admin

Onze predikant Door-Elske Cazemier trof het niet toen ze aan het begin van corona time haar intrede deed. Ze deed haar best om mensen te leren kennen maar het werd lastig. Nu zitten we weer vrij en blij dicht bij elkaar tijdens de zondagse viering. Toch had ik haar persoonlijk een paar keer ontmoet bij een vergadering en toen ik afgelopen zondag na de kerkdienst haar de hand schudde, zei ze: ‘Dag Hetty’.
En dat deed me wat. Ze had mijn naam onthouden.
Het bracht me op het idee om ook eens op de wekelijkse bijeenkomsten aan te schuiven. De ene keer is het op dinsdagmorgen en een andere keer op donderdagmiddag. Er is telkens iets anders op het programma.
Dus togen we vanmorgen na het zwemmen naar de Schepershof waar Door- Elske met de koffie op ons wachtte. Vandaag zou het Martin Buber zijn, maar Door Elske wilde het onderwerp nog wat verder bestuderen.
Nu deden we een spel met kaartjes waarna je kon zeggen wat dit met je deed. Ik trof een kaartje dat vroeg met wie ik zou willen praten als het even tegen zit in het leven. Dat was meteen nogal confronterend. Vertel me niet dat toeval niet bestaat.
Je mocht daarna een openliggend kaartje zoeken dat je erbij vond passen.
En daarna kon ieder op zijn beurt zeggen wat het met je deed. Voor mij werkt het als ik dingen van me afschrijf, zoals het boek over Mark en Rick. Wim hoef ik niks te zeggen, die weet wat er in me omgaat. Of toch niet? Hij is wel iemand die steeds een oplossing zoekt. Verdriet verwerken we allebei op een andere manier. Hij wil me niet verdrietig zien. Altijd mijn steun en toeverlaat.
Voor mij werkt het ook als ik naar de schapen kijk… of naar kater Dirk of Storm. Het leidt af en…. dieren geven troost.
Wim mocht proberen te zeggen waar hij gelukkig van wordt. Ook zo iets. Hij koos hierbij het plaatje van een reddingsboei. De eerste werkzame jaren van zijn leven heeft hij gevaren en was zo zelf thuis al tot steun. Hij heeft jaren een soort vaderrol vervuld na het overlijden van zijn eigen vader. Maar ik weet dat hij zich gelukkig voelt als hij kan zingen en zo verdriet achter zich kan laten.
En zo had iedereen de kaartjes ’toevallig’ gepakt die iets uit hun leven losmaakte. Het waren bijzondere gesprekken.

Foto: Zeg nou zelf… naar zo’n nieuwsgierige Herdwick blijf je toch kijken.

Al ruim 15 jaar hebben we contact met Mary Ann. ‘Kun je ook wel motoren schilderen’, vroeg Mary Anne die zomer toen we hen opzochten in hun stacaravan in Holten. ‘Mijn broer wordt 50 en dat zou toch een leuk cadeau zijn. Ze rijden beiden motor, Henk en Mia. Maar dan moet de naam Shadow er ook bij’. Ik had haar beide honden Tessa en Robbie al eens voor haar geschilderd.
Het contact tussen ons is steeds gebleven nadat ze een paar jaar daarvoor Tessa jr bij ons uitzochten uit het eerste nestje van Tessa en Scott.
Ze wilden zelf graag een houten handwijzer voor op de camping met hun nummer en Tessa en Robbie er bij. Dat kan! Die brachten we hen in Holten. En nu..?
Ik ging aan de slag met een foto van de broer en schoonzus op hun motor. Ze kwam hem zelf ophalen.
‘Ik weet niet of ik het wel zolang stil kan houden hoor’, hoorde ik Mary-Anne zeggen.
‘Wanneer is die verjaardag van je broer dan?’, vroeg ik.
‘Oh, dat is pas volgend jaar!’
Die avond kwam er al een reactie uit Rotterdam van Henk en Mia. Ze vonden het prachtig! Ze moeten wel meteen doorgereden zijn hiervandaan om het te kunnen brengen.
Intussen is Tessa er al niet meer net als Queeny, maar ze is een steun geweest in de tijd dat ze ziek was.
Nu heeft Mary Ann zelfs vier honden en is ze een logeeradres voor honden die vanuit het buitenland hierheen komen. Geen betere opvang te vinden.

Ach het schiet me ineens te binnen: Het eet geen brood. Het was de lijfspreuk van oom Paul, de vader van Nies. De man die Ben indertijd toestond met zijn dochter te trouwen met de woorden: ‘Voor een fles Bokma mag je d’r hebben’. Die ook wanneer de beslissing genomen moest worden of er iets wel of niet bewaard moest worden placht te zeggen: ‘Het eet geen brood’. En dan verdween de deken/ kussen/ stoel naar de zolder. Op die manier heb ik ons gewatteerde dekentje gescoord toen tante Catrien wat later naar haar bejaardenwoning ging. Daar was geen zolder of vliering meer. Wij kregen een paar prima kussens, een wollen deken en dat bewuste gewatteerde dekentje waaronder ik al heel wat middagslaapjes heb gedaan en die we dubbelgevouwen gebruikten op het veldbed als zachte ondergrond voor Robin of Eva. Leuke schoonvader ook. Wanneer hij met tante Catrien vanuit Zoetermeer een weekend bij Ben en Niesje ging logeren , kwam hij met z’n tasje de kamer binnen en plantte die tas naast de lievelingsstoel van Ben. Zo,… die had hij dan alvast gereserveerd. Als Ben dan zei: ‘Pa, dat is wel mijn stoel’, antwoordde hij steevast: ‘Maar nu is hij van mij’. Die stoel zat niet alleen het prettigst, maar stond ook precies goed om tv te kijken zonder je nek te hoeven verdraaien. Thuis was hij net zo ontspannen. Wanneer hij boven kwam vanuit de winkel beneden, stonden z’n pantoffels klaar. Na het eten zei hij: ‘Ik maak nu plaats voor de vrijwilligers’ en hij haastte zich met zijn sigaartje naar zijn plek voor de tv.
Toen ze naar Hattem verhuisden hebben ze eerst nog drie maanden bij Ben en Nies gewoond. Ach.. ze hebben het heel gezellig gehad, maar ik denk toch dat Ben blij was dat hij z’n stoel weer terug had.

Foto: Ik denk ergens eind 70er jaren. Hier wordt een glaasje gedronken op de verjaardag van moeder Siet

Ik zag meteen al bloedspetters toen ik bij de Schepershof aankwam. Ze lagen vlakbij de scootmobiel van Wim. Bij binnenkomst werd ik al opgewacht. Jan meldde al:’Ik ben zo blij met Shabana, die heeft zich al over Wim ontfermd. Ik ben meer van de geestelijke ondersteuning ‘, voegde hij er aan toe. Ook binnen was het niet helemaal spettervrij.
Wim had vanmorgen al een bloedneus en omdat hij stevige bloedverdunners gebruikt houdt dat ook niet zomaar op. Thuis was ik al bezig geweest met vlekkenspray om daar de schade aan zijn kleren mee weg te werken en uit voorzorg had ik nu een extra jasje voor hem meegenomen. Hij moest eigenlijk met de Cantorij voor de kerkdienst oefenen, maar dat ging dus over.
Ik vond hem op het herentoilet met een prop in de neus.
Maar, Wim zit nergens mee. Even later sluit hij aan bij de zangers. Hij laat me nog even stiekem wat zien. Hij heeft een toiletrol onder zijn jasje verstopt voor het geval dat…
Wat was het mooi! Een echte Pinksterviering. Pinksterkleuren doorgevoerd in alles, de kleden de sjaal op de toga van Door Elske, de bloemen, een mooi tafelstuk dat vast door Rien gemaakt is en zelfs Hofgeluiden had een rode ondergrond gekregen.
Prachtige liederen en de combinatie met de zang van de Cantorij was bijzonder mooi! Ik herken Wims stem meestal. Ook nu, ik hoorde het ook van anderen die bij hem in de buurt zaten. Ds Door Elske gebruikte de nieuwste Bijbelvertaling, mooie alledaagse taal die dichtbij komt. Ik moet dan aan ds Anne van der meiden denken die de Bijbel mede in het Twents vertaalde. Hij legde het zo uit: ‘Dan kump et oew achter ’t vestjen’. En zo voelde dat de hele viering.

Op 31 mei 2022 werd in buurtschap Linde bij Vorden precies 80 jaar na dato een gedenksteen onthult voor de vijf geallieerde slachtoffers. Nabestaanden van Peter Malin waren daarbij aanwezig.
Zo meldde de Stentor en waarschijnlijk ook het plaatselijk blad Contact. Er is een indrukwekkend filmpje van te zien op Youtube..
Al is het zolang geleden, ik herinner me nog best dat vader Hein vertelde over de helm die uit het brandend vliegtuig was gevallen toen het heel laag over de boomgaard vloog. Verderop in de Lindese enk kwam het neer, zo vertelde hij. De helm werd eerst maar begraven in de aarden wal om de mangelkeet. Wat zouden de Duitsers ervan denken als hij een Engelse helm in zijn bezit had. Ja, de angst voor de Duitsers zat er al goed in in 1942. Samen met een paar jonge buren hadden ze een ondergronds hol uitgegraven om bij gevaar voor een razzia daarin te slapen, maar zover is het nooit gekomen. In het hooi in de hilde had hij een radio verstopt om naar radio Oranje te kunnen luisteren.

Na de oorlog werd die helm weer opgegraven en diende zolang ik me herinner als schep in de voerbak op de deel. Er zijn blijkbaar meer resten van het vliegtuig bewaard en de nabestaanden van deze vlieger kregen een mooi aandenken mee. Emotioneel moment.
Nog eens meekijken? Klik op de titel!

In Contact: https://www.contactnoord.nl/nieuws/maatschappij/422306/linde-herdenkt-wo-ii-crash-samen-met-nabestaanden

We zien de kleinkinderen niet meer zo vaak, maar de band die we samen hebben blijft voor altijd. Die hebben we opgebouwd tijdens hun jonge jaren toen ze regelmatig bij ons over de vloer kwamen. Veel spelletjes gespeeld en elke vakantie gingen we op stap. Zo ging Robin ook eens mee naar de camping. Het was in dezelfde tijd toen Ben een nieuwe heup had gekregen in het Isala.

2009- Een herinnering:
‘Oma, hebben jullie een schaakspel?’ Daar zal je het hebben, nu val ik door de mand. Ik kan nl niet schaken. Ooit heb ik een poging gedaan toen onze jongens nog op de lagere schoolleeftijd waren. Dat werd een mislukking, ook omdat Gerhard er al snel een kei in bleek te zijn. Die schaakte er wat af. Van Cyril onze buurjongen in Hengelo leerde hij de kneepjes van het vak. Op school won hij alles en met de schaakgroep van de Marnixschool kwam hij in Hengelo goed voor de dag. Vriend Ipe heeft hij eens een weekend lang zitten tergen met dit spel, want Ipe gaf dat maar zo niet op.
Nu wil Robin dus graag schaken. Ook hij speelt het wel met buurjongen Yoeri. Ik heb begrepen dat hem dat eveneens goed af gaat.
Vanmiddag werd er dus een schaakbord gekocht en daarna, zelfs tijdens de pizza, zaten Wim en Robin al in een spel verdiept. Dit laat ik met liefde aan Wim over.
Zonet hebben we gezellig met wat drinken en een bakje chips naar de dvd van Een brief voor de Koning zitten kijken, ook al een favoriet boek van Gerhard vroeger.
En verder deze week? We gaan nog naar de boerderij. Johan leg de overal maar klaar!

Het is net of je weer thuiskomt wanneer we op De Boomgaard aan rijden. Die voortent was nog even een karwei, maar met die handige kleinzoon van ons scheelde het weer. Hij was op tijd voor het melken en ligt net in bed na me verslagen te hebben met kaarten. De beide honden liggen bij hem in de voortent en de wekker staat ingesteld op half 7.
Er staan hier een heel stel tentjes van een groep van de Scouting die het Pieterpad lopen. Morgen lopen ze opnieuw 27 km. Het Pieterpad loopt hier vlak langs. Je kunt zo bij het Praothuus even bijkomen als het ware.
Wij doen dat hier, al is het maar voor even.
Morgenvroeg staat Robin weer in de bekende rode overal in de melkput. Hij geniet!
Er is hier heel wat te beleven voor Robin. Eerst gaat hij hand- en spandiensten verrichten in de melkstal. Dan gauw eten en even later komt de vrachtauto met de beide kooien voor het bekappen er aan en haast hij zich weer naar de stal. Het is nog een hele klus om de koeien in de kooien te krijgen. Als ze er een keer inzitten gaat alles bijna automatisch. Het bekappen gaat met een soort slijpmachine en dan hoeft er alleen nog ontsmet te worden. Robin mag helpen om ze aan de buitenkant een halster van touw om te doen als ze eenmaal vastgezet zijn. Hij glimt van trots. Intussen ga ik naar tante Jo om de fotoboeken om te ruilen. Morgen kan ik weer aan het kopieren met de foto’s die me aanspreken.
Natuurlijk vanmiddag even naar Diny en nu zit ik even bij Wim die zich vermaakt bij de Tour de France in de recreatieruimte. Robin? O die maait het gras. Wat zal die slapen vannacht.
“Misschien komen we morgen op de terugweg even bij jullie aan”, zei Wim gisteren toen hij zijn broer Ben aan de telefoon sprak. “Denk je dat je thuis bent”? Grapjurk!

‘Mijn leven bestaat uit afscheid nemen’, zei Tonny ooit nadat ze samen met Henry Gera met haar Fred hadden uitgezwaaid toen deze naar Canada emigreerden. Haar eigen ouders woonden en werkten in Perzie toen ze opgroeide en na elke vakantie daar vertrok ze weer naar haar gelukkig wel gezellige pleeggezin om op een Nederlandse school haar opleiding voort te zetten. Altijd weer afscheid. Haar zus Arjan trouwde met Bill, een Schot en woonde ook al niet naast de deur.
Maar vandaag, op haar 75e verjaardag was Gera over uit Canada en Arjan en Bill vanuit Schotland. We vierden dit samen in Hattem op een bijzondere gelegenheid: Zoethout. Hier werken mensen met een handicap in een restaurantje en worden er veel leuke, vaak zelfgemaakte, producten verkocht.
Heerlijk om als jarige zo rustig kunt genieten zonder te moeten zorgen voor je gasten. De koffie met gebak was heerlijk en de lunch was goed verzorgd. We gingen nog even mee naar het huis waar Henry en Tonny toch een hele tijd gewoond hebben. Zo konden we nog in kleinere kring bijpraten. Want Gera had zelf Arjan en Bill ook na de bruiloft van Arend en Amakka 10 jaar geleden nog niet terug gezien. Nu kunnen ze de tijd weer even inhalen want Gera blijft nog een weekje en ook Arjan en Bill trekken nog wat extra dagen uit.
Wat mooi om elkaar weer te zien en te spreken. Toen wij Arjan en Bill indertijd op Mull ontmoet hebben waren hun kinderen nog 10 en 12. Nu zijn die allang volwassen en hebben al grote kinderen.
Terwijl we naar de auto terug liepen klonk het: ‘He familie van der Kolk, ik dacht jullie al te zien vanmorgen’. Nita sprong van haar fiets om ook even gedag te zeggen. Ooit zat ze als 7 jarige bij mij in de klas en zag mij indertijd uit het raam hangen als Wim wegging of terugkwam van een reis. En net als met Hannie en Alie hebben we de laatste jaren regelmatig contact. Hoe leuk is dat!

Tja… Queen Elisabeth, 96 en 70 jaar Queen. Wat een mensen wilden er bij zijn om een glimp van haar op te vangen. Ik ken haar alleen van foto’s met pakjes en jassen in alle pastelkleuren van de regenboog. Ik heb me laten vertellen dat de Engelsen haar het liefst in een knalgele outfit zien zoals ze droeg bij de huldiging van een Engels voetbalteam. En over het feit dat koningin Juliana haar persoonlijk belde over haar afstand van de troon ten gunste van haar dochter Beatrix, had ze maar een opmerking: typical Dutch.
De ellende na het overlijden van Diana lijkt naar de achtergrond te zijn geraakt en de nieuwe generatie helpt daar bij, zo schijnt het.
Toen we ooit in een B en B in Drumbeg belanden boven in de Highlands werden we door het echtpaar uitgenodigd om die avond bij hen door te brengen. Hij was huisarts geweest in Inverness die weer teruggekeerd was naar zijn geboortestreek en ze wilden op hun afgelegen plek met prachtig uitzicht op de Noordzee graag wat gezelligheid en hadden zich aangemeld voor B en B gasten. Hij zat op de praatstoel en vertelde dat hij de landing in Normandie had meegemaakt en zelfs door Nederland was getrokken tot aan Groningen toe. Hij was dus een van onze bevrijders. Ons gesprek kwam op onze koningshuizen. Zijn vrouw vertelde over de Queen die een paar jaren daarvoor een brug verderop had geopend. Ze kon het beeld van die kleine Queen met haar regenkapje in de stromende regen niet vergeten.
En daar moest ik vandaag even aan denken.

Foto: Orkney, het noordelijkste van Groot Brittannie dat wij bezochten: Scara Brae en The Ring of Brogar

2019-Bewerkt en aangepast

Elke keer wanneer ik in het zwembad langs het eerste kleedhokje loop denk ik aan Dinie, ons zwemmaatje die altijd klaar stond bij lief en leed. Altijd een praatje, altijd attent. Dinie is niet meer, geveld door de corona nog voor we gevaccineerd konden worden. En zo gaat het bij een verlies. Telkens een flits en ze komen voorbij.
Hoe verwerk je verlies van een dierbare vriend of vriendin. Je zou denken dat we langzamerhand experts zijn op dat gebied. Van mijn eigen vader herinner ik me alleen de donkere ruggen voor me die allemaal achter elkaar naar papa in dat kamertje gingen. En ik mocht niet mee. ‘Kom maar bij opoe’, klonk het, opoe had een warme schoot. Daarna waren het de opa’s en opoes waarvan we afscheid moesten nemen en als kind denk je dat ze nu eenmaal oud zijn. Toch mis je ze en zie je het verdriet van je ouders. Vaak denk ik aan ze, wij zijn een stukje van hen en herinner veel van hun verhalen en wijze lessen. Daar heb je grootouders voor.
Toen mijn moeder overleed deed dat veel met me. Wanneer ik op straat iemand tegenkwam die het haar net als mijn moeder droeg, je weet wel met zo’n rol van achteren, keek ik om omdat ze zoveel op haar leek. Ik wist dat ze het niet kon zijn en toch was ik van slag omdat ze het niet was.
Toen vader Hein heel plotseling van de fiets viel en overleed had ik gedacht dat dat nooit zo erg kon zijn. Hij was immers niet mijn biologische vader. Het tegendeel was waar. Ook dit had tijd nodig om een plekje te geven en… heel veel dankbare herinneringen.
Onze vriendin Anda moesten we al, zo jong nog, missen. Samen met Dick houden we haar warmte vast.
Ook Ben en Niesje vielen weg, maar nog elke dag komen de mooie herinneringen voorbij.
Allemaal bijzondere mensen in mijn leven.
Met het verlies van Mark begon een rouwproces dat voor ons niet te bevatten is. Dat blijft levenslang aan je knagen. Er is een gat in mijn ziel geslagen. Zo voelt het nog steeds. Wie het boek MARK gelezen heeft beseft dat dit nog maar een begin is.
En dan Ben en Riet, we deelden lief en leed. Ze waren ons tot steun na het overlijden van Mark, ze sleepten ons er doorheen. We kampeerden samen en kwamen graag met ons op de Boomgaard en bij onze familie.
Intussen zijn er in onze familie veel nieuwe baby’s geboren, Siem en Mare en Willem het laatst, allemaal unieke mensjes met een heel nieuw leven voor zich en je beseft dat het leven een kringloop is en wij mensen er onderdeel van uitmaken.
Ik denk dat iedereen deze ontdekking doet op deze leeftijd en waar je vroeger fluitend door het leven leek te gaan is het nu wat anders geworden. Leren leven met wat je mee hebt gemaakt. Soms lastig…., maar het kan.

Het is de laatste jaren een gewoonte geworden. Wims creativiteit in de keuken richt zich nu niet meer zozeer op ons avond eten. Dat lukt de man met de stok tot zijn spijt niet meer.
Nu is hij overgegaan op de lunch. En wat voor lunch… Hij maakt er gewoon een schilderijtje van met mooie kleuren en veel lekkers. Alleen al een genot om er naar te kijken en doet me het water in de mond lopen.
Ikzelf ben geen echte keukenprinses. Het moet vooral snel gaan en toch lekker zijn. En dat lukt aardig. Daarnaast hebben we elke week een dag een saladeschotel met kip of vis, ook lekker. En wanneer Ria er op maandagmiddag is komt Jan haar ophalen en drinken we uitgebreid koffie en praten bij. Dus ook weinig tijd. Voor deze gelegenheden heb ik altijd een pizza tonno of Hawaii in de vriezer. De rest van de week kook ik zoals het uitkomt, snel en gezond. Weet je waar we ook gek op zijn? Wokvis van de visboer. Is al kant en klaar gekruid. Even wat groente erbij en klaar is Kees.
Maar de lunch heeft Wim zich toe geeigend. Als ik tussen de middag brood zou klaarmaken zou dat een boterham met kaas en een met vleeswaren voor Wim en een met jam voor mij zijn. Niet echt crea Bea.
Maar hier zie je hoe Wim er met aandacht een plaatje van maakt. Hij zorgt ook altijd dat er minstens een keer per week een gestoomde makreel in huis is. Zijn eigen lunch dan, zul je misschien denken. Is dat ook zo’n plaatje? Nee hoor, hij doet gewoon een zure of zoute haring tussen twee boterhammen, snijdt dat twee keer doormidden en dat is het dan.
En terwijl we vroeger als gezin altijd om de eettafel aten, zitten wij tegenwoordig vaak met het bord op schoot in de luie stoel, kijkend naar Binnenste buiten of Escape to the country.
Alleen als Rick er ’s zaterdags is zitten we weer als vroeger om de tafel. Die Rick houdt ons bij de les.