Op een camping kun je verschillende soorten mensen tegenkomen. Vaak staan er veel oudere echtparen, nou ja… van onze leeftijd dan! Je wilt er niet aan dat je daar ook bij gaat horen. Er heerst altijd een leuke sfeer. Wim ging eens zijn rondje over de camping doen en komt even bij de caravan waar de Tukkers bivakkeren. Bertus zei: ‘Wie-j zeien al tegen mekare ’t Is kold.. Willem hef de lange bokse an’. Meestal zagen ze hem in korte broek en gebruinde bast.
Ooit kwam er een jong stel op de fiets en met een klein tentje. Zij is Amerikaanse en haar Nederlandse vriend wilde haar het oosten van Nederland laten zien. Maar waar die Nederlandse jongen opgegroeid is? Geen idee!
Het was nog de tijd dat Johan melkkoeien had. Hij liep even met Johan mee achter het huis en keek naar het achterhuus zoals we dat zeggen. De knul vroeg Johan: ‘Is dit nu het klassieke gedeelte?’
Foto: Boris
Ze hadden hun fietsen bij hun tentje staan en Wim wees ze toen de droge schuur waar ze hun fietsen neer konden zetten. ‘Dank u, dat zullen we in overweging nemen’, was zijn antwoord. Boris de hofhond is intussen opgevolgd door Rex, opnieuw een Duitse herder. Het lijkt een soort dat bij de familie past. Toen we in 1950 op de Boomgaard kwamen hadden ze Juno. Dat was nog een echte waakhond en zat in een kennel. Daarna kwam Max, ook een herder, een goedzak en weer later kwam Sacha, een mix van herder met een Schotse collie. Maar na Sacha ging Johan meteen over op een zuivere herder. Dat werd Jansen, een enorm beest. Als we aan kwamen rijden liep hij naast de auto mee, de grote kop op ooghoogte naast je. Hij maakte indruk, zal ik het maar noemen. Buurvrouw Gerda kwam wel eens op de fiets en begon bij de weg al te roepen: ‘Jansen, ik bun et heur’. Mensen die niet bekend waren hier bleven in de auto tot Johan er aan kwam. Na Jansen kwam Rex en daarna Boris en opnieuw is er weer een Rex. Als ik het goed tel de 7e vanaf 1950.
Neef Wim in Zeeland doet ook alleen in herders en pas zag ik op een foto van achterneef Jaco in Australie ook een herder.