Ik kon het niet laten, ik volgde graag de wederwaardigheden van Hendrik Groen, toen de nieuwste serie afleveringen op de tv. Kwam dat nou omdat we zelf qua leeftijd Groen en de zijnen gaan benaderen? Of was het verhaal zo leuk… of de spelers, Andre van Duin incluis? Het was waarschijnlijk alles bij elkaar. Er werd geweldig weergegeven, misschien wat overdreven, hoe het er in een zorgcentrum aan toe kan gaan. Prachtig en ik kon het niet laten, ik moest even aan het zorgcentrum van moeder Siet denken.
Ach… arme buurvrouw Wichien. Ze zat altijd op die eigen plek aan tafel in het restaurant, daar was ze aan gewend. Toen kwam er ineens een nieuwe bewoner, ‘ene uut ‘t westen’, zo werd er al gauw gezegd. Die ging zomaar op Wichiens plekje zitten aan tafel. Wichien kwam te laat, de oude dame uut ‘t westen zat er al. Wichien sommeerde haar te vertrekken wat deze dame zich niet liet zeggen. ‘Ik zat hier al en ik blijf hier zitten’, sprak ze. Toen ontstak Wichien in woede en gaf haar een flinke mep. Het kwam vrij hard aan en alle bewoners om hen heen waren van slag. Arme Wichien, ze mocht een week lang niet in het restaurant komen eten van de leiding.
Moeder van der Kolk heeft het er goed gehad al was zij ook liever in haar eigen huis gebleven. De aardige dierenweide er bij interesseerde haar voor geen ene klap, Oma Siet hield meer van mensen om zich heen om een praatje te maken.
Ik moest hier even aan denken toen we de beslommeringen van Hendrik Groen en zijn medebewoners volgden. Toen we jong waren besliste Wim al dat wanneer hij ooit in een bejaardencentrum zou moeten wonen hij er wel eentje wilde met een biljart. Ik denk dat we tegenwoordig eerst zo moeten aftakelen om op zo’n plek terecht te komen, dat je zo’n biljart niet eens meer herkent.
Foto: Wim met moeder Siet op haar kamer in het Zorgcentrum.
