Er was eens een tijd dat Wim nog geen baard had. Hij hield de opkomende baardgroei elke ochtend nauwkeurig in de gaten, eenmaal bijgewerkt gevolgd door een behandeling met een lekkere after shave.. Irish Moss als ik me goed herinner. In het begin in Hengelo gaf Wim op zaterdag nog autorijles en zijn after shave werd geprezen door menig vrouwelijke leerling.
Toen kwam de bewuste vakantie naar Frankrijk, drie weken naar de Auvergne met Dick en Anda en alle jongens. Dat was de gelegenheid om eens uit te proberen hoe het mèt baard zou zijn. Het zou hem elke ochtend aanzienlijk tijd besparen, zo dacht hij.
Bij Stork had Wim een representatieve functie en ontving de diverse inspecteurs in pak met stropdas. Dat was verplicht. Toen we terug waren uit la douce France bleef de baard. Zijn moeder vond het niks en ook een van de directeuren sprak hem er op aan met de woorden: ‘Die baard gaat er af’. En dat moet je nou nooit tegen Wim zeggen. De baard bleef en is in alle vormen en maten sindsdien voorbij gekomen. Diezelfde directeur vond dat de koperen plaat van een van de oudste stoomketels die Wim als cadeau van dhr Buis van het Stoomwezen had gekregen, op diens kantoor hoorde. Wim vond van niet en hing hem achter zijn eigen bureaustoel op het kantoor van de Pijpenbuigerij bij Stork. Later verhuisde de unieke plaat mee naar Emmen en siert nu onze schoorsteenmantel.
Vooruit nog even een kijkje op het gladde gezicht van Wim, anno 1976. O ja, de after shave is gebleven, zij het van een ander merk.
