Weblog2

In de jaren 40 trok een rondreizend schilder langs boerderijen. Zo schilderde hij de Boomgaard compleet met tante Hanna. In de 80 jaar is er veel veranderd. De plek van de hooiberg werd in de 70er jaren de melkstal. Nu is het de perfecte opslag voor caravans en campers. Er werd een varkensstal gebouwd en ook die is verdwenen en maakte plaats voor een prachtig toiletgebouw, recreatieruimte en stalling voor fietsen. De oude boomgaard is verdwenen maar op camping De Boomgaard staan veel nieuwe fruitbomen van oude rassen. En nog steeds mag ik er graag komen. Zowel de boerderij als dit schilderij is in de familie gebleven.

Gewoon omdat het zo’n leuke foto is. Onze moeder, toen nog Coba Bijenhof, hield van dieren. Diny heeft die liefde voor paarden ook niet van een vreemde. Ik denk dat ze hier 21 is. Het was de tijd dat zus Hermien verkering kreeg met Sjoerd. En die had een fototoestel. Hij heeft in de loop der tijd heel wat bijzondere foto’s gemaakt van de familie op De Haar en later op de Boomgaard.

Een van de vakanties die me bijgebleven is, is die naar Längenfeld in het Ötztal, ook nu weer met Klaas en Sanny. Albert, een vriend van Mark ging mee. Die twee zouden samen in een tent aan het andere eind van de camping bivakkeren en wilden vooral erg zelfstandig zijn. Albert heeft een schaal met flappen bij zich- koude pannenkoeken- , door zijn moeder persoonlijk gebakken. We hebben er de hele reis van twee dagen van gegeten. Eenmaal op de camping installeerden we ons in een huisje en Mark en Albert zetten hun tentje iets verderop.
‘s Morgens zagen we ze al langs lopen richting kampwinkel en terugkomen met een fles cola en in elk geval ook chips. Ze zijn best handig die twee maar als na hun warme maaltijd ’s avonds nog wat bij ons of bij Klaas en Sanny over is schrapen zij de pannen nog graag leeg. De beide heren dragen het liefst lichte kleding, gele en witte sweaters. Die moeten ook wel een keer gewassen worden. Wanneer we gezamenlijk bij hen gaan barbecueën zien we een doorgezakte waslijn die aan de punt van de tent en aan een boom was vastgemaakt. Maar door de regen was het wasgoed zwaarder geworden en hing het weer in het zand. Sommige dingen blijven gewoon op je netvlies zitten  na bijna 40 jaar.
Natuurlijk werd er ook gekaart. Terwijl we vroeger met Dick en Anda vaak canasta gespeeld hebben, was het met Klaas en Sanny klaverjassen geworden. Het is soms aanpassen in het leven.
Dit was de vakantie waarin we Rick in Innsbrück op de trein zetten omdat zijn school in Groesbeek al weer begon. Een jonge man die iets verderop uit een raam hing zag mijn ongerustheid om die alleenreizende Rick en beloofde ons hem op te zoeken. Maar Rick vertrouwde ons toe: ”Hij mag daar wel blijven”. Hij was intussen aardig zelfstandig geworden….

Gek is dat… ,maar als ik ga terugdenken aan onze begintijd samen, komen er steeds meer beelden naar voren. In de paar jaar ervoor kwam Wim natuurlijk al geregeld mee vanuit Hattem en leerde hier de familie aardig kennen. De kennismaking met de familie zelf verliep soepeltjes. Zo’n ‘zeevaarder’ had mama nu in eerste instantie niet voor haar oudste dochter bedacht maar toen ze hem eenmaal leerde kennen werd Wim warm binnengehaald. De taken in huis waren nogal duidelijk verdeeld. De keuken was de afdeling van de vrouwen. Toen Wim, die thuis in een jongenshuishouding al heel wat kwaliteiten op dat gebied ontwikkeld had, me dus hielp met afdrogen waren de opmerkingen van Diny niet van de lucht: ’Och Wim wat kön ie dat toch goed, ie könt wel zien da-j dat vaker edaon hebt.’

Mijn beide broertjes Henk en Johan waren toen we trouwden pas 11 en 13 jaar, kinderen nog.

Johan was toen Wim voor het eerst verscheen 9 jaar en een fanatiek voetballertje. Dat wilde hij Wim wel eens laten zien en nodigde hem uit voor een potje voetbal, gewoon even op het erf. Het ging niet helemaal jofel en af en toe raakte hij Wim lelijk voor de schenen tot Wim zelf zijn been wat hoger optilde. Ook de motor van Wim, een DKW 125, was niet veilig voor de grijpgrage handjes van broer Johan. Wim had hem gezegd er niet aan te komen, maar ja… Tot Wim ineens een ontzettend gekraak hoorde van de versnelling. Dat schoot bij hem in het verkeerde keelgat en zijn hand schoot meteen flink uit naar zijn toekomstig zwagertje, die meteen zijn beklag ging doen bij pa. ‘Wim hef mien eslagen’, zei de kleine techneut. Pa kende zijn pappenheimers en antwoordde meteen: ’Dan zö ’j t – er wel naor emaak hebb’n’. Zo af en toe kwam dit nog even boven als we samen herinneringen ophaalden.

Nu compleet:

Negen jaar geleden namen we afscheid van tante Jantjen. Ds Jan Leijenhorst leidde deze ‘viering van haar leven’ in de Barchkerk in Barchem. Ze mocht de leeftijd der zeer sterken bereiken: 95 jaar. Nee het was geen triest afscheid en toch kwamen bij veel van ons de emoties boven. Want hoewel tante Jantje en ome Jan Eggink zelf geen kinderen hadden gekregen waren ze een geweldige stel pleegouders voor alle kinderen in de familie en van vrienden. Wat hebben er veel bij hen op de Boskamp gelogeerd en genoten van het leven bij hen op de boerderij. Jeanet, haar dochter Yvonne en Erna vertelden over wat tante Jantje in hun leven betekende, ieder deed het op zijn eigen manier maar Jeanet en Erna wel in het Achterhoeks. Mooi gedaan!
Uiteindelijk kon de thuiszorg en Erna, Jeanet en Diny het samen niet meer aan om tante Jantje goed thuis te verzorgen en zelf had ze al eens geopperd: ‘Könt jullie mien niet ergens naor toe brengen? ‘
De laatste paar weken verbleef ze in een hospice in Warnsveld, waar ze met hulp van drie nichtjes goed verzorgd kon worden. Toen de ambulance haar ophaalde vond ze wel dat ze nogal strak ingesnoerd zat. De ambulance broeder merkte op: ’Ja ja, we doen aan klantenbinding!’, waarop ze nog gevat antwoordde: ’Dan hebt jullie an mien een verkeerden’.
Er waren veel, heel veel mensen die bij dit afscheid waren: neven, nichtjes, vrienden, buren, maar ook de logés van vroeger.
Na de begrafenis zelf kwamen familie en vriendenschaar in ‘Het Onderschoer’ bij elkaar om samen koffie te drinken en een paar broodjes te eten. Wat was het mooi om de film, die Cor Jekel in 1955 al eens gemaakt had, weer te zien. Alle kinderen Eggink werden gefilmd op hun eigen woonplek en bij aankomst op de Boskamp op die feestelijke dag. Was het misschien hun 50 jarige trouwdag? Alleen Herman en zijn gezin ontbraken. Deze film zou daarna opgestuurd worden naar Herman en Nettie in Amerika. Zelfs de buurtjes Dinkelman werden er nog even bijgehaald. Kon Herman ze nog weer eens zien op de film.

Opnieuw werd duidelijk dat alle kinderen veel mochten op de Boskamp bij opoe en opa Eggink en ome Jan en tante Jantje. Er werd geklommen in de hooiberg, gesprongen vanuit de hilde in een hoop hooi op de deel en de volwassenen genoten al net zo hard als de kinderen zelf. Het was een film vol nostalgie. We zagen de hooiberg van ome Jan die bij ons kinderen helemaal in trek was en dat mocht daar ook allemaal. ‘Ach et bunt kinder, die könt toch niet de hele dag stille zitten’, zei tante Jantje wel eens. Op de film ging het er behoorlijk aan toe. Klom er eentje in, dan probeerde een ander die er weer uit te trekken. Heel wat van de kinderen van toen waren bij dit afscheid van tante Jantje.
De film was een mooie herinnering aan de tijd dat we bij verjaardagen naar de Boskamp gingen. Tante Jantje is hier aan het melkbussen wassen, er werd in die tijd ook nog met de hand gemolken. Ome Jan kwam ook regelmatig in beeld.  

In de buurt was het Dienemeuje en opa Johan- oom, maar voor ons waren het opoe en opa uut Barchem. Niet alleen hun eigen kinderen groeiden hier op maar ook de jongelui uit de buurt mochten graag bij hen zijn, zo vertelde Jannie Dinkelman. Deze film is net op tijd gemaakt. Ik denk dat opoe een jaar later al overleden is. Ze had een chronische bronchitis waar in die tijd nog weinig aan te doen was. De foto’s maakte ik van deze oude film van een behoorlijke afstand. Henk Braakhekke maakte ze enigszins toonbaar. Bedankt Henk!

Ik zit nog helemaal in onze gezamenlijke herinneringen. De periode aan de Marnixstraat in Hengelo was voor mij een toptijd. -1974-1983. Wat een actie en levendigheid bij ons gezin. Vaak komen de jongens uit de buurt Robert, Eddy en soms Anton op vrijdagmiddag uit school even bij een kop thee vieren dat het weekend begint. Soms staat de tafeltennistafel uit en dan zijn ze voorlopig niet meer weg te slaan. Die blijft ook wel eens het hele weekend staan. Ruimte genoeg in de living beneden. Voor de rust kunnen we ons boven in de woonkamer terugtrekken.
Mark wordt op de Marnixschool uitgedaagd om bij de besten te horen . Wouter en hij werken tegen elkaar op. Wouter is een aardige rustige jongen. Maar hij heeft ook andere vrienden Ercan bv, een Turkse jongen net als Cengiz. Aardige jongens, maar dat ze nu zo’n goede invloed op Mark hadden kan ik niet zeggen. Samen hadden ze een hol gemaakt met matras en al boven in een oude melkfabriek. Ja hè, vrijbuitertje!! Het is levensgevaarlijk. Ze worden op de een of andere manier betrapt en ja…dan zoeken ze weer een nieuwe geheime plek.
Gerhard heeft meneer de Wolf als hoofd van de Marnixschool  nog meegemaakt. Op een dag kwam een moeder haar kinderen opgeven en ze stelde zich voor als mevr. de Haan. Toen schijnt hij gezegd te hebben met een heel donkere stem:”Ggggrrrrrrr. en ik ben de WOLF”. Later kwam Bert Bril de scepter zwaaien en brengt Wim als voorzitter van de Oudercommissie ettelijke uurtjes met hem en de collega’s door.
Zelf val ik er vaak in èn heb daarnaast als handwerkmoeder de kinderen leren spinnen, wolverven en weven, met zoutdeeg werken enz. Ook in de pauzes ging ik wel eens buurten. Ja als je toch tegenover de school woont! We houden met ons buurtje ook toezicht en als er per ongeluk door de jongens uit de buurt een ruit sneuvelt met voetballen, belt Wim Bert Bril gelijk en die zegt dan meestal: ”Ha ha, die jongens! Ik bel wel even voor een nieuwe!”
In de 4e klas krijgt Mark een jonge meester, meneer Groenwold. Na de oudere dames uit de onderbouw is dit toch even wat anders. Mark kan geweldig met hem opschieten. En gelijk dat jaar wordt het feest, want meneer Groenwold gaat trouwen en nog wel in Emmen. Ik heb de eer om een paar dagen in te vallen en op ”de grote DAG” gaan we met de klas per trein naar Emmen. Er wordt een dienst gehouden in het Baptistenkerkje aan de Prinsenlaan. Daar zingen de kinderen het bruidspaar toe en daarna gaat het naar de dierentuin voor het feest. De klas gedraagt zich echt voorbeeldig en zingen en dragen voor dat het een lieve lust is. Wat we dan natuurlijk nog niet weten is dat we er 4 jaar later zelf zullen wonen!
Het leven zit vol verrassingen!

Foto: Robert, Eddy en Gerhard dossen zich uit. Hoe verzinnen ze het!

Nogmaals het stukje van Arie Ribbers in de Stentor, die aanwezig was op de begrafenis van tante Jantjen en wat ook bij hem herinneringen opriep.

Het is alweer 9 jaar geleden dat ze op hoge leeftijd overleed. Ze is nog lang blijven wonen op de Boschheuvel nadat opa en later ome Jan overleden. Altijd bezig met huis en tuin en de vele neven en nichtjes die graag bij haar over de vloer kwamen. Ome Jan was onze toeziend voogd na het plotseling overlijden van onze vader Hendrik Jan. Zelf hadden ze geen kinderen maar hun deur zowel op de Boskamp als later op de Bochheuvel stond voor ons open. We hebben zelfs eens met ons gezin gelogeerd in het Ei, het kippenhok waar nooit kippen in gezeten hebben maar een klein vakantieverblijfje werd voor familie en vrienden.

Ja, het schilderij met koeien op de deel was af. In het blad Landleven had een mooi artikel gestaan met een prachtige foto. Het bleek over een stal in de Wiersse te gaan, bekend terrein dus. Het schilderij hing toen op een prominente plaats waar je niet omheen kon… boven de tv en zo was ie altijd in beeld al zou ik het een betere plaats toewensen. Ach het leek zo op de stal van vader Hein bij ons op de Boomgaard dat ik dit toen gewoon moest schilderen. Het was al schilderend net of ik de geur op de deel nog rook, de warme koeienlucht met het hooi, de mangels en de veekoeken. Ik vergeet hier bewust het persvoer. Ik hoorde zelfs het rammelen van een ketting wanneer een koe ging staan of liggen, dat was zo’n vertrouwd geluid.

Maar die dag was er op het journaal onder dit stukje nostalgie ook een andere koeienstal in beeld, een moderne melkstal. Het melkquotum was toen net afgeschaft er werden er veel meer grote stallen gebouwd en dat betekende dus veel meer koeien en dus heel veel melk…. te veel melk dus. En het nieuws deed al gauw de ronde dat de boeren nu van Campina extra geld zouden krijgen om minder te produceren. Hoe krom kan het zijn.

Terwijl vader Hein in de 50-er jaren 10 koetjes, meest roodbonte, op een rij had staan zijn er nu stallen van zo’n 200 koeien en meer. Een robot doet het werk.

In Iowa namen Harold en Luella ons mee naar een stal met 3000 koeien, Jerseys. Er werd door een hele ploeg buitenlandse werknemers gemolken, de hele dag door. Iets persoonlijks was er niet bij, gewoon een melkfabriek. Daar kon ik niet warm van worden.

Eigenlijk dacht ik altijd dat de soep van buurvrouw Wielens haar eigen recept was. Elke zaterdag kookte ze een pan soep, lekker makkelijk voor de zondag. Het is een soort groentesoep en daar ging altijd een grote verse worst in. Dat kenden wij niet. We hebben er vaak een pruufken van gehad. Erg lekker! En elke zondagmiddag kwam steevast  zoon Wim uit Assen even bij zijn moeder op bezoek, vaak met de jongste dochter Laura. ‘He’j nog een beetien soep moe’, vroeg hij dan. En daarna schepte hij zichzelf  een flinke kop van die lekkere gruuntesoep met worst van z’n moeder uit de pan. Later kwam ik erachter dat dit een echt ouderwets Drents recept is. Je proeft gewoon de kruiden uit de worst in de heerlijke soep.
Wie indertijd het lied van Daniel Lohues ‘Hier kom ik weg’ goed heeft beluisterd heeft het gehoord van die groentesoep met worst waar Daniel blijkbaar ook zo aan gehecht is… een streekgerecht van hier dus. Intussen werd het ook mijn recept wanneer er bezoek kwam. Wim had zijn favoriete mosterdsoep, ik de gruuntesoep met worst.

Daarom nog even de tekst van dat mooie en gevoelige lied, waarin hij zijn liefde voor zijn thuisbasis ( op Erica ) bezingt. Ook even meeluisteren? Zet dan de link hierachter even bovenaan in je browser en Klik op: https://www.youtube.com/watch?v=afsxaBxBd0A

Daniel Lohues: Hier kom ik weg

Je moeten d’r van haoln
Dat is wat ik doe
Bekend terein, vrumd genog
Hoe ’t rök en vuuld, hoe het lek en klinkt
Elke straote ken ik, elke bocht
Jij woont hier ver vandaan, zeggen ze elders in het land
Dan zeg ik, insgelijks, u ook, a’j ’t zien van dizze kant.

Hier kom ik weg, veur mien hiele leben
Ben ‘k met dizze horizon verweben
Hier kom ik weg, hier stiet ons huus

Bliekbar kom ik daor altied weer terecht
Hier kom ik weg

Hier bennen die paar mensen
Zunder wie ’t niks is

Bekend gedrag, vrumd genog.

De wiede wereld is der wel,
Via draod en golven
Waormet ik vaak
Naor gruuner grös heb zocht
Naor de verste verten
Wul ik altied wel hen
Mar dat gevuul dreijt zich weer um
Zo gauw as ik daor ben.

Ruumte smoort de drokte
Stilte gef rust
Ben me der nie alle dagen
Hielmaol van bewust
Hoe graag ik hier mag wezen
Gruuntesoep met worst!
Leven hier helpt net zo goed
As drinken tegen de dörst.