2019-Bewerkt en aangepast
Elke keer wanneer ik in het zwembad langs het eerste kleedhokje loop denk ik aan Dinie, ons zwemmaatje die altijd klaar stond bij lief en leed. Altijd een praatje, altijd attent. Dinie is niet meer, geveld door de corona nog voor we gevaccineerd konden worden. En zo gaat het bij een verlies. Telkens een flits en ze komen voorbij.
Hoe verwerk je verlies van een dierbare vriend of vriendin. Je zou denken dat we langzamerhand experts zijn op dat gebied. Van mijn eigen vader herinner ik me alleen de donkere ruggen voor me die allemaal achter elkaar naar papa in dat kamertje gingen. En ik mocht niet mee. ‘Kom maar bij opoe’, klonk het, opoe had een warme schoot. Daarna waren het de opa’s en opoes waarvan we afscheid moesten nemen en als kind denk je dat ze nu eenmaal oud zijn. Toch mis je ze en zie je het verdriet van je ouders. Vaak denk ik aan ze, wij zijn een stukje van hen en herinner veel van hun verhalen en wijze lessen. Daar heb je grootouders voor.
Toen mijn moeder overleed deed dat veel met me. Wanneer ik op straat iemand tegenkwam die het haar net als mijn moeder droeg, je weet wel met zo’n rol van achteren, keek ik om omdat ze zoveel op haar leek. Ik wist dat ze het niet kon zijn en toch was ik van slag omdat ze het niet was.
Toen vader Hein heel plotseling van de fiets viel en overleed had ik gedacht dat dat nooit zo erg kon zijn. Hij was immers niet mijn biologische vader. Het tegendeel was waar. Ook dit had tijd nodig om een plekje te geven en… heel veel dankbare herinneringen.
Onze vriendin Anda moesten we al, zo jong nog, missen. Samen met Dick houden we haar warmte vast.
Ook Ben en Niesje vielen weg, maar nog elke dag komen de mooie herinneringen voorbij.
Allemaal bijzondere mensen in mijn leven.
Met het verlies van Mark begon een rouwproces dat voor ons niet te bevatten is. Dat blijft levenslang aan je knagen. Er is een gat in mijn ziel geslagen. Zo voelt het nog steeds. Wie het boek MARK gelezen heeft beseft dat dit nog maar een begin is.
En dan Ben en Riet, we deelden lief en leed. Ze waren ons tot steun na het overlijden van Mark, ze sleepten ons er doorheen. We kampeerden samen en kwamen graag met ons op de Boomgaard en bij onze familie.
Intussen zijn er in onze familie veel nieuwe baby’s geboren, Siem en Mare en Willem het laatst, allemaal unieke mensjes met een heel nieuw leven voor zich en je beseft dat het leven een kringloop is en wij mensen er onderdeel van uitmaken.
Ik denk dat iedereen deze ontdekking doet op deze leeftijd en waar je vroeger fluitend door het leven leek te gaan is het nu wat anders geworden. Leren leven met wat je mee hebt gemaakt. Soms lastig…., maar het kan.