Weblog2

Oom Herman, Harold en Charlie met hun kampioenen.

In 1932 ging opa Eggink op reis. Hij ging naar Herman in Amerika om te zien hoe het hem ging. Hij had eigenlijk een heel avontuurlijke inslag, maar was getrouwd, kreeg 10 kinderen en ja… dan ga je maar zo niet meer weg. Maar wèl Johan Eggink. Mijn vader Hendrik Jan was toen 21 en hielp mee de boerderij in Barchem te verzorgen èn opa ging. Hij schreef zijn belevenissen op in een klein oranje dagboekje. Hij vertelde over de reis per schip, over de hymnen in een kerk in Londen die hij zo mooi vond en over de ijsbergen die hij zag. Toen hij zag dat er veel mensen zeeziek werden, was hij blij dat Bram niet meegegaan was zoals eerst nog de bedoeling was. Bram was toen een jaar of 8.
Per trein reisde hij vanaf New York verder westwaarts en daarna werd het laatste stuk per bus afgelegd. Eigenlijk wilde opa zo onverwacht bij Herman en Nettie voor hun neus staan.
Op het laatst was hij de enige passagier in de bus en de chauffeur maakte een praatje en hoorde dat hij bij Herman Eggink moest zijn. Hij belde daarop bij een volgende stop stiekem Herman op om te vertellen: “Ik heb hier je vader in de bus en we komen er aan”.
Zo stonden ze hem toch op te wachten bij de bus, Herman, Nettie èn de kleine Harold. Hij is al met al een half jaar weggeweest, beschreef alles wat hem opviel onderweg en over het leven daar.
Toen ik later na opa’s overlijden dat boekje meekreeg om te lezen, las ik ook op school telkens een klein stukje voor. De brugklassers luisterden met aandacht en vroegen na iedere les om nog een klein stukje.
Het boekje ging uiteindelijk terug naar ome Jan. Toen ome Jan ziek werd en wist dat hij niet meer lang zou leven gaf hij mij het boekje terug en ik bewaar het als een waardevol document!

Luella met Nancy samen met oom Bram (de jongste van de 10) en tante Betty. -april 2006-

Eén van de 10 kinderen van opa en opoe Eggink was Herman. Hij was de oudste en wilde graag boer worden. Toen de meester in de Wildenborch aan het eind van de middag eens wat tijd overhad, vroeg hij de kinderen wat ze later wilden worden. Herman zei toen: "Ik wil naar Amerika, want ik wil boer worden". "Dan mag je eerst wel het Engelse alfabet leren en tot honderd leren tellen in het engels". "Leer het me maar!",zei Herman.
De volgende dag kende hij het.
Toen hij 21 was gaf opoe eindelijk toestemming om te gaan. Hij kreeg zijn erfdeel mee en ging naar Amerika. Hij kwam in Iowa terecht, werkte eerst bij verschillende boeren en toen hij tante Netty ontmoet had en trouwde, begon hij voor zichzelf. Het was geen vetpot. Hij heeft zijn memoires geschreven: Goals in Life. Met grote interesse heb ik zijn levensverhaal gelezen. Eigenlijk kreeg hij het pas beter toen de tractor bij hem in beeld kwam. Daarvóór was hij vaak afhankelijk van anderen en gooide het weer vaak roet in het eten bij de oogst.
Ze kregen 4 kinderen waarvan Harold de oudste is, daarna Charly en Berdina is net zo oud als ik. Henry is genoemd naar vader Hendrik Jan die toen net verongelukt was in 1946.
Ik weet nog dat zijn brieven gespeld werden door de familie en van hand tot hand gingen: "D’r is weer een breef van Herman!"
Herman werd bekend door zijn Holstein met Fries vee gekruiste koeien, die nu overal in de wereld rondlopen. In Nw Zeeland zagen we ze ook.
Ze zijn verscheidene keren terug geweest in Nederland, toevallig waren ze ook op onze bruiloft. Oom Herman is dik in de 90 geworden. Bij zijn laatste bezoek aan ons land kwam Harold mee en het was net of het een oudere broer van me is.
Later is hij met zijn vrouw Luella geweest. Luella en dochter Nancy kwamen vorig voorjaar hier weer naar toe. Het was erg leuk. Ze genoten van Amsterdam, de Keukenhof, de familie en de rondreis langs de plekken waar vader Herman opgegroeid was. Hier in Emmen hebben we ze natuurlijk ook onze hunebedden laten zien!
Een jaar geleden zijn Ben en Diny bij Harold , Charlie en Berdina op bezoek gegaan en kwamen helemaal enthousiast terug.
Dit komend voorjaar komen Berdina met haar man Curtis naar Nederland om de roots van vader Herman op te zoeken. We verheugen ons er op!

Jaap en Mirjam

Ja nu we het toch over huwelijksaanzoeken, indrukwekkend of gewoon, hebben wil ik jullie toch de foto bij het aanzoek van Jaap en Mirjam tijdens de ballonvaart niet onthouden, waarschijnlijk genomen door één van hun vrienden.
Bovendien zullen jullie versteld staan hoe Franck, de teckel van Jaap en Mirjam, de show stal bij het examen gehoorzame hond. Ben en Diny, fanatieke teckelliefhebbers hadden de videocamera bij zich.
Het filmpje van Franck, de teckel, en het verhaal bij het huwelijksaanzoek zijn te bekijken op : Wagenvoort’s Wondere Wereld.

Op het feestje van Jan en Jannie vertelde Jacomijn over het officiële huwelijksaanzoek van hun jongste zoon precies op een hart op een veld ergens Je ziet de ontroering bij die twee op de foto. Ze zullen trouwen op 8-8-2008. Ik zeg nog tegen haar:”Dat heeft hij vast niet van de van der Kolks kant meegekregen, dat romantische….!”. Ze was het met me eens. Ik zou niet weten wie op dat idee gekomen zou zijn.
Wijzelf gingen een stukje wandelen en vonden dat we ons bij het volgende verlof van Wim wel eens konden gaan verloven. En het huwelijk?……. Je hebt het kunnen lezen.
Het was enigszins een haastklus, maar dat had ook wel weer wat!
Niesje vertelde zelfs dat moeder bij hun op het idee gekomen was dat Ben en zij maar moesten gaan trouwen, want ze konden eerst nog wel een poosje bij haar in blijven wonen.
Maar bij neef Jaap en zijn Mirjam was het ook een heel spektakel. Ze wonen al minstens 7 jaar samen. Zij deed intussen haar opleiding als verpleegster en Jaap de HEAO. Nu werken ze al een poosje, hebben een huis gekocht in Nieuwegein en een hond….ja inderdaad teckel Franck uit weblog 1. Nu zijn ze zover.
Hij had Mirjam voor haar verjaardag een ballonvlucht gegeven voor 2 personen. Zij mocht kiezen wie ze het liefste mee wilde hebben! Hij ging er natuurlijk al wel van uit dat hij die tweede persoon zou worden. Toen het dan zo ver was en ze boven in de lucht waren kwam voor hun het ontroerende moment. Ook zij zei: “Ja”. Zij zullen op 1-8 2008 gaan trouwen op het Landgoed De Voorst in Eefde vlakbij Ben en Diny’s huis.
We hebben echt wat gemist Niesje!! Terwijl ik dit aan het typen ben stuurt Jacomijn me een videofilmpje met Church Moments toe. Dan kom je echt niet meer bij! Ik weet niet hoe ik dat op de site moet krijgen, maar dat komt misschien nog wel!

Henks 16e verjaardag! Gerhard mocht even bij hem achterop!

Toen Henk voor z’n 16e verjaardag een Kreidler kreeg moest die natuurlijk ook wat sneller gemaakt worden en uitgeprobeerd. Hij is helemaal gelukkig. Op een bepaald moment zijn we net in Linde wanneer de vrouw van Toon, de smid, met Henk in de auto aan komt rijden. Hij zit van top tot teen onder de kleine steentjes. Zijn gezicht en handen zijn vreselijk gehavend. Mama heeft het niet meer: O…mo’j toch es kieken!! Foi toch…kind toch!!” Wim kon gelijk met Henk naar de dokter. Het griezelt me als ik er weer aan terugdenk!
Hij was met een flinke vaart de Kapellebult op en ook weer af gereden. Erop ging nog wel, maar eraf….tja net iets te hard natuurlijk.
Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat hij later nog verscheidene keren is aangehouden en heel wat boetes heeft moeten betalen. Ook zou de Kreidler wel eens in beslag genomen zijn! Hij werd aangehouden door een politieagent op de fiets!
Maar in die tijd….. telde een jongen van zestien zonder Kreidler… in de Achterhoek… niet mee! Op z’n 18e kwam er een kever, maar die werd al gauw vervangen door een NSU tje. Ik denk dat die wat feller optrok!

Opoe en opa uit Barchem samen met oom Jan en tante Jantje

In één van de 5 minuten- toespraken die ds Buskus op zondagmorgen hield vertelde hij over Opa uit Barchem. In Mensen Onderweg zijn deze toespraken gebundeld en wordt het op de volgende manier weergegeven:

Een Godsvriend

Johan Eggink woonde al jaren op zijn boerderij in Barchem in bij zijn zoon Jan en diens vrouw Jantje. Eind december is hij gestorven, 95 jaar oud. Hij was zoals hij zelf zei, hoewel calvinistisch opgevoed, geheel aan het calvinisme ontgroeid. Het was hem te wettisch: àl maar verboden. De leer van uitverkiezing en verwerping kon hij niet aanvaarden. Op de meest onverwachte ogenblikken had hij visioenen en was, zij het op zeer ingetogen wijze, spiritist. Ik weet eigenlijk niet, of ik dat woord moet gebruiken. Zelf gebruikte hij het zelden. Maar er was dan toch een onzichtbaar iemand, die hem zijn visioenen uitlegde en die hij zijn leider noemde. Johan Winkler die in het “Deventer Dagblad”schreef, noemt hem een mysticus. Dat trof mij omdat ik Eggink eens schreef:”Ik zie u niet als spiritist, maar als mysticus.” Hij vond dat best.
Winkler noemde hem “de heel wijze, de man van een eigen gelovigheid, de mysticus ook, die in unieke ogenblikken oog in oog met Christus sprak”.
Al vele jaren schreven wij elkaar. Voor mij was het altijd weer een vreugde om een brief uit Barchem te ontvangen. Wie wil mag achter Egginks visioenen en gesprekken met Christus een vraagteken zetten. Ik heb dat in het begin ook gedaan, maar ben er van teruggekomen. Geen mens heeft het recht aan een ander mens, wat het geloof betreft, een verplichte reisroute voor te schrijven. Wanneer Eggink vertelde wat hij in zijn verborgen omgang met God- die gesprekken met Christus- ontvangen had, deed ik steeds weer de ontdekking, dat de woorden die hij sprak volkomen bijbels waren, maar ze hadden door zijn uitzonderlijke omgang met God een nieuwe glans gekregen. Johan Eggink, de wijze èn de mysticus. Zijn wijsheid was een zeer diepe wijsheid.
Hij luisterde naar mijn zondagmorgentoespraakjes en spaarde mij zijn kritiek niet, een heilzame en opbouwende kritiek, gegeven vanuit een wezenlijke verbondenheid en zijn diepe wijsheid. Ik denk aan de woorden uit de oude psalmberijming:”Het heilgeheim wordt aan zijn vrienden naar zijn vrêeverbond getoond". Johan Eggink was een Godsvriend.
In zijn jonge jaren liep hij eens op de weg van Lochem naar Barchem. Een onzichtbare wolk omringde hem: de liefde van Christus. Hij raakte buiten zichzelf van intense vreugde. Nu was hij bekeerd. Tot zijn vrouw zei hij:” Ik heb de 100.000 gewonnen. Ja dat zei ik, idioot die ik was, ik ontdekte, dat ik nog altijd de oude hannes was, nog even prikkelbaar als altijd”. Een paar jaar later zegt de Stem tot hem: “Sla de bijbel open”. Hij doet het en leest: “Gij zult uw ziel tot een buit hebben, omdat ge mij hebt vertrouwd”. Dan ziet hìj Christus en volgen in de loop der jaren de visioenen. En dan komt eindelijk de grote dag, die zijn leven radicaal verandert. In grote angst durft hij God niet meer om vergeving te vragen. Hij laat alles los en zegt tot God: “Ik stel mij tot Uw beschikking”. Alle angst valt van hem af. Hij kan niets anders zeggen dan: “Mijn Vader”.
Sindsdien is God hem meer nabij dan zijn harteklop. Voortaan keert hij elke dag tot zichzelf in en zegt: “O, mijn God” en dan ervaart hij, dat hij alles heeft. “Laten de dominees maar de mooiste geloofsbelijdenissen maken, mijn belijdenis is alleen: “O, mijn God”. Zijn boodschap is door de jaren heen dezelfde gebleven: overgave, alles los laten, God de vrije hand laten en zo zelf ongekend vrij worden, willen wat God wil, in Hem geborgen! “God is geen paal, om je aan vast te houden, maar een afgrond; om de bodem te bereiken is het je geraden, je nergens aan vast te houden”.
De gehele wereld is in Gods hand en ieder, die God kent, moet een deel van het wereldleed dragen.
Hij zei eens tegen mij: “Ik schrijf aan velen, maar voor weinigen”.
Hilbrandt Boschma, de uitzonderlijke godsdienstonderwijzer van Ruurlo, was een trouwe vriend van Eggink. Beiden waren dwarsliggers, christen – antimilitairisten. Geen geweld. Nooit. Wie Christus wil volgen moet Christus laten voorgaan. Zo alleen kun je nergens komen, waar Christus niet is. Eggink verliet de kerk, omdat deze het oorlogsgeweld sanctioneerde en de dominees te bang waren, om ernst te maken met de Bergrede.
Toch schreef hij de kerk en de dominees niet af.
Het was dan ook voor Barchem niet vreemd, dat hij vanuit de kerk begraven werd, al was het geen officiële kerkdienst. Maar ds Barnard las uit de bijbel en vertelde over zijn leven. En de vrienden zongen een lied dat hem zeer lief was: “Nader, mijn God, tot U “.
Zijn laatste brief aan mij, heel kort voor zijn dood, eindigde met de woorden – zijn laatste woorden tot mij – : “Dag, goeie vriend”. Hij was er gelukkig mee, dat Trudy Klein ervoor zorgde, dat de NCRV hem voor de tv haalde en heel Nederland zijn boodschap van overgave aan God op genade of ongenade kon horen: aan allen, voor weinigen!
Enkele keren heb ik hem opgezocht. Dan zaten we naast elkaar op een laag canapeetje. Hij rookte zijn sigaartje en sprak met mij over de Godsmysteries.
Johan Eggink, geboren 1879, gestorven 1974. De wijze. De mysticus. De Godsvriend. Nader mijn God, tot U!

Overal , maar wel in het oosten van het land, hebben we al gewoond. Van Hattem ging het naar Aalten, naar Hengelo, Jan Voermanstraat en later de Marnixstraat. Ook in Emmen hebben we een nieuwe woonwijk zien ontstaan…de Rietlanden. Dat was in de teenerleeftijd van de jongens. Maak je borst maar nat. Ik zie mijn pyromanen nog voor me terwijl ze de inhoud van het laatste verhuisbusje op de zandbergen achter ons huis verbrandden.
Ook toen de 3 boys als zoete jongetjes op de bank achter ons huis kwamen zitten. Ik dacht gelijk: er is iets mis. Ja hoor, Mark 2 bekeuringen voor brommerrijden onder de 16 èn zonder helm. En Gerhard moest de volgende dag zijn verzekeringsbewijs op het politiebureau laten zien. Tja en hoeveel fietsen er niet gejat, vernield of…".ja, er lag een grote steen en die zag ik gewoon niet."
In 1995 kwam ons droomhuisje te koop, hier aan het Schoolpad. "Dat hadden jullie 10 jaar eerder moeten doen", zeiden de jongens.
Nu 13 jaar later voelt het nog steeds als een warme jas om ons heen. Ons 4e nest met bordercollies is geboren en het is opnieuw een wonder. We hopen hier dan ook nog een heel poosje gelukkig te zijn.