Weblog2

Mijn eerste herinnering aan Sinterklaas waren de ‘klompjes’ die Diny en ik mochten zetten op de Haar. Bij de schoorsteen in de grote keuken werden ze gezet met een wortel en een plukje hooi voor het paard en zongen we een sinterklaasliedje waarbij opoe Bijenhof en mama braaf meezongen. Ik vroeg me nog niet af hoe Zwarte Piet via de schoorsteen en kachel in de grote keuken zou komen. Hij kwam zeker, zo had opoe beloofd. En ja hoor…. De volgende morgen zaten er cadeautjes in de klumpkes. Diny kreeg een rood doosje met kralen en ik een lichtgroene. We waren helemaal blij. Dank je Sinterklaasje, zongen we.

De volgende herinnering die ik heb was dat we Sinterklaas van de trein haalden. Het was het laatste jaar op de kleuterschool, of de bewaarschole zoals opa Bijenhof deze noemde. In het Nutsgebouw mochten de kinderen van mijn klas voor de Sint en zijn gevolg de Drikusman dansen, een bekende Achterhoekse volksdans. We zongen flink mee:

En kön ie mien ok zeggen wat mien Drieksen zeg, mien Drieksken zeg, mien Drieksken zeg..

Mien Drieksken zeg: Boh jao.

Vader en moder wilt mien slaon. ‘k Mag niet meer met Drikusman gaon.

Drikusman, Drikusman. Draeit oe es umme en kiek mien es an.

Ene Henkie was mijn danspartner.

De laatste herinnering in de tijd dat we nog heilig geloofden in die goede Sint was in het eerste jaar dat we op de Boomgaard woonden. Vader Hein bleek zich al helemaal in te leven en presteerde het om met zijn lievelingspaard, voorzien van een wit laken, door het grind naast het huis te lopen en zo bij de voordeur te komen en door het kleine raampje in de deur bij mama te informeren naar die lieve of stoute kinderen.

Het was een totale teleurstelling toen ze later vertelden dat sinterklaas niet echt was en dat ze zelf dat hele toneel meespeelden. Ze moesten eerst uitgebreid uitleggen hoe pa met hulp van timmerman Ruiterkamp die poppenwagen had getimmerd en dat de natte verf in een diepe kast in opoe en opa’s kamer had staan drogen. Toen pas viel ik van mijn sinterklaasgeloof af, Diny deed mee.

Later was het de beurt aan Henk en Johan om met bibberende beentjes te zingen voor die sinterklaas aan de voordeur. Ha!

Die heel oude schoolfoto is uit omstreeks 1890. Het is de lagere school op het Medler en onze opoe Berendina Eggink-Jansen is hier te zien… vooraan derde van links. “Dat meisje dat eur hande zo mooi over mekare höldt”, legde Erna uit.

Opoe uut Barchem, Dientje of in de buurt ook wel Diene-meuje genoemd, in haar geliefkoosde houding. Een tijdje terug kreeg ik de foto van Joop waarbij ze op de lagere schoolfoto van de school in het Medler er precies zo bij zit met de handjes op elkaar.

Opoe met de wit geschuurde vrouwenklompen met een leertje over de wreef, het melkrek op de achtergrond en dit hondje dat ook op veel foto’s is terug te vinden. Wanneer je een beetje let op de verschillende hondjes zou je zo kunnen schatten in welke tijd de foto genomen is. Ik schat 1930.

Een tijd geleden kreeg ik een aardige mail van Stefan Haarman, een jongeman uit de Heuvelinksfamilie, familie van tante Bartje Eggink- Heuvelink van de Jaeger.

Stefan was toen pas 26 maar al 10 jaar bezig met stamboom onderzoek. Hij kwam al googelend op mijn website terecht en ontdekte foto’s van zijn familie bij de foto’s van de Jaeger die hij samen met zijn oma bekeek. Hij bleek erg geïnteresseerd en vroeg zich af of er nog meer oude foto’s in de oude koffer van de Jaeger te vinden zouden zijn. Hij wil voor zijn oma’s 90e verjaardag een fotoboek samenstellen. Hoe leuk is dat?

Stefan kon mij een paar aanvullingen geven bij enkele foto’s van de Jaeger die ik plaatste in de tijd dat ‘Brieven uit Barchem’ uitkwam. Zo was er een aardige foto bij die ik de titel ‘Even klinken’ had gegeven, gemaakt ter gelegenheid van de 86e verjaardag van tante Bartje in oktober 1973. Opa aan de ene kant van tante Bartje en een jonge vrouw aan de andere kant en ik versleet haar voor een dochter of schoondochter van tante Bartje. Het blijkt de oma te zijn van deze Stefan Haarman, Mia Haarman- Heuvelink, geboren in 1930 als jongste dochter van Bernardus Antonius Heuvelink, de oudste broer van Bartje. Ze is dus een nichtje van tante Bartje.

Het zal op een zondagmiddag zijn, gezien de kleding van mijn vader Hendrik Jan die hier het paard bij het hoofd vasthoudt. Bram, Mies en Jan, de jongsten van het 10 tal van de Boskamp, helpen een handje en vooral Jan vindt het waarschijnlijk wel spannend. Ik heb me laten vertellen dat het jonge paard hier moest wennen aan zijn toekomstige taak. Dus eerst maar met zacht tuig en een licht melkkarretje oefenen. -1930

Toch een leuke foto van het net getrouwde stel. Gijs van Velthuizen en Mies Eggink. Ik zie zelfs mijn moeder helemaal rechts en vader Hendrik Jan net achter opa en opoe Eggink. Het is kort na mijn geboorte ( 26-8-1943)

Een van de betere foto’s van de Boskamp, de bakermat van de Egginks. Ik kan me niet herinneren dat we die voordeur ooit gebruikt hebben.

Ik kreeg deze foto al even geleden toegestuurd door een jongere collega van Gijs met de vraag wat hier aan de hand was. We weten intussen dat de versierde boog gemaakt werd bij het huwelijk van Gijs en Mies. De meeste foto’s die ik van de familie heb zijn foto’s waar mensen op staan. Vanaf 1927 werd alles wat met het gezin of de visite te maken had, vastgelegd op de gevoelige plaat. Opa had toen zijn eerste fototoestel.

Nu ik deze foto zie denk ik dat dit de eerste echte kennismaking met honden was voor Mark. Wij waren met pa en mama een dag of tien naar het Naturfreundenhaus op de Meissner in Hessen. Wij… dat waren Wim en ik met Gerhard en Rick. Mark was toen 1,5 jaar en Ben en Diny die voor deze gelegenheid op De Boomgaard waren om de honneurs waar te nemen wilden best ook op hem passen.

Ik vond het wel lekker rustig met twee i.p.v. drie kinderen, maar Wim beviel het niets en beweerde met overtuiging dat hij in het vervolg alle jongens mee zou nemen op vakantie. En zo gebeurde het…tot ze het heel veel later één voor één zelf lieten afweten.

Op De Boomgaard waren op dat moment twee honden: Sacha en haar pup Beertje. Het was ook net een beertje. De vader was zo te zien een Groenendaler bij hen uit de buurt. Mama zei altijd wanneer Sacha loops was…’de 14e dag dan mo-j uutkieken…..dan gaot ze d’r vandeur’.

Zo zal dat deze keer ook wel geweest zijn. Beertje was een scheet van een hond en was gek op Mark…beet hem iedere keer achter in de broek, vertelde Diny. En Mark was gek op Beertje. Op deze foto is al te zien dat hij zeer geïnteresseerd is in die kleine zwarte. En zo is ’t gekomen…….dat Mark altijd gek op honden is gebleven. Toen hij 6 was kreeg hij zijn eerste hond, oma beloofde dat zijn hondje in vakantietijd op de Boomgaard mocht komen. Kleine Laska werd een echte gezinshond, maar Mark zorgde voor haar. Hij liet haar uit en trainde haar en het werd een echte gezins- en buurthond. Hierna zijn we nooit meer zonder hond geweest…

Toen Mark eenmaal in zijn studentenhuis woonde kwam hij toch elke dag even naar huis… voor hond Kim. En zo gauw hij later zelf een mogelijkheid had kwam Tessa en later Queeny in zijn leven.

‘Ik weet al wie Queeny staat op te wachten’, zei Rick, toen we haar moesten laten inslapen. Tja… die Rick.

En… soms even dit…….

Eigenlijk ben ik aan het schrijven op deze website begonnen omdat ik het zelf een leuke bezigheid vind om dagelijkse dingen, maar ook herinneringen weer te geven. Nu komt er nog iets bij, iets wat er vanzelf op volgt. Ik krijg leuke, aanvullende reacties en correcties. En daar had ik niet bij stil gestaan. Met sommige neven en nichten heb ik de laatste jaren meer contact dan in de 30 jaar ervoor. Dat was ook de tijd dat je druk bezig was met gezin en werk, net als dat met hen ook het geval was.

Dat zijn weer de mooie dingen van het ouder worden. De families rondom de Boskamp weten veel meer te vertellen over de familiegeschiedenis dan ikzelf weet. Joop en Erna, Reini en Tea en ook Ineke en Henk Br. zaten dichter bij de Boskamp. En Johan Aartsen heeft een kop als een almanak, een uitdrukking van opa Bijenhof…. zo’n goed geheugen, net als Wim en Jan Harwig. En tante Jo had nog regelmatig wat te vertellen net als tante Hermien dat kon als we haar opzochten. Beiden waren het geboren vertellers. Zo ook tante Heintje. Dinie Voortman leverde nog heel wat foto’s en in de melkbus bij tante Jo zaten nog veel verborgen schatten. Veel ervan hebben jullie al kunnen zien op weblog  De ‘grote vertellers’ zijn er intussen niet meer, maar eigenlijk weten we niet hoe hun invloed doorwerkt.

Denk ik b.v. aan tante Heintje… hoor ik haar meteen vertellen met haar melodieuze stem. En zo werkt dat bij alle mensen die ik goed gekend heb. Hun stem en hun wezen zitten ergens op een verborgen plekje in mij. En zo kreeg ik ook onverwachte contacten met mensen die geïnteresseerd zijn of vragen hebben.

Och… het houd je van de straat. Soms vraag ik me af hoe lang ik nog wat nieuws te vertellen heb, maar tot nu toe hoef ik alleen maar te gaan zitten en de woorden stromen vanzelf. Al doe ik het vooral omdat ik graag vertel, ik waardeer jullie reacties zeer! Bedankt voor het meedenken.

www.hettysite.nl

Vanaf de HEAO waren ze bevriend, deze vier kanjers. Lief en leed deelden ze. Ze wonen wel in verschillende delen van het land maar elke 3 maanden zagen ze elkaar bij één van hen, toen al al 20 jaar. Ooit hebben ze zelfs een weekend bij ons aan het Schoolpad doorgebracht. ’s Avonds was er kampvuur met kaarsjes op de weidepalen. Maar die keer was het Groningen en speelden ze balgolf, geen idee wat dat voorstelt, maar zo te zien hadden ze het naar hun zin. Mooi stel! Mooie herinneringen ook….