Rob was er weer. Hij kwam om zijn schapen met lammeren te controleren en om te weiden. Nu lopen ze weer gezellig vooraan zodat we er beter zicht op hebben als we op de schommelbank zitten. Het gras groeit hard en vooral de kleinsten waren bijna niet te zien in het hoge gras in de achterste wei. Hij heeft een emmer met brokjes aan de arm en de schapen lopen als lammetjes achter hem aan. ‘Zo ben je een echte herder”, zeg ik. Rob lacht.
Het is een mooi stel schapen, van alles wat. Hij heeft ze niet voor niks hier lopen. De een heeft een afwijking aan een poot, een ander weer wat anders. De kleinste ooi heeft twee lammeren maar niet helemaal genoeg melk. Ze groeien dus niet erg hard maar zijn levendig. Hier doen ze het goed en we hebben er oog op, al is het gras op dit moment zo hoog dat je er wel je best voor moet doen.
En ze hebben zeker nog een bijzondere functie: wij mogen er van genieten. Ik vind ze allemaal leuk, elk op zijn eigen manier. Maar de Coburger Fuchs met haar bruine kop is toch mijn favoriet. Die kijkt altijd meteen op als ik bij de wei kom, waarschijnlijk om te zien of ik ook een emmer met lekkers aan de arm heb.
Binnenkort komt stagiair Bean een paar palen verwisselen, want als ze straks de kans krijgen dan weten we het wel. Het gras is altijd groener aan de andere kant van de afrastering van boer Bloeming. Dit keer staan er aardappels op.
