admin

Vanmiddag was Ria weer present. Na onze week op de Boomgaard gingen zij nog even door met kamperen. Zij en haar Jan hebben hun 40 jarig wegens corona uitgestelde huwelijksfeestje op ludieke wijze gevierd op camping De Berenkuil in Grollo. Dat was extra leuk omdat ze daar vroeger heel wat zomers als gezin doorbrachten. Nu bivakkeerden ze er met alle 4 kinderen met hun gezin, inclusief de vier kleinkinderen, in huisjes en caravan. We hebben foto’s bekeken en verhalen gehoord.
Ria nam mijn laatst gescoorde boek Phoenix van Bert Wagendorp mee. We bespraken de vreselijke brand en de reddingspogingen op het schip op Lake Michigan. Daar gingen kapitein en bemanning niet allemaal als laatsten van boord, zoals dat hoort. Het bracht Wim op een herinnering die ik nog nooit van hem hoorde in de afgelopen 59 jaar die we elkaar al kennen. Hij begon ooit als scheepswerktuigkundige op de MS Celebes en de MS Borneo bij de Mij Nederland, beiden vrachtschepen met passagiersaccommodatie.. Hij vertelde over kapitein Morzer Bruijns die een bootje had gemaakt van een uitgeholde boomstam en die uitprobeerde toen ze ergens stil lagen. Het bootje dreef af en hij kon met geen mogelijkheid meer terugkomen door de stroming. Toen liet de bemanning een motorreddingboot te water om de kapitein weer op te kunnen pikken. Deze gezagvoerder bij de Mij Nederland was geliefd en liet zich zeker niet inpalmen door bepaalde dames aan boord die in de ban waren van deze sympathieke kapitein. Wim vond het trouwens niks op een schip met passagiers en vervolgde na de volgende studie zijn carriere op een vrachtschip. Daar hoefde hij zich niet ‘pakkie deftig’ uit te dossen in zijn vrije uren. Hij maakte bij de MIJ Nederland eens mee dat de scheepshond getraind was om te blaffen als je je op slippers of in andere outfit dan was toegestaan rondliep. Toen we trouwplannen hadden was Wim heel duidelijk, hij wilde niet in uniform trouwen. Had ik wel leuk gevonden maar dat maakte geen indruk….

Foto: Singapore, ik denk 1960. Wim en collega’s scoorden leuke rotanstoelen voor thuis. Ze hebben lang bij zijn moeder gestaan voor ze bij ons kwamen. Wim rechts. Ineens valt het me op dat Robin veel van hem weg heeft.

Rob was er weer. Hij kwam om zijn schapen met lammeren te controleren en om te weiden. Nu lopen ze weer gezellig vooraan zodat we er beter zicht op hebben als we op de schommelbank zitten. Het gras groeit hard en vooral de kleinsten waren bijna niet te zien in het hoge gras in de achterste wei. Hij heeft een emmer met brokjes aan de arm en de schapen lopen als lammetjes achter hem aan. ‘Zo ben je een echte herder”, zeg ik. Rob lacht.
Het is een mooi stel schapen, van alles wat. Hij heeft ze niet voor niks hier lopen. De een heeft een afwijking aan een poot, een ander weer wat anders. De kleinste ooi heeft twee lammeren maar niet helemaal genoeg melk. Ze groeien dus niet erg hard maar zijn levendig. Hier doen ze het goed en we hebben er oog op, al is het gras op dit moment zo hoog dat je er wel je best voor moet doen.
En ze hebben zeker nog een bijzondere functie: wij mogen er van genieten. Ik vind ze allemaal leuk, elk op zijn eigen manier. Maar de Coburger Fuchs met haar bruine kop is toch mijn favoriet. Die kijkt altijd meteen op als ik bij de wei kom, waarschijnlijk om te zien of ik ook een emmer met lekkers aan de arm heb.
Binnenkort komt stagiair Bean een paar palen verwisselen, want als ze straks de kans krijgen dan weten we het wel. Het gras is altijd groener aan de andere kant van de afrastering van boer Bloeming. Dit keer staan er aardappels op.

Na de kinderfeestjes, de verjaardagen bij het kampvuur en bezoekjes aan het Planetron, en met de jongensgroep hadden we gisteren het volwassen feestje. We vierden alvast de 24e verjaardag van Robin en meteen ook de 60e van Odile, de zus van Judith. Het werd een intiem feestje met Gerhard en Judith, Robins vriendin Luna en de grootouders van beide kanten, ook Lieve en natuurlijk Rick. Mooi om dit samen mee te maken.
Het werd een feestje met alles er op en er aan: ballonnen, taart met kaarsjes en een uitgebreide barbecue. Robin en Odile deden hun best om ze allemaal uit te blazen. Maar ze begonnen telkens weer opnieuw te branden. Hilariteit. Alleen Odile kende dit fenomeen. En dat alles ondanks de wat lage temperatuur onder het afdak achter in de tuin. Met een straalkachel aan de achterwand en een tuinkachel er bij was het goed toeven aan de Kuifmees.
We moesten even bedenken hoelang Judith en de Vlaamse Lieve al bevriend zijn. Ze kwamen op ongeveer 35 jaar. Ze leerden elkaar kennen tijdens Judiths opleiding aan de Sociale academie in Leeuwarden waar Lieve toen ook woonde en danslessen gaf.
Lieve werd ingelijfd bij de familie en is dat altijd gebleven. Luna is er intussen bij gekomen in de familie en ik hoop voor altijd.

Op een camping kun je verschillende soorten mensen tegenkomen. Vaak staan er veel oudere echtparen, nou ja… van onze leeftijd dan! Je wilt er niet aan dat je daar ook bij gaat horen. Er heerst altijd een leuke sfeer. Wim ging eens zijn rondje over de camping doen en komt even bij de caravan waar de Tukkers bivakkeren. Bertus zei: ‘Wie-j zeien al tegen mekare ’t Is kold.. Willem hef de lange bokse an’. Meestal zagen ze hem in korte broek en gebruinde bast.
Ooit kwam er een jong stel op de fiets en met een klein tentje. Zij is Amerikaanse en haar Nederlandse vriend wilde haar het oosten van Nederland laten zien. Maar waar die Nederlandse jongen opgegroeid is? Geen idee!
Het was nog de tijd dat Johan melkkoeien had. Hij liep even met Johan mee achter het huis en keek naar het achterhuus zoals we dat zeggen. De knul vroeg Johan: ‘Is dit nu het klassieke gedeelte?’

Foto: Boris
Ze hadden hun fietsen bij hun tentje staan en Wim wees ze toen de droge schuur waar ze hun fietsen neer konden zetten. ‘Dank u, dat zullen we in overweging nemen’, was zijn antwoord. Boris de hofhond is intussen opgevolgd door Rex, opnieuw een Duitse herder. Het lijkt een soort dat bij de familie past. Toen we in 1950 op de Boomgaard kwamen hadden ze Juno. Dat was nog een echte waakhond en zat in een kennel. Daarna kwam Max, ook een herder, een goedzak en weer later kwam Sacha, een mix van herder met een Schotse collie. Maar na Sacha ging Johan meteen over op een zuivere herder. Dat werd Jansen, een enorm beest. Als we aan kwamen rijden liep hij naast de auto mee, de grote kop op ooghoogte naast je. Hij maakte indruk, zal ik het maar noemen. Buurvrouw Gerda kwam wel eens op de fiets en begon bij de weg al te roepen: ‘Jansen, ik bun et heur’. Mensen die niet bekend waren hier bleven in de auto tot Johan er aan kwam. Na Jansen kwam Rex en daarna Boris en opnieuw is er weer een Rex. Als ik het goed tel de 7e vanaf 1950.
Neef Wim in Zeeland doet ook alleen in herders en pas zag ik op een foto van achterneef Jaco in Australie ook een herder.

Ik keek nog even of er meer te vinden was over ds. Thea Barnard. Ze was al op leeftijd toen ik haat in Vries ontmoette, maar ik had nooit gehoord of gelezen dat ze overleden was. En dat is ze ook niet. Wel vond ik een mooi interview met haar door Hella van der Wijst in het programma Het Vermoeden. Daarin reist Hella met heel wat interessante mensen in een trein en heeft met hen een diepgaand gesprek. Zo ook met Thea Barnard, ooit de eerste vrouwelijke predikant in de Ned. Hervormde Kerk. Haar eerste standplaats was Ruurlo waar ze begon als vicaris en daarna Barchem. Daar had ze veel contact met opa Johan Eggink en werden ze bevriend.
Door even op de titel van dit stukje te klikken kun je het nog eens helemaal meebeleven
Leuk vond ik het dat haar broer bij die gelegenheid van haar intrede als predikant haar de titel meegaf: Van herdershond tot herder. Inderdaad vertrok ze na Barchem naar Bergen samen met Mies Stoop de bekende wijkzuster van Vorden en vond ik haar bij toeval terug in Vries.

Ook de Passion gekeken? Ik vond het verhaal van Opstanding en Hemelvaart heel mooi en eigentijds weergegeven. En ook nog met de Achterhoek op de achtergrond.
Ik moest meteen aan onze opa Eggink denken. Die was behalve pacifist ook socialist en had een regelmatige briefwisseling met ds. Buskes. Deze deelde veel van zijn opvattingen. Opa brak met de kerk in de oorlog. Hij vond ze niet duidelijk genoeg tegenover de Duitse bezetters.
Hij zei wel eens: ‘Als Jezus nu geleefd zou hebben zou hij misschien wel met opgestroopte mouwen vooraan lopen in een demonstratie’. Hij brak met de kerk maar niet met God. In een boek van ds. Buskes met een aantal van zijn dagsluitingen haalde hij in een ervan zijn gesprek met opa tijdens een bezoekje aan de Boskamp aan, zittend op het ons bekende canapeetje in de keuken. De titel van deze dagsluiting was: Een Godsvriend.
Opa had vaak gesprekken met mensen van allerlei slag en schreef ontelbare brieven. Hij voerde zo ook een briefwisseling met ds. Thea Barnard. Zij heeft zijn brieven bewaard om nog eens in een boek uit te geven, maar tijdens een brand zijn ze verloren gegaan.
Toen ik een paar jaar geleden het boek Brieven uit Barchem samenstelde met veel brieven uit onze familie die bewaard zijn gebleven, stuurde ik haar ook een exemplaar. Ik had haar een jaar of 6 geleden eens ontmoet tijdens een bezoek aan Vries in het kader van Feest van de Geest op een Pinksterdag. Ik herkende haar meteen. Ze was intussen met emeritaat en toen we de oude kerk daar bezochten was zij die dag onze gids. Ze had indertijd in 1973 het afscheid van opa verzorgd in de kerk in Barchem waar ze toen predikant was.
Toen ik vertelde dat ik in Vorden nog catechisatie van haar had gehad en een kleindochter was van Johan Eggink uit Barchem, keek ze me aan en zei: ‘Wat vind ik dat leuk’! Ze voegde er aan toe:’ Ik heb in mijn leven veel mensen ontmoet, maar mijn oude vriend Johan Eggink zal ik nooit vergeten’.
Ze vroeg me nog of ik haar vriendin zuster Stoop nog gekend had die wijkzuster was geweest in Vorden. Ze was met haar mee verhuisd toen ze naar Bergen een beroep aanvaard had en later naar Vries. Zij was intussen overleden. Natuurlijk kende ik zuster Stoop nog. Ze was de wijkzuster die mama de laatste maanden van haar leven verzorgde en als ik aan haar denk zie ik haar voor me zoals ze in mijn jeugd in verpleegstersuniform met wapperende zwarte sluier op haar scootertje door Vorden reed.
Ik kreeg een heel mooie kaart van ds. Thea Barnard terug met een enthousiast bedankje voor het boek Brieven uit Barchem.

Het is wat als je kleinzoon al 24 wordt. Als ik even terugdenk lijkt het of hij pas geboren is en weer een stapje verder zijn we bij elke woensdagmiddag toen we twee kleinkinderen over de vloer hadden, Robin en Eva, het bonuskind van Mark. Dat is een woord dat helemaal ingeburgerd is in deze tijd. Wat hebben ze gespeeld, gras gemaaid, pony’s getraind, met de hondjes gespeeld en pannenkoeken gegeten. En toen waren ze ineens groot. De middelbare school slokte hun energie en de vriendenkring werd uitgebreid. Maar als je Robin nodig had, stond hij er. Eva heeft zich gevestigd in het zuiden van het land.
Daarna waren het Frank, Tim en Daan die om ons heen voor vertier zorgden. En ook deze zijn allang van de basisschool af en hoeft er niet meer opgepast worden, maar komen ze gewoon af en toe voor de gezelligheid aan. Frank heeft pas nog de Finse kota van een nieuw laagje houtveredeling voorzien.
En hij komt regelmatig even aan met zijn vriendinnetje Indi. Hij heeft vandaag net proefgedraaid in een sportzaak en mag volgende week weer een dag meedraaien. Klinkt goed. Nog even en hij heeft ook zijn rijbewijs. Nee, hij gaat nog lang niet de deur uit.
We vertelden hoe wij vroeger eerst in de kost gingen als we een baan van huis af kregen. En hoe er vaak bij mensen in een groter huis ingewoond werd. Er was toen ook een schreeuwend gebrek aan woningen net als nu. Maar vaak kreeg je bij een nieuwe baan ook een huis aangeboden. Daar hoor je niet meer over. Iedereen rijdt liever op en neer want zonder auto kun je in deze tijd niet meer leven….??
We vertelden over de grote pannen nasi, met pindasaus, als we vroeger bezoek kregen en het viel het bezoek tegen als het eens anders uitpakte. Nu is de mosterdsoep bij Wim favoriet geworden.
Dat wordt het de volgende keer als Frank en Indi even komen buurten.

2004 woensdagmiddag – oppasmiddag

Wat een voorwerk is dit geweest voor Bert Wagendorp om zich in de geschiedenis van dit jongetje, Abel Sikkink uit Winterwijk, te storten. Als enige overlevende van zijn gezin bij de ramp van de Phoenix op Lake Michigan moest hij zijn leven op zien te pakken. Bert Wagendorp beschrijft het of je er zelf bij was.
Het is een wonder hoe deze jonge Abel met hulp van en dankzij de juiste mensen op zijn pad zijn leven invulling kon geven in dit nieuwe land van de ongekende mogelijkheden. Ik leefde met hem mee en met een zucht legde ik het boek na 2 dagen van me af.
En nog steeds zie ik Abel voor me met zijn rode muts. Hij werd uiteindelijk een beroemde journalist voor een bekende krant. Hij hield steeds contact met zijn vriend, die ook uit Nederland kwam met dezelfde overtocht. Alleen legde zijn familie het laatste stukje niet op de Phoenix af. Zijn vriend zou een uitstekend fotograaf worden en samen werkten ze aan verslagen en foto’s. Je krijgt wel een idee hoeveel er veranderd is in de fotografie de afgelopen 150 jaar. Zelfs op het slagveld tijdens de vreselijke burgeroorlog tussen noord en zuid van 1861 tot 65 die uiteindelijk zou leiden tot de afschaffing van de slavernij.
Het enige aanmerking die ik heb is dat het boek wat abrupt eindigde. Ik had graag nog een stukje verder mee willen reizen. Ik hoop op een vervolg….
Want… het is bijzonder dat deze Abel 100 jaar mocht worden en kinderen en kleinkinderen had. Er zit vast nog een heel verhaal achter. Ook in de 75 jaar die er volgden zal hij veel beleefd hebben.

De vorige foto met Rick brengt me terug in de tijd. Die mooie foto werd gemaakt door zwager Ben die net verkering had met Diny. Ze kwamen op de brommer naar Hengelo en hij maakte daar o.a. deze foto.
We wisten toen al dat Rick een hersenbeschadiging had opgelopen bij zijn geboorte. Zijn handje bleef stijf en nu zagen we ook zijn linkervoet die wat verkrampt leek. Er volgde verder onderzoek en het bleek dat Ricks linkerkant spastisch was. Daarna volgde de fysiotherapie, hij leerde er lopen met meneer Otter op de melodie: Jan Klasen was trompetter, van Rob de Nijs.
Wij leerden hoe we hem konden stimuleren. Uiteindelijk werd zijn achillespees operatief langer gemaakt. Toen hij op de mytylschool in Enschede zat was dat inclusief alle therapieen. Maar toen Rick een jaar of 11 was had hij schoon genoeg van al die therapie en ging hij naar de LOM school in Hengelo waar hij bij meester Abenhues in de klas kwam. Dat heeft hem goed gedaan. Zijn ontwikkeling ging door, ook nadat we verhuisden naar Emmen. De LAS zoals het Terra toen heette deed weinig extra voor hem of het klikte gewoon niet.
Gelukkig kon hij daarna naar Werkenrode, een internaat voor kinderen met een lichamelijke handicap. Daar bloeide hij op en werd zelfverzekerder.
We weten intussen dat Rick zich zelfstandig heel goed redt, is al minstens 10 keer op en neer naar nicht Gera en haar gezin in Canada gereisd en houdt ons bij de les met zijn cryptische opmerkingen. Toen ik hem jaren geleden eens vroeg wat hij zou willen zien in de Muzeval, onze vroegere schouwburg, koos hij voor Rob de Nijs. Daar gingen wij tweeen heen. Het was een bijzonder mooie avond en het zal je niet verbazen dat zelfs ‘Jan Klasen was trompetter’ langs kwam.
Toen ik het boek Rick dat ik over hem schreef mocht presenteren bij de Emco was, behalve familie, vrienden en collega’s ook meester Abenhues aanwezig.
Wie van jullie nog interesse heeft in het boekje? Ik heb er nog wat over. Ik vertel hierin over de hobbels die Rick genomen heeft om te worden tot de man die hij geworden is…

Ons leven is verdeeld in etappes. Dat heeft te maken met de periodes in ons leven en de verhuizingen die daar bij horen. Alle periodes hebben hun bijzonderheden en bij sommige zijn er meer levendige herinneringen dan de andere.
Op de pc staan de foto’s net zo gesorteerd:
Hetty Vorden, WimHetty Hattem, Aalten Hengelo, Kuifmees, Schoolpad.
Bij Wim is het vooral de periode dat hij ging varen. Hij kan
erover vertellen of het gisteren was, tot aan de hondenwacht die hem vaak was beschoren.
Mijn jeugd op de Haar en de Boomgaard staat strak in mijn geheugen. Daarna de eerste jaren in Hattem eerst zonder en daarna met Wim. Het waren maar 4 jaren en toch…. Ik werd met liefde ingelijfd bij de Hattemer familie.
De 1,5 jaar in Aalten waar ik met Gerhard naar toe verhuisde was kort. Wim kwam vanuit Amsterdam er regelrecht heen. Van scheepswerktuigkundige werd hij hier monteur van eiersorteer- en inpakmachines bij Staalkat, een bedrijf dat allang niet meer bestaat. Ik hielp een te vroeg geboren buurmeisje op de wereld. Wim droeg de ingebakerde buurvrouw de trap af naar de auto van de dokter waarmee ze achter haar heel kleine dochtertje aan ging dat al met de vroedvrouw naar de couveuse in Winterswijk was gereden. Net ingeburgerd, een nieuwe zoon, een rijbewijs en ervaringen rijker verhuisden we naar Hengelo waar Stork op hem wachtte. Als ik aan zo’n periode denk hoef ik alleen mijn ogen maar dicht te doen en mijn leven komt als een film langs. Nog steeds…
En dit is nog maar 1/3 van mijn leven tot nu toe, maar deze maakte wel diepe indruk.

Foto: 1968, met Rick