Hetty Site

Weblog2

Op de Boomgaard

Op een zondagmiddag onder de spekkersenboom. Opoe en opa Bijenhof woonden bij ons op de Boomgaard en dat zorgde voor veel familiebezoekjes op zondagmiddagen. We hadden het geluk dat oom Sjoerd zijn vierkante camera bij zich had. Zo hebben we heel wat foto’s met mooie herinneringen. Enkele taken die opa graag op zich nam waren het voeren van de kippen en het vullen van de waterbak voor de koeien. En natuurlijk alle voorkomende bezigheden. Opoe deed ‘de pot’, ze kon heerlijk koken. Had ze vroeger geleerd toen ze van bellenmeisje opklom tot kokkin in haar dienstje.– 1952 Vorden.

Op de Boomgaard Meer lezen »

De Julianatoren

In de jaren 50 was er nog geen bedrijfsverzorging en vakantie kenden mijn ouders ook nog niet. Er was wel één dag in het jaar wanneer we als gezin uit gingen. Dan was de rogge binnen, de knollen zaten dan al in de grond en de haver was gemaaid. Dat was meestal rond 10 augustus. Dan was ook de bekende Paardenmarkt in Hengelo G.

Hier zijn we een dagje naar de Julianatoren in Apeldoorn, ik denk 1952. Vanuit Vorden reisden we met de, toen nog, stoomtrein naar Apeldoorn en het laatste stukje legden we af met de bus. Hier Pa met de beide dochters. De jongens moesten nog geboren worden.

Julianatoren 1952

De Julianatoren Meer lezen »

Buurtschap Linde

Linde was een levendige buurtschap bij Vorden. Er was o.a  een Vrouwenvereniging die enthousiast geleid werd. Aanvankelijk was mevr. van de Wall Bake de voorzitster. Iedereen hield van haar. In het midden zie je haar met haar man, meneer van de Wall Bake. Ze woonden op kasteel de Kieftskamp. Meneer had ook verschillende taken binnen onze buurtschap. Zo was hij instructeur van de Rijvereniging in Linde en werd er getraind dichtbij het kasteel. Diny was een enthousiast ruiter net als Ben. Ook was meneer van de Wall Bake voorzitter van de Stieren- en Hengstenhouderij. Daarvoor werd regelmatig vergaderd bij boerderij de Kostede van de fam Koning waar de hengsten en stieren paraat stonden. Ik herinner me vooral dat ik mee moest om de koe ‘aan te jagen’ als die bij Koning  ‘onder de bolle’ moest. Begin 50 er jaren was er nog geen KI. Ach…, ik liep graag mee want daar woonde ook mijn vriendinnetje Berdie.

Op deze foto zie je de hele Vrouwenvereniging van Linde. Mevr. Van de Wall Bake werd na haar voorzitterschap erelid van de vereniging en werd ze opgevolgd door juffr. Van de Hel die velen van ons de eerste beginselen van het lezen en schrijven bijgebracht heeft op de School met den Bijbel aan het hoge in Vorden. Je zie haar staande 2e van rechts.

Buurtschap Linde Meer lezen »

Een tussendoortje

–Even een mooie herinnering aan één van de mooie uitjes met Ben en Niesje:

Alweer? Rick heeft dit standaard antwoord altijd paraat wanneer wij weer eens een plannetje hebben om er even tussenuit te gaan. En meteen er achteraan. ‘ Jullie kunnen het nou nog doen’. In zijn ogen zijn wij al vreselijk oud, net zoals wij vroeger onze ouders en ooms en tantes vonden.

Die keer waren we met Ben en Niesje op pad. Het is goed om eens samen in een andere omgeving te zijn. We beginnen met een kop koffie bij Catharina in Utrecht en krijgen er meteen maar een kop soep met warm Turks brood achteraan. Heerlijk. Daarna belanden we op weg naar het noorden in een file, genieten van mooi Alkmaar, staan even later aan het strand in Bergen aan Zee en wandelen lekker een eind op en neer. We hebben de chocolademelk echt verdiend, vinden we…

Het was een mooie onderbreking van het dagelijks bestaan en een afsluiting van de laatste maand na het overlijden van moeder van der Kolk. Even er samen op uit met Ben en Niesje.

We zijn in het hotel heerlijk verwend. We kregen een luxere kamer bij Jan van Scorel dan was besproken, extra faciliteiten en het weer was magnifiek. De zon scheen over het witte landschap in de kop van Noord Holland. De mensen waren wat sneller aangebrand. Wij hadden immers geen haast, echte zondagsrijders, maar de anderen wel. Wanneer de politie mee had gereden hadden ze veel geld kunnen vangen voor onnodig toeteren. In Hoorn namen we de tijd om het beeld Jan Pieterszoon Coen te bewonderen die hier vandaan komt.

En dan, het kan niet missen. Zoals de Belgen wel moppen over Nederlanders hebben zo hebben wij ze over de Belgen, tenminste als je ze onthouden kunt. Vroeger schreef ik nog wel eens eentje op want ze blijven bij mij nooit hangen. Bij Ben wel! Die ratelt er de een na de ander op. Eentje horen?

-Een Belg rijdt over de snelweg en krijgt een telefoontje: ‘Kijk uit voor een spookrijder, op de radio kwam net een waarschuwing dat die gesignaleerd is op de A2’. ‘Wat’, zegt die Belg, ‘Eentje? Ik zie er wel twintig.-

Wim gaat niet voor hem onderdoen. In het vliegtuig hoorden we deze:

-Bij Trans Avia hadden ze er net een nieuwe bijzonder knappe stewardess bij gekregen en op een van haar eerste vluchten deed de piloot een welkom voor de passagiers en vergat de intercom uit te zetten. Hij gaf er een aanvulling op die alleen voor zijn cockpit collega’s bedoeld was, maar die door het hele vliegtuig klonk: ‘Nu ga ik eerst even naar het toilet en dan ga ik onze nieuwe stewardess een beurt geven’. Het hele vliegtuig grijnsde en terwijl de bewuste stewardess van achter uit het vliegtuig naar voren vloog om hem te waarschuwen, zei een van de passagiers tegen haar: ‘Je hoeft geen haast te maken hoor. Hij moet eerst nog poepen’.

Wat missen we toch de aanwezigheid van Ben en Niesje, hun humor en warmte.

Foto: Ik zie dat wij beiden wel erg rood of is het bruin in het gezicht zijn. Het is hier februari en we zijn net terug uit Israël, een prachtige reis samen met Ben en Diny. Daar hadden we prachtig weer…Wie dat nog eens wil nalezen? Klik onderaan op nr 359 van weblog 1 

Een tussendoortje Meer lezen »

De Boomgaard

In de jaren 40 trok een rondreizend schilder langs boerderijen. Zo schilderde hij de Boomgaard compleet met tante Hanna. In de 80 jaar is er veel veranderd. De plek van de hooiberg werd in de 70er jaren de melkstal. Nu is het de perfecte opslag voor caravans en campers. Er werd een varkensstal gebouwd en ook die is verdwenen en maakte plaats voor een prachtig toiletgebouw, recreatieruimte en stalling voor fietsen. De oude boomgaard is verdwenen maar op camping De Boomgaard staan veel nieuwe fruitbomen van oude rassen. En nog steeds mag ik er graag komen. Zowel de boerderij als dit schilderij is in de familie gebleven.

De Boomgaard Meer lezen »

Coba Bijenhof

Gewoon omdat het zo’n leuke foto is. Onze moeder, toen nog Coba Bijenhof, hield van dieren. Diny heeft die liefde voor paarden ook niet van een vreemde. Ik denk dat ze hier 21 is. Het was de tijd dat zus Hermien verkering kreeg met Sjoerd. En die had een fototoestel. Hij heeft in de loop der tijd heel wat bijzondere foto’s gemaakt van de familie op De Haar en later op de Boomgaard.

Coba Bijenhof Meer lezen »

Even een momentje…

Een van de vakanties die me bijgebleven is, is die naar Längenfeld in het Ötztal, ook nu weer met Klaas en Sanny. Albert, een vriend van Mark ging mee. Die twee zouden samen in een tent aan het andere eind van de camping bivakkeren en wilden vooral erg zelfstandig zijn. Albert heeft een schaal met flappen bij zich- koude pannenkoeken- , door zijn moeder persoonlijk gebakken. We hebben er de hele reis van twee dagen van gegeten. Eenmaal op de camping installeerden we ons in een huisje en Mark en Albert zetten hun tentje iets verderop.
‘s Morgens zagen we ze al langs lopen richting kampwinkel en terugkomen met een fles cola en in elk geval ook chips. Ze zijn best handig die twee maar als na hun warme maaltijd ’s avonds nog wat bij ons of bij Klaas en Sanny over is schrapen zij de pannen nog graag leeg. De beide heren dragen het liefst lichte kleding, gele en witte sweaters. Die moeten ook wel een keer gewassen worden. Wanneer we gezamenlijk bij hen gaan barbecueën zien we een doorgezakte waslijn die aan de punt van de tent en aan een boom was vastgemaakt. Maar door de regen was het wasgoed zwaarder geworden en hing het weer in het zand. Sommige dingen blijven gewoon op je netvlies zitten  na bijna 40 jaar.
Natuurlijk werd er ook gekaart. Terwijl we vroeger met Dick en Anda vaak canasta gespeeld hebben, was het met Klaas en Sanny klaverjassen geworden. Het is soms aanpassen in het leven.
Dit was de vakantie waarin we Rick in Innsbrück op de trein zetten omdat zijn school in Groesbeek al weer begon. Een jonge man die iets verderop uit een raam hing zag mijn ongerustheid om die alleenreizende Rick en beloofde ons hem op te zoeken. Maar Rick vertrouwde ons toe: ”Hij mag daar wel blijven”. Hij was intussen aardig zelfstandig geworden….

Even een momentje… Meer lezen »

De zeevaarder

Gek is dat… ,maar als ik ga terugdenken aan onze begintijd samen, komen er steeds meer beelden naar voren. In de paar jaar ervoor kwam Wim natuurlijk al geregeld mee vanuit Hattem en leerde hier de familie aardig kennen. De kennismaking met de familie zelf verliep soepeltjes. Zo’n ‘zeevaarder’ had mama nu in eerste instantie niet voor haar oudste dochter bedacht maar toen ze hem eenmaal leerde kennen werd Wim warm binnengehaald. De taken in huis waren nogal duidelijk verdeeld. De keuken was de afdeling van de vrouwen. Toen Wim, die thuis in een jongenshuishouding al heel wat kwaliteiten op dat gebied ontwikkeld had, me dus hielp met afdrogen waren de opmerkingen van Diny niet van de lucht: ’Och Wim wat kön ie dat toch goed, ie könt wel zien da-j dat vaker edaon hebt.’

Mijn beide broertjes Henk en Johan waren toen we trouwden pas 11 en 13 jaar, kinderen nog.

Johan was toen Wim voor het eerst verscheen 9 jaar en een fanatiek voetballertje. Dat wilde hij Wim wel eens laten zien en nodigde hem uit voor een potje voetbal, gewoon even op het erf. Het ging niet helemaal jofel en af en toe raakte hij Wim lelijk voor de schenen tot Wim zelf zijn been wat hoger optilde. Ook de motor van Wim, een DKW 125, was niet veilig voor de grijpgrage handjes van broer Johan. Wim had hem gezegd er niet aan te komen, maar ja… Tot Wim ineens een ontzettend gekraak hoorde van de versnelling. Dat schoot bij hem in het verkeerde keelgat en zijn hand schoot meteen flink uit naar zijn toekomstig zwagertje, die meteen zijn beklag ging doen bij pa. ‘Wim hef mien eslagen’, zei de kleine techneut. Pa kende zijn pappenheimers en antwoordde meteen: ’Dan zö ’j t – er wel naor emaak hebb’n’. Zo af en toe kwam dit nog even boven als we samen herinneringen ophaalden.

De zeevaarder Meer lezen »

Afscheid van een geliefde tante…

Nu compleet:

Negen jaar geleden namen we afscheid van tante Jantjen. Ds Jan Leijenhorst leidde deze ‘viering van haar leven’ in de Barchkerk in Barchem. Ze mocht de leeftijd der zeer sterken bereiken: 95 jaar. Nee het was geen triest afscheid en toch kwamen bij veel van ons de emoties boven. Want hoewel tante Jantje en ome Jan Eggink zelf geen kinderen hadden gekregen waren ze een geweldige stel pleegouders voor alle kinderen in de familie en van vrienden. Wat hebben er veel bij hen op de Boskamp gelogeerd en genoten van het leven bij hen op de boerderij. Jeanet, haar dochter Yvonne en Erna vertelden over wat tante Jantje in hun leven betekende, ieder deed het op zijn eigen manier maar Jeanet en Erna wel in het Achterhoeks. Mooi gedaan!
Uiteindelijk kon de thuiszorg en Erna, Jeanet en Diny het samen niet meer aan om tante Jantje goed thuis te verzorgen en zelf had ze al eens geopperd: ‘Könt jullie mien niet ergens naor toe brengen? ‘
De laatste paar weken verbleef ze in een hospice in Warnsveld, waar ze met hulp van drie nichtjes goed verzorgd kon worden. Toen de ambulance haar ophaalde vond ze wel dat ze nogal strak ingesnoerd zat. De ambulance broeder merkte op: ’Ja ja, we doen aan klantenbinding!’, waarop ze nog gevat antwoordde: ’Dan hebt jullie an mien een verkeerden’.
Er waren veel, heel veel mensen die bij dit afscheid waren: neven, nichtjes, vrienden, buren, maar ook de logés van vroeger.
Na de begrafenis zelf kwamen familie en vriendenschaar in ‘Het Onderschoer’ bij elkaar om samen koffie te drinken en een paar broodjes te eten. Wat was het mooi om de film, die Cor Jekel in 1955 al eens gemaakt had, weer te zien. Alle kinderen Eggink werden gefilmd op hun eigen woonplek en bij aankomst op de Boskamp op die feestelijke dag. Was het misschien hun 50 jarige trouwdag? Alleen Herman en zijn gezin ontbraken. Deze film zou daarna opgestuurd worden naar Herman en Nettie in Amerika. Zelfs de buurtjes Dinkelman werden er nog even bijgehaald. Kon Herman ze nog weer eens zien op de film.

Opnieuw werd duidelijk dat alle kinderen veel mochten op de Boskamp bij opoe en opa Eggink en ome Jan en tante Jantje. Er werd geklommen in de hooiberg, gesprongen vanuit de hilde in een hoop hooi op de deel en de volwassenen genoten al net zo hard als de kinderen zelf. Het was een film vol nostalgie. We zagen de hooiberg van ome Jan die bij ons kinderen helemaal in trek was en dat mocht daar ook allemaal. ‘Ach et bunt kinder, die könt toch niet de hele dag stille zitten’, zei tante Jantje wel eens. Op de film ging het er behoorlijk aan toe. Klom er eentje in, dan probeerde een ander die er weer uit te trekken. Heel wat van de kinderen van toen waren bij dit afscheid van tante Jantje.
De film was een mooie herinnering aan de tijd dat we bij verjaardagen naar de Boskamp gingen. Tante Jantje is hier aan het melkbussen wassen, er werd in die tijd ook nog met de hand gemolken. Ome Jan kwam ook regelmatig in beeld.  

In de buurt was het Dienemeuje en opa Johan- oom, maar voor ons waren het opoe en opa uut Barchem. Niet alleen hun eigen kinderen groeiden hier op maar ook de jongelui uit de buurt mochten graag bij hen zijn, zo vertelde Jannie Dinkelman. Deze film is net op tijd gemaakt. Ik denk dat opoe een jaar later al overleden is. Ze had een chronische bronchitis waar in die tijd nog weinig aan te doen was. De foto’s maakte ik van deze oude film van een behoorlijke afstand. Henk Braakhekke maakte ze enigszins toonbaar. Bedankt Henk!

Afscheid van een geliefde tante… Meer lezen »

Het leven vol verrassingen..

Ik zit nog helemaal in onze gezamenlijke herinneringen. De periode aan de Marnixstraat in Hengelo was voor mij een toptijd. -1974-1983. Wat een actie en levendigheid bij ons gezin. Vaak komen de jongens uit de buurt Robert, Eddy en soms Anton op vrijdagmiddag uit school even bij een kop thee vieren dat het weekend begint. Soms staat de tafeltennistafel uit en dan zijn ze voorlopig niet meer weg te slaan. Die blijft ook wel eens het hele weekend staan. Ruimte genoeg in de living beneden. Voor de rust kunnen we ons boven in de woonkamer terugtrekken.
Mark wordt op de Marnixschool uitgedaagd om bij de besten te horen . Wouter en hij werken tegen elkaar op. Wouter is een aardige rustige jongen. Maar hij heeft ook andere vrienden Ercan bv, een Turkse jongen net als Cengiz. Aardige jongens, maar dat ze nu zo’n goede invloed op Mark hadden kan ik niet zeggen. Samen hadden ze een hol gemaakt met matras en al boven in een oude melkfabriek. Ja hè, vrijbuitertje!! Het is levensgevaarlijk. Ze worden op de een of andere manier betrapt en ja…dan zoeken ze weer een nieuwe geheime plek.
Gerhard heeft meneer de Wolf als hoofd van de Marnixschool  nog meegemaakt. Op een dag kwam een moeder haar kinderen opgeven en ze stelde zich voor als mevr. de Haan. Toen schijnt hij gezegd te hebben met een heel donkere stem:”Ggggrrrrrrr. en ik ben de WOLF”. Later kwam Bert Bril de scepter zwaaien en brengt Wim als voorzitter van de Oudercommissie ettelijke uurtjes met hem en de collega’s door.
Zelf val ik er vaak in èn heb daarnaast als handwerkmoeder de kinderen leren spinnen, wolverven en weven, met zoutdeeg werken enz. Ook in de pauzes ging ik wel eens buurten. Ja als je toch tegenover de school woont! We houden met ons buurtje ook toezicht en als er per ongeluk door de jongens uit de buurt een ruit sneuvelt met voetballen, belt Wim Bert Bril gelijk en die zegt dan meestal: ”Ha ha, die jongens! Ik bel wel even voor een nieuwe!”
In de 4e klas krijgt Mark een jonge meester, meneer Groenwold. Na de oudere dames uit de onderbouw is dit toch even wat anders. Mark kan geweldig met hem opschieten. En gelijk dat jaar wordt het feest, want meneer Groenwold gaat trouwen en nog wel in Emmen. Ik heb de eer om een paar dagen in te vallen en op ”de grote DAG” gaan we met de klas per trein naar Emmen. Er wordt een dienst gehouden in het Baptistenkerkje aan de Prinsenlaan. Daar zingen de kinderen het bruidspaar toe en daarna gaat het naar de dierentuin voor het feest. De klas gedraagt zich echt voorbeeldig en zingen en dragen voor dat het een lieve lust is. Wat we dan natuurlijk nog niet weten is dat we er 4 jaar later zelf zullen wonen!
Het leven zit vol verrassingen!

Foto: Robert, Eddy en Gerhard dossen zich uit. Hoe verzinnen ze het!

Het leven vol verrassingen.. Meer lezen »