Weblog2

"De Haar", geschilderd door tante Hermien.
Ook Diny en ik zijn hier geboren.

Hermien Aartsen is één van de Nederlanders die zich de oorlog en de bevrijding nog goed voor de geest kunnen halen. Ze vertelt over haar man Sjoerd met wie ze zoveel fijne jaren heeft gehad, over haar vier kinderen en 10 klein- en 5 achterkleinkinderen. Voor hen schreef zij een boekje over haar leven getiteld "Herinneringen van Hermien Aartsen".

Ze vertelt hoe verdrietig ze was en soms nog is over het verlies van een zoontje en dochtertje. "Och weet je, als ik verdrietig ben ga ik schilderen, hier aan de werktafel bij het raam". Aan de muur hangen enkele door haar gemaakte schilderijen, met name winterlandschappen. "Sjoerd en ik gingen in de winter nog wel eens skiën", zo legt ze uit.
"Op dit schilderij staat de boerderij "De Haar". De boerderij dateert uit 1803, daar ben ik geboren". Sjoerd en Hermien waren tot over de oren verliefd op elkaar. "Dat is ons hele leven zo gebleven. Toen hij me leerde kennen, werkte ik aan de Ruurlose weg bij dokter Servaas. Ik was toen 14 jaar, dus nog erg jong.

Toen Sjoerd mijn leeftijd hoorde (hij was 9 jaar ouder) zei hij, dan wacht ik nog wel een paar jaar. Toen ik 17 was kregen we verkering. Op 18 augustus 1939 zijn we getrouwd, een stralende dag. Zien we er niet erg gelukkig uit", zo zegt Hermien terwijl ze mij de trouwfoto laat zien! Niets teveel gezegd…een prachtig paar!
"Een paar dagen later kwam politieagent Kamphuis bij ons aan de deur met een oproep voor Sjoerd. Hij moest in militaire dienst. Het voelde als een steek door ons beider harten. In militaire dienst, wanneer zou hij terugkomen? Allemaal vragen. Agent Kamphuis vertelde nog dat hij de oproep al een paar dagen geleden had ontvangen, maar dat hij gewacht had met afgeven tot na onze trouwdag. Tien dagen later vertrok Sjoerd al. Bij het afscheid gaf hij mij het volgende gedicht:

"Bemoediging"
"Een mensch lijdt dikwijls ’t meest,
Door ’t lijden dat hij vreest.
Doch dat nooit op zal dagen.
Zo heeft hij meer te dragen,
Dan God te dragen geeft.

Het leed dat is drukt niet zo zwaar,
Als vrees voor allerlei gevaar.
En komt het eens in huis,
Dan helpt God altijd weer
En geeft Hij kracht naar kruis"

Sjoerd vertrok in eerste instantie naar Breda, vandaar uit naar verschillende plekken in Nederland. Intussen was de oorlog uitgebroken. Sjoerd zou in Amsterdam zijn, kleren maken voor de militairen. Ik hoorde niets van hem. Ik wist niet eens of hij nog leefde. Ik besloot om hem te gaan zoeken. Heb ik ook gedaan.
Samen met een schoonzus en twee ooms Bijenhof. We zijn vanuit Vorden met de auto vertrokken, dwars door de Duitse linies, op weg naar het RAI gebouw in Amsterdam. Plotseling ontmoette ik Sjoerd daar, we vielen elkaar in de armen, zeer emotioneel. Ook de beide ooms konden hun ogen niet droog houden".

Tante Hermien ( r) op 21 fbruari 1997 toen Gerhard met zijn Judith trouwde.

Een maand voor tante Hermien in 2005 overleed haalde ze nog de krant in Vorden. Het was toen 60 jaar na de Bevrijding!

Hermien Aartsen ( 87):"Toen Otto Frank bij ons in de kleermakerij kwam, hoopte hij dat dochter Anne nog zou leven"!

"Het was een paar maanden na de oorlog. Op een gegeven moment kwam er een vertegenwoordiger bij ons thuis aan de Stationsstraat. Je weet misschien nog wel dat mijn man Sjoerd daar vroeger een kleermakerij had. De kleermaker Sjoerd was in heel Naderland bekend vanwege de prachtige pakken die hij maakte. Kostuums op maat, gemaakt van een speciale Engelse stof. "Ik heb iemand bij me, mag die ook binnenkomen, hij zit nog in de auto", zo vroeg de vertegenwoordiger. Prima hoor, zo zei ik. De man kwam binnen, bleek de baas van die bewuste vertegenwoordiger te zijn. Keurig in het pak, maar wat zag hij er slecht en oud uit.
Hij stelde zich voor: "Ik heet Otto Frank, van beroep zijdehandelaar in Amsterdam". Terwijl hij genoot van een kop warme chocolademelk met veel suiker en koek (dat vond hij lekker), vertelde hij dat zijn vrouw in Dachau om het leven was gekomen. "Ik hoop dat mijn dochters nog in leven zijn", zo voegde hij er aan toe. Eén van zijn dochters was Anne ( van het dagboek).
Een paar maanden later werd bekend dat beide dochters van Otto Frank al een poos eerder, eveneens in een Duits kamp aan dysenterie waren overleden. Toen het boek van Anne verscheen heb ik het meteen gekocht".
Mevrouw Hermien Aartsen- Bijenhof vertelt het verhaal over Otto Frank alsof hij nog op de dag van gisteren de kleermakerij aan de Stationsweg was binnen gestapt.

Gerke en Wim hier naast Tante Hermien. Deze foto werd gemaakt op de 25-jarige trouwdag van oom Sjoerd en tante Hermien

Vanmorgen belde Gerke. Maandag had ik haar een mail gestuurd omdat ik haar telefonisch niet kon bereiken, om haar te feliciteren met haar 65e verjaardag. Ze krijgt nu ook haar AOW. Ik moet er nog een half jaar op wachten.
Toen opa Bijenhof, ons beider opa, in begin jaren 50 voor het eerst "van vadertje Drees trok" ,zoals dat toen in de volksmond genoemd werd, was hij daar zó blij mee. Sinds die tijd heeft hij bij de verkiezingen altijd op Drees gestemd en volgens mij na die tijd verder ook P vd A. Nu waren de ouderen niet meer afhankelijk van hun kinderen. Het was de tijd van de eerste bejaardencentra. Er waren er heel wat die met 65 jaar in zo’n bejaardencentrum gingen wonen. Het idee alleen al. Nee Gerke daar zijn wij nog lang niet aan toe, wat jij?!
Gerke vertelde dat hun jongste kleinzoon Joppe met broertje Diederik bij hun gelogeerd had en dat dat zo’n woelwater is dat je met z’n tweeën moet zijn om hem een schone luier te geven.
Verder raadde ze me aan om ook te gaan Nordic Walken! Dat doet zij met Wim elke vrijdagmiddag! Ze wandelt graag èn het is goed voor de conditie. Haar Wim hoort bij de fanatieke groep. Die wil nog presteren. Gerke doet het met een groepje Soester dames wat rustiger aan.
Je ziet het hier ook veel. Toen we eens met onze kinderen èn Ben en Niesje met een wandeltocht in Exloo meededen waren er ook Nordic wandelaars die meededen en een behoorlijke snelheid konden ontwikkelen. Op een gegeven moment was het pad wat smaller geworden en een paar van die wandelaars met stokken kwamen gevaarlijk dicht langs Rick gelopen. Die keek wat woestig opzij en sprak: "Rot op met die stokken!"

Gerke, Janneke, Carin en Johan.

Toen Diny en ik nog op "de Haar" woonden, hadden we geen buurkinderen zover ik weet, maar we gingen vaak naar tante Hermien en oom Sjoerd. Ook zondagsmiddags, zelfs toen we al naar "De Boomgaard" in Linde verhuisd waren. Het volgende verhaal schreef ik een tijdje terug hierover!

Als kind van een jaar of 4 á 5 ging ik vaak met mijn nichtje Gerke, haar zusjes, mijn zusje Diny en Oom Sjoerd naar het Vordense bos. Gewoon lekker naar buiten in de vrije natuur. Dan gingen we de eendjes, de “groenkopjes”, voeren en altijd even kijken bij het indrukwekkende Kasteel Vorden met zijn brede gracht. En oom Sjoerd wist altijd veel te vertellen over het bos .
Tante Hermien ging voor zover ik me herinner nooit mee. Die was waarschijnlijk blij met een paar uurtjes rust in de tent. In het najaar kwam daar ook nog het zoeken naar cantharellen bij. In de buurt van wat hoge dennenbomen werd dan gezocht. Als we dan blozend van al die buitenlucht weer thuis kwamen bij tante Hermien werden die cantharellen lekker gebakken met een uitje in een heel grote koekenpan.
Mijn herinneringen aan die goeie ouwe tijd kwamen weer boven toen ik het volgende hoorde.

In Vorden woonde een gezin bij ons in de buurt die ook gek was op cantharellen.
Als je toch precies weet hoe die er uit zien, kan je toch weinig overkomen, dachten ze.
Ook zij gingen op cantharellenjacht. Ook zij wisten precies waar ze die lekkernijen konden vinden.
Thuisgekomen werd er een heerlijke maaltijd klaargemaakt en de familie ging aan tafel.
Het smaakte magnifiek. De restjes waren voor Sara, de teckel, de oogappel van het gezin.
Maar ’s avonds toen ze met z’n allen voor de tv zaten zei één van de kinderen:
"Mama, moet je eens kijken ..Saartje doet zo raar!”. Ze keken eens goed. De hond zag er uit of ze vreselijke krampen had. Ineens bedachten ze dat Saartje ook een behoorlijke portie paddestoelen had gehad. Er zou toch geen giftige tussen gezeten hebben? En bij zo’n klein hondje merk je dat natuurlijk wat sneller.
In allerijl werd de huisarts gebeld. ”We nemen geen risico”, zei die. “Naar het ziekenhuis!”
In Zutphen in het ziekenhuis werden de magen van de hele familie leeggepompt.
Dat was geen pretje!
Eindelijk waren ze weer bij huis. Hoe zou het toch met Saartje zijn? In de paniek van het moment had niemand meer aan die arme hond gedacht. Zou ze nog leven?
Met angst om het hart gaan ze snel naar de hondenmand. En zien daar….tot hun stomme verbazing Sara met vier puppies aan haar tepeltjes die hen trots en innig tevreden aankijkt.

Maar toch! Ik ga nooit nee…. never zelf paddestoelen zoeken!!

[i]Gerke wordt vandaag 65 jaar. Van harte gefeliciteerd!:lol:

Het huis van Herman en Nettie waar nu achter-kleindochter Amanda in woont.

In 1975 was het zover. Pa en mama gingen samen met oom Sjoerd en tante Hermien ook op bezoek bij Herman en Nettie in Iowa. Je kunt wel zeggen: de reis van hun leven.
Er moest veel geregeld worden. De boerderij moest doorgaan en de "verzorging" van de beide broers die nog thuis waren. Ben en Diny kwamen met Berend Jan toen maar tijdelijk op "De Boomgaard" om de honneurs waar te nemen. Diny kende het klappen van de zweep als geen ander. Ze had al zo lang meegeholpen voor ze met Ben trouwde.
Ook werd er een bezoek aan de notaris gebracht. "Iej laot heel wat achter en ie wet maor nooit! As dat vliegtuug naor beneden kump…verkoop iej de hele boel maor!"
Hun vliegtuig kreeg gelijk bij de start al een lekke band en daardoor misten ze de aansluiting bij het overstappen en hebben een hele nacht op een vliegveld zitten wachten in een dekentje.
Maar eenmaal in Sibley was alles vergeten en ze genoten van hun verblijf daar. Ze verbaasden zich erover dat ze om een hapje ergens te gaan eten ze een anderhalf uur moesten rijden. Wanneer ze ergens op bezoek gingen werd er eerst gepraat en nieuwtjes uitgewisseld en daarna kwam pas koffie en eten en drinken op tafel. Het zal wel zijn omdat je na die tijd nog een eind te gaan hebt.
Anders dan in de Achterhoek. Zo gauw je daar binnen bent is het eerste wat er gevraagd wordt: "Köpken koffie?"
Oom Herman heeft ze alles laten zien op het gebied ven het boeren daar. Ook oom Sjoerd was vol belangstelling. Die heeft in die tijd nog een paar mooie rokjes genaaid voor tante Nettie.
Mama was helemaal wèg van tante Nettie. Zo’n lieve schoonzus! Nettie bakte iedere morgen hun eigen brood. Ze gingen ook op bezoek bij Harold en Luella en Charlie en Leone die met hun gezin in de buurt woonden.
Het bezoek aan Berdina en Curtis was verder weg..in Minneapolis. Daar werden ze ook geweldig ontvangen. Mama was helemaal vertederd door kleine Pam die ’s morgens gezellig bij haar in bed kroop.
Nu is de Hollandse familie aan de beurt om dit keer Berdina en Curtis met open armen binnen te halen.

Oom Herman, Harold en Charlie met hun kampioenen.

In 1932 ging opa Eggink op reis. Hij ging naar Herman in Amerika om te zien hoe het hem ging. Hij had eigenlijk een heel avontuurlijke inslag, maar was getrouwd, kreeg 10 kinderen en ja… dan ga je maar zo niet meer weg. Maar wèl Johan Eggink. Mijn vader Hendrik Jan was toen 21 en hielp mee de boerderij in Barchem te verzorgen èn opa ging. Hij schreef zijn belevenissen op in een klein oranje dagboekje. Hij vertelde over de reis per schip, over de hymnen in een kerk in Londen die hij zo mooi vond en over de ijsbergen die hij zag. Toen hij zag dat er veel mensen zeeziek werden, was hij blij dat Bram niet meegegaan was zoals eerst nog de bedoeling was. Bram was toen een jaar of 8.
Per trein reisde hij vanaf New York verder westwaarts en daarna werd het laatste stuk per bus afgelegd. Eigenlijk wilde opa zo onverwacht bij Herman en Nettie voor hun neus staan.
Op het laatst was hij de enige passagier in de bus en de chauffeur maakte een praatje en hoorde dat hij bij Herman Eggink moest zijn. Hij belde daarop bij een volgende stop stiekem Herman op om te vertellen: “Ik heb hier je vader in de bus en we komen er aan”.
Zo stonden ze hem toch op te wachten bij de bus, Herman, Nettie èn de kleine Harold. Hij is al met al een half jaar weggeweest, beschreef alles wat hem opviel onderweg en over het leven daar.
Toen ik later na opa’s overlijden dat boekje meekreeg om te lezen, las ik ook op school telkens een klein stukje voor. De brugklassers luisterden met aandacht en vroegen na iedere les om nog een klein stukje.
Het boekje ging uiteindelijk terug naar ome Jan. Toen ome Jan ziek werd en wist dat hij niet meer lang zou leven gaf hij mij het boekje terug en ik bewaar het als een waardevol document!

Luella met Nancy samen met oom Bram (de jongste van de 10) en tante Betty. -april 2006-

Eén van de 10 kinderen van opa en opoe Eggink was Herman. Hij was de oudste en wilde graag boer worden. Toen de meester in de Wildenborch aan het eind van de middag eens wat tijd overhad, vroeg hij de kinderen wat ze later wilden worden. Herman zei toen: "Ik wil naar Amerika, want ik wil boer worden". "Dan mag je eerst wel het Engelse alfabet leren en tot honderd leren tellen in het engels". "Leer het me maar!",zei Herman.
De volgende dag kende hij het.
Toen hij 21 was gaf opoe eindelijk toestemming om te gaan. Hij kreeg zijn erfdeel mee en ging naar Amerika. Hij kwam in Iowa terecht, werkte eerst bij verschillende boeren en toen hij tante Netty ontmoet had en trouwde, begon hij voor zichzelf. Het was geen vetpot. Hij heeft zijn memoires geschreven: Goals in Life. Met grote interesse heb ik zijn levensverhaal gelezen. Eigenlijk kreeg hij het pas beter toen de tractor bij hem in beeld kwam. Daarvóór was hij vaak afhankelijk van anderen en gooide het weer vaak roet in het eten bij de oogst.
Ze kregen 4 kinderen waarvan Harold de oudste is, daarna Charly en Berdina is net zo oud als ik. Henry is genoemd naar vader Hendrik Jan die toen net verongelukt was in 1946.
Ik weet nog dat zijn brieven gespeld werden door de familie en van hand tot hand gingen: "D’r is weer een breef van Herman!"
Herman werd bekend door zijn Holstein met Fries vee gekruiste koeien, die nu overal in de wereld rondlopen. In Nw Zeeland zagen we ze ook.
Ze zijn verscheidene keren terug geweest in Nederland, toevallig waren ze ook op onze bruiloft. Oom Herman is dik in de 90 geworden. Bij zijn laatste bezoek aan ons land kwam Harold mee en het was net of het een oudere broer van me is.
Later is hij met zijn vrouw Luella geweest. Luella en dochter Nancy kwamen vorig voorjaar hier weer naar toe. Het was erg leuk. Ze genoten van Amsterdam, de Keukenhof, de familie en de rondreis langs de plekken waar vader Herman opgegroeid was. Hier in Emmen hebben we ze natuurlijk ook onze hunebedden laten zien!
Een jaar geleden zijn Ben en Diny bij Harold , Charlie en Berdina op bezoek gegaan en kwamen helemaal enthousiast terug.
Dit komend voorjaar komen Berdina met haar man Curtis naar Nederland om de roots van vader Herman op te zoeken. We verheugen ons er op!

Jaap en Mirjam

Ja nu we het toch over huwelijksaanzoeken, indrukwekkend of gewoon, hebben wil ik jullie toch de foto bij het aanzoek van Jaap en Mirjam tijdens de ballonvaart niet onthouden, waarschijnlijk genomen door één van hun vrienden.
Bovendien zullen jullie versteld staan hoe Franck, de teckel van Jaap en Mirjam, de show stal bij het examen gehoorzame hond. Ben en Diny, fanatieke teckelliefhebbers hadden de videocamera bij zich.
Het filmpje van Franck, de teckel, en het verhaal bij het huwelijksaanzoek zijn te bekijken op : Wagenvoort’s Wondere Wereld.

Op het feestje van Jan en Jannie vertelde Jacomijn over het officiële huwelijksaanzoek van hun jongste zoon precies op een hart op een veld ergens Je ziet de ontroering bij die twee op de foto. Ze zullen trouwen op 8-8-2008. Ik zeg nog tegen haar:”Dat heeft hij vast niet van de van der Kolks kant meegekregen, dat romantische….!”. Ze was het met me eens. Ik zou niet weten wie op dat idee gekomen zou zijn.
Wijzelf gingen een stukje wandelen en vonden dat we ons bij het volgende verlof van Wim wel eens konden gaan verloven. En het huwelijk?……. Je hebt het kunnen lezen.
Het was enigszins een haastklus, maar dat had ook wel weer wat!
Niesje vertelde zelfs dat moeder bij hun op het idee gekomen was dat Ben en zij maar moesten gaan trouwen, want ze konden eerst nog wel een poosje bij haar in blijven wonen.
Maar bij neef Jaap en zijn Mirjam was het ook een heel spektakel. Ze wonen al minstens 7 jaar samen. Zij deed intussen haar opleiding als verpleegster en Jaap de HEAO. Nu werken ze al een poosje, hebben een huis gekocht in Nieuwegein en een hond….ja inderdaad teckel Franck uit weblog 1. Nu zijn ze zover.
Hij had Mirjam voor haar verjaardag een ballonvlucht gegeven voor 2 personen. Zij mocht kiezen wie ze het liefste mee wilde hebben! Hij ging er natuurlijk al wel van uit dat hij die tweede persoon zou worden. Toen het dan zo ver was en ze boven in de lucht waren kwam voor hun het ontroerende moment. Ook zij zei: “Ja”. Zij zullen op 1-8 2008 gaan trouwen op het Landgoed De Voorst in Eefde vlakbij Ben en Diny’s huis.
We hebben echt wat gemist Niesje!! Terwijl ik dit aan het typen ben stuurt Jacomijn me een videofilmpje met Church Moments toe. Dan kom je echt niet meer bij! Ik weet niet hoe ik dat op de site moet krijgen, maar dat komt misschien nog wel!

Henks 16e verjaardag! Gerhard mocht even bij hem achterop!

Toen Henk voor z’n 16e verjaardag een Kreidler kreeg moest die natuurlijk ook wat sneller gemaakt worden en uitgeprobeerd. Hij is helemaal gelukkig. Op een bepaald moment zijn we net in Linde wanneer de vrouw van Toon, de smid, met Henk in de auto aan komt rijden. Hij zit van top tot teen onder de kleine steentjes. Zijn gezicht en handen zijn vreselijk gehavend. Mama heeft het niet meer: O…mo’j toch es kieken!! Foi toch…kind toch!!” Wim kon gelijk met Henk naar de dokter. Het griezelt me als ik er weer aan terugdenk!
Hij was met een flinke vaart de Kapellebult op en ook weer af gereden. Erop ging nog wel, maar eraf….tja net iets te hard natuurlijk.
Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat hij later nog verscheidene keren is aangehouden en heel wat boetes heeft moeten betalen. Ook zou de Kreidler wel eens in beslag genomen zijn! Hij werd aangehouden door een politieagent op de fiets!
Maar in die tijd….. telde een jongen van zestien zonder Kreidler… in de Achterhoek… niet mee! Op z’n 18e kwam er een kever, maar die werd al gauw vervangen door een NSU tje. Ik denk dat die wat feller optrok!