdacht. En vandaag de verjaardag van Rob.

Veel mooie herinneringen heb ik aan ze. Marijke was net iets eerder dan ik in de familie van der Kolk opgenomen. Piet was toen nog in militaire dienst. Toen later bleek dat hij naar de politie zou gaan weet ik nog dat hij voor het eerst afstapte als hij in Hattem onder het Daendelspoortje door ging. Had hij nooit gedaan. Het was me er een. Marijke is nog eens een weekend met me mee geweest naar de Achterhoek, heel gezellig. Piet zat toen in LaCourtine op oefening.

Ze trouwden een half jaar na ons en we zochten ze eens op toen ze nog op één kamer woonden in , ik meen Voorburg, De lucht van buitenlands eten rook je door het hele huis want ze woonden daar met meer families. Maar daarna ging het naar Schiedam waar Peter en Rob werden geboren. De huisarts had nog gezegd toen Marijke weer snel zwanger was: ‘Dat noem ik geen modern huwelijk meer”.

Piet was jarig en had nachtdienst gehad. Toen Marijke hem voorzichtig wakker maakte tegen de middag en het bezoek uit Hattem was gearriveerd en  voorzichtig Piet probeerde wakker te maken en zei: ‘Pieiet… Pie iet… ze zijn er en mevrouw van Straalen is er ook…. Piet had voor z’n verjaardag maar één wens gehad… een hele kip voor zichzelf. Toen hij dit hoorde kwam er alleen maar bij hem uit :’Daar gaat m’n kip!’

Marry vertelde wel een heel beeldend hoe ze met beide kinderen èn de boodschappen de trappen op moest en dacht … welke eerst..

Maar ze namen het leven zoals het kwam en wij genoten mee. Zo zijn we eens een weekend bij hen in Schiedam geweest om ons komende weekje vakantie in Markelo te bepraten. Het was die avond laat geworden. De volgende morgen zaten Peter en Gerhard in de gootsteen het eierstruif van zich af te spoelen want er waren eieren uit de koelkast gevallen of zoiets. Maar we hebben een leuke en warme week vakantie samen doorgebracht in Markelo. Op de terugweg naar Hengelo kon onze bagage niet meer in de Volkswagen Golf en gooiden we de rest maar in de open geklapte box die op het dak vastgemaakt was.Het bleef bij hen op het netvlies staan

Ook aan Harderwijk hebben we mooie herinneringen.

Ook toen ze zich eenmaal settelden in de Morvan zijn we eerst nog eens wezen klussen, ook Albert. En als we met de caravan op pad waren zochten we ze nog een aantal keren op. Nu wonen Rob en Sosjana op die mooie plek met veel mooie herinneringen. Het leven zat Piet en Marijke de laatste jaren niet mee. Toch goed dat zij in de buurt waren.

In één week Meer lezen »

Papoea middag

Morgen hebben we in de Schepershof een bijzondere middag. Onze ZWO commissie en Vorming en Toerusting verzorgen een middag die via Kerk in Actie in het teken staat van hulp aan Papoea vrouwen en ook de Stichting Papoea Jeugd Naar School. Die laatste is mijn aandeel. Vroeger toen Nieuw Guinea nog onder Nederland hoorde studeerden een aantal Papoea’s bij ons aan het Baudartius Lyceum in Zutphen. Twee van hem woonden bij de Voortmans in Eefde. Met deze twee hadden vriendin Anneke en ik regelmatig contact. Ze namen ons mee naar dia avonden en zij bezochten onze familie in Barchem. Wij tweeën waren zo in de ban van Nieuw Guinea dat we er als juf en verpleegster wel naar toe wilden als we klaar waren met onze opleiding. Het liep allemaal anders. Indonesië nam Nieuw Guinea over. In de jaren 90 kwam ik in contact met de Stichting Papoea Jeugd Naar School en ontdekte dat er nog steeds veel voor hen gedaan wordt zoals het internaat in Merauke waar veel jonge Papoea’s uit de binnenlanden een opleiding kunnen krijgen.

Over beide onderwerpen wordt een korte film getoond. Pieter en Hennie verzorgen een maaltijd zoals die in Indonesië gebruikelijk is. Dat wordt nog een verrassing. Pieter heeft de eerste jaren van zijn leven in Nieuw Guinea gewoond waar zijn vader politieagent was. Bovendien hebben ze de muziek paraat: de Yospan is een veel voorkomende zang- en dansvorm in het nu Indonesisch deel van Nieuw Guinea. Zo komen we wel in beweging. Het is een gemeenschappelijke dans die vriendschap en verbroedering van de Papoea’s uitdrukt. Door heel Papua wordt deze muziek uitgezonden en wordt de Yospan vanaf 1980 ook vaak gedanst als uiting van protest. Vanmiddag wordt de dans nog een keer geoefend. Tja zonder mij, mijn knieën protesteerden…. Niet meer doen dus.

Foto: Wim en Sjaak bij de fam Voortman aan tafel. +/- 1958

Papoea middag Meer lezen »

Knutselen met Ankie

De landelijke Christelijke vrouwengroep Passage bestaat niet meer. Wij als Chr. Vrouwengroep Hedera gingen al door als zelfstandige groep. En wat hadden we gisteren weer een mooie avond samen. Aly begon met een passende inleiding over hoe zij vroeger de Palmpasen beleefde. We zagen het voor ons want velen van ons zullen dat herkend hebben.

Dit keer kwam Ankie Hulst ons begeleiden om een mooie windmobile in elkaar te knutselen. Alle materiaal van kralen, schelpen, houten takken in alle soorten en maten, kralen en veel ander moois lag klaar. Wat was het gezellig om dit als groep samen te doen terwijl we natuurlijk ook onze kleine en grote belevenissen met elkaar konden delen. Een gesprekje, een hand op je schouder, het doet allemaal zo goed.  Ik woon een beetje uit de richting na de verhuizing vanaf de Kuifmees eerst naar het Schoolpad en nu naar de Torflang, maar ik voel me thuis bij deze groep. Betsy en Ria voorzagen ons van thee en koffie met wat lekkers, ook belangrijk.

De 3e dinsdag in april komen we weer bij elkaar in het Dorpshuis in Zuidbarge en er zijn zelfs al plannen voor een gezellige middag. Tja als je mij vraagt om te kiezen tussen van der Valk, ook mooi en lekker, èn de Stadsboerderij ’t Nije Hoff met zoveel dieren en gelegenheid voor een wandeling, dan weet ik het wel. Eens een boeren deerntjen, altijd gebleven. Maar gelukkig kozen velen met mij. Op 30 mei, dus niet de 23e, hebben we ons uitje naar de Stadsboerderij het Nije Hoff, vanaf half 1.

En… de kascontrole is geweest. Ida had het zoals gewoonlijk perfect voor elkaar, een waardig penningmeester. Volgend jaar mag ik mee om te controleren.

Als kers op de taart maakte Ankie een stel leuke foto’s van ons met de schelpmobiles en had Janny een mooie avondsluiting over de kleine dingen die belangrijk zijn in ons leven. Daarna kreeg Ankie een mooie bos bloemen en veel dank voor het verzorgen van deze gezellige en leerzame avond en wensten we elkaar alle goeds en tot ziens.

Met een hartelijke groet en felicitaties voor Aly Bolsenbroek die 88 mocht worden.

Knutselen met Ankie Meer lezen »

Speciaal recept..

De kleine Laska ging mee, wel niet erg afschrikwekkend zo te zien. Maar ze kon hééél hard blaffen.

Het was bramentijd. Ik heb er een paar jaar niet veel op uit gedaan. Dan ben je net terug van vakantie of nog net niet en dan komt er niet zo van. Ik ben gek op bramen, bramen sap, bramengelei. Het moet bovendien heel bloedzuiverend zijn. Ik heb zelf een recept bedacht, wie weet bestond die al wel, van een soort jam, gemaakt van bramen sap met vlierbessen en kleine stukjes appel. Als de vlierbessen nog niet helemaal rijp zijn vries ik alvast het bramen sap in tot het vlierbessentijd is.

Ooit heb ik er een goede beurt mee gemaakt toen ik een afspraak bij de tandarts vergeten was. Toen ik voor de nieuwe afspraak kwam bracht ik een potje bramen-vlier-appelgelei voor hem mee. Hij was het nooit vergeten.

In de tijd dat we in Hengelo woonden, o…zóóó… lang geleden… de kinderen gingen nog naar school, ging ik er vaak op uit om in de houtwallen richting Boekelo bramen te plukken, soms met Marijke of Betsy. Maar ook wel alleen. Gewapend met emmertjes en een wandelstok ging ik op pad. Wanneer ik alleen ging nam ik kleine Laska vaak mee. Een hond schrikt mannen met slechte bedoelingen af… toch? En…. het broodmes dat ooit van mama was nam ik mee in de fietstas. Ha! Niet dat ik er ooit mee zou steken, maar gewoon voor m’n eigen, en meer nog Wim z’n rust. Toen ik het pas nog aan Gerhard vertelde kwam die niet weer bij: “Je denkt toch niet dat je de kans kreeg daar iets mee te doen”. Hij had weinig dunk van z’n moeder in de kracht van haar leven….

Ik kwam die dag net terug van een rondje bramenpluk hier vlakbij in het Steegje zoals dat in de volksmond wordt genoemd samen met Tessa en Queeny, maar tegenwoordig zonder broodmes. Die deed later dienst in de caravan, gewoon waarvoor het bedoeld is.

Speciaal recept.. Meer lezen »