Weblog2

De Korte Kerkhofstraat in Hattem
getekend door vader Gerard van der Kolk.

In Hattem hebben veel mensen een bijnaam. Er wonen b.v veel Keyls. En om dan aan te geven welke je bedoelde werd er een bijnaam aan vast gekoppeld. Zo had je een Keyl die "[i]de [/i][i]Zoere[/i]" genoemd werd en ook een Keyl die " [i]Bart deTaoje[/i]" heette. Dan was er nog een [i]"Derkien de Konte[/i]". Derkien had weer een dochter …. "[i]Jeanette de la Conté[/i]", was waarschijnlijk een wat chiquer typje! Dan was er ook nog een Mulder, genaamd "[i]Gait de Koe"[/i] en den [i]"Amerikaander[/i]". Iemand noemden ze om één of andere reden de "[i]Strontpette[/i]", maar er was ook een "[i]Goldkeerl[/i]".
Neef Jan van der Kolk was er net zo één als Ben. Altijd in voor een humoristische opmerking.
Toen hij een Hattemer voorbij zag lopen die heel erg trok met zijn been…werd die al gauw door Jan… [i]Mefiboseth[/i] genoemd ( hij is geraakt aan zijn heup!)
Toen moeder van der Kolk nog niet zo lang getrouwd was wilde ze de vuinisman iets vragen. Iedereen noemde hem [i]Jan [/i][i]Maoten[/i]. Ze vroeg heel netjes: "Meneer van de Maten….."? Die antwoordde: "Ja…vrouw van der Kolk…je zegt het wel heel netjes maar eigenlijk heet ik….".
In de Gasthuissteeg waar de jongens alle vier geboren zijn woonde ook een familie "[i]Meussie[/i]". Tenminste… zo werden ze door iedereen genoemd. Ze heetten in het echt: De Weerd. Het was een apart slag volk.
Wim is ooit door één van de grotere meiden achterna gezeten. De jongens waren daar in de steeg aan het voetballen en de bal ging Wims kant op "Hé… schup ‘em es terugge", riepen ze. Maar Wim schopte hem precies de andere kant op. Dat had hij nou niet moeten doen! Ale van Meussie werd daarna zo kwaad dat die Wim twee keer Hattem rond achterna gezeten heeft. Wim wilde wel lopen ..en heel hard ook!

Nadat hij met de rijlessen ook een nieuw horloge en een trainingspak had opgespaard stopte Wim. Want deze vader van drie zonen ging weer aan de studie.
Hij had ondertussen al een poging gedaan om de beginselen van het Frans onder de knie te krijgen. Dat bleek echter een druppel op een gloeiende plaat. Duits zou ook handig zijn, maar daar had hij het volgende op gevonden. Met Herr Elzasser, een inspecteur van de TÜV uit Duitsland had hij een afspraak gemaakt. Hij zou zich zo goed mogelijk in het Duits uitdrukken en Herr Elzasser zou hem, telkens wanneer hij iets echt verkeerd zei, verbeteren. Zo liepen ze samen alles al pratend en verbeterend te inspecteren in de Pijpenbuigerij.
Ik kan je verzekeren dat hij nu gemakkelijker Duits spreekt dan ik. Hij gebruikt geen enkele naamval, terwijl ik het allemaal zo perfect mogelijk probeer te doen.
Op het gebied van kwaliteit had hij al heel wat certificaten en diploma’s verzameld, maar nu kwam het echte grote werk!
In de avonduren ging hij de “Stork- HTS” volgen. In drie jaar tijd had hij geen tijd voor iets anders. Alleen volleybalde hij nog. Er werd serieus geblokt. Minstens 1 keer per week zat Wim met twee jonge mannen die bij ons in de buurt woonden aan de grote tafel te blokken. De beide Klazen, beiden MTS-ers, vonden het wel gezellig bij ons en zij hielpen Wim met een soort hogere wiskunde.
De laatste avond voor de vakantie kwamen ze dan met een kratje bier en een fles wijn voor mij aanzetten…Moselblümchen. Ken je dat..? Aan het eind van de avond was alles op. Ik weet nog dat ik begon te lachen toen ik de trap op kroop en dat ik nog lachte toen ik in bed lag!
Het heeft geen van drieën windeieren gelegd. Wim werd Chef Afname. Maar zijn grootste beloning is toch wel een originele koperen plaat van één van de eerste Storkketels uit 1909. Hij kreeg die van inspecteur Buis van het Stoomwezen. Storkdirecteur Ketel- en Apparaten Bouw dhr Scheffer vond dat die plaat bij hem op kantoor hoorde te hangen. Via slinkse wegen heeft hij vaak geprobeerd Wim die bijzondere plaat afhandig te maken. Een laatste poging deed hij nog in 1983 toen Wim het bij Stork voor gezien hield. Tot dan had het achter zijn bureau op de muur gehangen. Wim was niet te vermurwen. Hij had hem persoonlijk gekregen. Uit! De plaat ging mee naar Emmen en hangt nog steeds op een ereplaats bij ons in de kamer!
"Later" mag deze bijzondere plaat naar het Stork Museum.
Klaas Renting kreeg een leidinggevende functie bij een bedrijf in Coevorden en de andere Klaas bij de NAM.
En alle drie wonen ze nu…….. in Emmen en omgeving!

Nog een wens, maar nu van ons beiden: vakantie in Wales en/ of Schotland!
Hier picknicken we op één van de Summer Isles ten westen van Ullapool.

“Weet je wat mij nou zo mooi lijkt”, zei Wim heel heel lang geleden. “Een gasfornuis met een oven waarin zo’n kijkraampje zit”. Toen we trouwden ging zijn wens in vervulling.
Hij had als kind nog een wens. Hij hoopte ooit nog eens in een auto te mogen rijden. In Hattem reden er nog maar drie. Alleen dokter van Haeringen, de burgemeester èn de notaris hadden er in die tijd één! Die wens kwam al eerder uit, want af en toe huurden we een auto om een dagje uit te gaan. Dat vonden we allebei geweldig. Toen we dan eindelijk met een beetje hulp van pa zelf ons eerste kevertje kregen kon zijn geluk niet op!
Maar zijn wensen hielden niet op…. Hij wilde uiteindelijk ook zo graag zelf rijlessen geven.
Nu hadden we in Hengelo een buurman die een rijschool had: De Centrale. Wim keek er wel eens verlekkerd naar wanneer buurman weer met een leerling op pad ging. Ik kan me niet herinneren hoe het kwam, maar op een gegeven moment maakten ze een praatje èn…..Wim mocht laten zien wat hij kon. Zo heeft hij meer dan een jaar lang een avond in de week en zaterdags rijles gegeven. Tussendoor kwam hij snel even thuis koffie drinken. Hij zorgde er altijd voor dat hij gedoucht en gepoetst op pad ging. Zijn eerste klant zaterdags was een dame. Als die bij Wim in de lesauto stapte, zuchtte ze soms en zei:”Meneer van der Kolk …wat ruikt u weer lekker”! Irish Moss was het…vond ik ook lekker. Ja….Wim houdt van lekkere luchtjes. Voor z’n laatste verjaardag kreeg hij van beide schoondochters een lekkere eau de toilette. Hij vindt ze allebei even lekker…… hij kan niet kiezen!
Met z’n rijlessen spaarde hij lekker. Daarmee vervulde hij weer een nieuwe wens: een autoslipcursus. In Reutum werd die gegeven. Hij kwam opnieuw enthousiast thuis met z’n certificaat: hij kon veilig slippen. Na die tijd draaide hij vaak enthousiast rondjes op een gladde weg tot groot plezier van de jongens, maar voor mij had het niet gehoeven! Een jaar of tien geleden heeft hij dat nog eens dunnetjes over gedaan, maar dit keer met alle drie de jongens. Vlak bij ons is nl ook een slipbaan. Ze hadden de dag van hun leven!
En zo blijft er altijd wat te wensen!….

Hier is Wim bezig broer Piet te helpen met de warmwatervoorziening van zijn boerderij in de Morvan.

Wim is geen echte klusser. Hij heeft wel bijna overal verstand van…op technisch gebied dan. En wanneer er een oplossing gezocht moet worden ergens voor is hij net als zijn broer Ben. Hij slaapt niet rustig voordat hij die gevonden heeft. Maar timmeren of metselen /tegelen…daar houdt hij niet van. Nee hij is niet voor bouwvakker in de wieg gelegd!
In de Marnixstraat heeft hij zich, meer uit noodzaak, goed gehad. Daar heeft hij de keuken vernieuwd. Alle apparaten konden er onder en in de hoek een compleet afgetimmerde plek voor een grote gasboiler! Er werd een klein muurtje weggebroken, maar daar had hij een mannetje voor, ook om het weer netjes af te werken. Maar de troep die afgevoerd moest worden…èn de stof die het allemaal met zich meebracht zit me nog vers in het geheugen!
Nee wij houden niet van verbouwen. Wim kan daarentegen met verve vertellen hoe en hoe snel Geert en Henk de oude badkamer er uitgebroken hebben, terwijl hij met z’n voet in’t gips zat, ik op schoolkamp was en er een nest met jonge honden van moeder Kim en inderdaad een nog jonge vader Scott naast de open haard te vinden was! De vloer, de tegels, een muurtje met deurkozijn en het bad, alles ging eruit. En het lag allemaal op de kar voor het Wereldkampioenschap voetbal op de tv om half negen begon.
Nu moet er een nieuwe opslagplek voor het hout van de houtkachel getimmerd worden, maar Wim zucht. Daar wacht ik al twee jaar op. We kunnen nog geen nieuw hout inslaan. Het oude geïmproviseerde afdak, dat Mark ooit in een vakantie voor ons gemaakt had, is nu in elkaar gezakt.
Nu heeft Wim toch weer een mannetje gevonden. Eerst voor advies…, maar warempel…… die wil ook helpen timmeren. Hoi!

De drie jongens met neef Berend Jan (1978)

Wim houdt niet van plagen…ook niet van even stoeien. Ooit heeft hij in een onverwacht dolle bui met Henry gestoeid. Die heeft 14 dagen met een dikke neus en een blauw oog gelopen. Hij heeft dan zo de schrik te pakken dat hij nooit weer gestoeid heeft. Hij kende zijn eigen kracht niet!
Nee…. en plagen kan hij ook niet. Daar houdt hij gewoon niet van. Hij komt niet op het idee. En geplaagd worden is al helemaal niks voor hem.
Ik wel. Ik kan het niet laten. Maar aan Wim is weinig eer te behalen. Wanneer je hem onverwacht aan een kietelbeurt onderwerpt kijkt hij alleen verbaasd. Niks an. Ooit aan de Jan Voermanstraat ligt hij boven te slapen…gewoon overdag. Anda komt langs…. Gezellig! Ik vraag Gerhard ( ik denk dat hij een jaar of vijf was) of hij papa even wakker wil maken. Anda komt op het lumineuze idee om te zeggen:”Neem de gieter maar mee….”. “Waarom”, vraagt hij nog. “Nou gewoon een beetje bij z’n nek gieten. Dan wordt hij vanzelf wakker", zeg ik dan. Ha ha…! Gerhard doet dat en giet Wim een beetje..of misschien een beetje veel water in de nek. Die haalt van pure schrik zo uit dat het bij Gerhard brullen geblazen is. Anda kiest gelijk het hazenpad! Wim is zeer ontstemd. Nee na die tijd ben ik met Wim wat voorzichtiger geworden.
Bij de jongens heb ik meer sukses. Die heb ik al wat achterna gezeten met de sproeier of lekker doorgekieteld. Gillen jongens! Dat is toch veel leuker. Wanneer met mooi zomerweer Klaas en Sanny met Ipe en Renny van de partij zijn is het helemaal feest. De gieter wordt aan de droogmolen gehangen met de tuinslang er in. Het waterballet kan beginnen. Zelfs Wim ontdooit dan, al houdt hij zich wat afzijdig.
Gerhard kan jammer genoeg ook aardig tegen kietelen, net als Rick.
Met Mark is het een ander verhaal. Daar moet ik mee uitkijken! Als die wat groter is pakt hij me gelijk terug. En wanneer ik de sproeier bij het auto wassen of de tuin sproeien “per ongeluk” laat uitschieten richting Mark, is hij er ogenblikkelijk bij om me die sproeier afhandig te maken. Een dondersteen! Ja en dan weet je het wel. Dan ben ik aan de beurt om te gillen!

Ben en Niesje voor hun huis op Dorpsweg 4 in Hattem

Zoals Ben en Niesje de laatste 10 jaar in hun vakantie op ons huis en menagerie passen, gebeurde dat 30 jaar geleden ook al een paar keer, maar dan met de kinderen. Ze ontdekten dat de omgeving van de Marnixstraat in Hengelo vele leuke kanten heeft. Volgens mij speelde het Kristalbad daarbij een hoofdrol. Paul Sietse deed hier z’n eerste zwemslagen.
Gerard was en is de moppentapper van de familie. Hij houdt gewoon niet op. Hij heeft ook een bepaalde opmerkingsgave.
Toen hij op de kleuterleeftijd was kwam hij met Niesje langs het Groene Kruisgebouw in Hattem, waarop aan de buitenkant inderdaad een groot groen kruis zit. Vroeger ben ik daar met Gerhard nog naar het Zuigelingenbureau geweest. Het was in de Paastijd en Gerard had vast goed opgelet bij de bijbelverhalen over Pasen. Plotseling zegt hij tegen Niesje: "Ik weet waar ze de Here Jezus naar toe gebracht hebben….". Niesje is benieuwd: "Nou"? "Hier….kijk…naar het Groene Kruis"!
Een tijdje later zien ze dat een stel jongens wat wild bezig zijn om een groot hekwerk te vernielen door er met brommers hard tegen aan te rijden. Hij heeft het bekende bordje er op zien zitten, kijkt naar de grote vernielers en vraagt aan Ben: "Mag dat wel van meneer Heras"?
Ook met Catharina was het vroeger wel eens zweten . Niesje zat eens met haar in de trein met tegenover zich een man met een hele grote rode neus met een pukkel. Niesje dacht nog even van…laat ik maar niks zeggen….misschien ziet ze het niet. Maar Catharina had het opgemerkt en deelt de meneer gewoon mee: "Meneer…u hebt een hele grote pukkel op uw neus"! Daar sta je toch mee uit!
Toen ik eens met de jongens naar Velp ging toen Diny en Ben daar woonden, kocht ik kaartjes voor de trein en meldde voor de kinderkaartjes hoe oud de kinderen waren. "Mark is 3, Rick is 5 en Gerhard is 7 jaar", waarop Gerhard het afmaakte…"en mijn moeder is 29".

Gera met Ian, Suze en natuurlijk Snowball in 2005.
Toen waren we voor de 2e keer hun gast. Dit kalf brak iedere keer uit, maar was zo mak als een lammetje.

Het is al bijna 40 jaar geleden dat Henry en Tonny trouwden. Het was een volle boel bij tante Gassie en Oom Arend in hun ruime bungalow op ’t Veld in Hattem. Tonny en ook Arian hebben daar een goed thuis gehad in de tijd dat hun ouders nog in Perzië woonden. Met z’n allen zouden we daar vandaan vertrekken naar het stadhuis en later naar de kerk. Tonny’s moeder had de regie en haar vader zat in een hoekje wat achteraf te lezen.
Maar het was een mooie trouwerij met een prachtige bruid en bruidegom.
Een paar jaar later toen Gera al een jaar of twee was kwamen ze een weekend bij ons. Ze hadden inmiddels ook een hond…zo’n rijst met krentenhond, een Dalmatiër. Dit was nog voor de tijd dat ze door de film zo beroemd werden.
Er waren de wereldkampioenschappen schaatsen op de tv. Het was toen 1972, de tijd van Ard en Keessie. Spanning ten top!
Toen Gera voor het eerst bij ons naar bed werd gebracht, zag Henry blijkbaar de bui al hangen, want Gera was niet helemaal topfit. "Je moet er nou niet meer naar toe gaan", zei hij. "Dan blijft ze aan de gang".
Even later huilde Gera natuurlijk al. Toen Tonny na een poosje toch naar haar toe ging , waarschuwde Henry van voor de t v : "Je kunt wel naar haar toe gaan, maar dan blijf jìj maar lopen. Ìk ga niet"!
Maar Tonny deed wat haar moederhart haar ingaf. Klaar! We hebben toch een heel gezellig schaatsweekend gehad. We hadden muskaatwijn en hebben daar behoorlijk van genoten.
Van ons konden ze misschien wel zeggen: ze hebben teveel zoete wijn gehad. Van mij dan, wat ik ga al zingen na één glas.
Toen we 10 jaar geleden met Henry en Tonny bij Fred en Gera in Canada logeerden en daar met een caravan rond trokken door de Rocky Mountains werd er ook regelmatig bij een Liquorstore gestopt. Wim en Henry sloegen in. Het was voor een behoorlijk bedrag. Ik zei toen: Wat ?….voor zoveel ?…mens nog an toe"! Tonny zei alleen maar: "Dan zit er ook vast een lekker cognacje bij"!
Tegenwoordig kan ik een lekker glaasje rode wijn wel waarderen en zeg nog wel eens, in navolging van Jannie, de moeder van Fred: "Doe mij nog maar een slupje"!

Na 40 jaar…

Het was een hele overgang… om te verhuizen van Aalten naar Hengelo. Ze liggen allebei in het oosten van ons land, maar Hengelo is natuurlijk wel een stad. Het duurde even voordat ik doorhad waarom de mensen die ik onderweg steeds bleef groeten zo verbaasd keken. Dat waren ze hier niet gewend. Daar was geen beginnen aan.
Ook de sociale controle was hier niet of nauwelijks. En dat was een verademing. In Aalten had ik me zo goed en kwaad als het ging aangepast aan de poetsgewoonten van de buurt…’s maandags de was en vrijdags de ramen. Ik wilde ook niet als een slons over de tong gaan.
Hier in deze grandioze benedenmaisonette in de net gebouwde Hengelose Es was er wel gezellig contact onderling wanneer je dat wilde, maar er werd bij mijn weten niet zo op je gelet. Ook de mensen om ons heen waren totaal verschillend. Wel allemaal mensen van onze eigen leeftijd, meest jonge gezinnen. Aan de ene kant van ons woonden Karin en Alfred, beiden uit Twente. Alfred was eerst nog machinist op de grote vaart en bracht altijd een voorraad drank mee. Voordat hij weer thuis kwam moesten we Karin er van af helpen. Wat hebben we samen gelachen!
Aan de andere kant woonden Han en Riet. Hun dochtertje Petra was net zo oud als Gerhard. We hebben wel eens een zaterdagavond tot diep in de nacht met hen monopoly zitten spelen. Het spel kregen we niet uit en zondags gingen we gewoon weer verder.
Marinus en Jenny aan de overkant hoorden ook bij onze kerk en kwamen uit Hardenberg, lekker Sallands. Met hen klikte het ook meteen.
Verder woonde er een gezin wat verderop waar drs voor de naam stond. De vrouw bleek een jeugdliefde van Jan Kremer en had daar ook haar oudste dochter van en warempel…die leek sprekend op haar vader.
Voor Gerhard was Marcel natuurlijk de enige die hij in het eerste begin belangrijk vond. "Kom Piet", zei Marcel steeds en dan gingen ze samen spelen. Dat kon ook gewoon buiten. Voor de flat was een heel groot grasveld met een enorme zandbak.
Er was één buurvrouwtje dat probeerde netjes Hollands te spreken, wat niet altijd lukte. Op een gegeven moment hadden we het over de auto’s die soms wat hard reden en ze beaamde dat met de kreet:"O…ze komen hier mangs langs…."!
Maar het meest bijzondere van ons verblijf aan de Jan Voermanstraat was dat we er nog geen drie maanden woonden toen de bel ging en wie stond daar op de stoep?? Juist… Anda!
Dick en Anda waren er vlakbij komen wonen helemaal boven in een hoge flat. Ik had Anda geloof ik pas één keer gezien toen ze me knipte in de kapsalon in Aalten. Dick zat toen nog in militaire dienst. Het werd een vriendschap voor het leven!

Toen ik indertijd voor de derde keer zwanger was vond mama dat eigenlijk niet zo’n goed idee. We hadden er al twee en met Rick hadden we al genoeg te doen enz. Het was natuurlijk louter bezorgdheid, maar het zat me toch dwars. Toen ik echter aan opa uit Barchem ook vertelde dat we een derde baby zouden krijgen en dat mama daar eigenlijk meer bezorgd dan blij om was zei hij: "Och Hetty, wi’j hebt ‘r tiene ekregen. Maor ik kan oew vertellen…mien kinder …ze bunt de grootste riekdom in mien lèven".
Maar de beide oma’s wilden wel op de kinderen passen wanneer ik het ziekenhuis in ging. We hadden een vroedvrouw gekozen die alleen ziekenhuisbevallingen deed. Je kon kiezen voor drie dagen ziekenhuis en daarna nog een week kraamhulp òf zeven dagen ziekenhuis. Wim vond het een rustig idee dat ik een week in het ziekenhuis zou blijven.
Maar toen het puntje bij het paaltje kwam hadden beide oma’s er op gerekend dat Gerhard bij hun zou komen logeren. Dat zagen ze helemaal zitten. Op mijn 26e verjaardag in augustus zei één van de oma’s: "Als Gerhard straks een weekje bij ons is…". Waarop de andere zei: "Gerhard….nee..die zou toch bij ons komen…."? Rick was toen net 2 jaar en was veel bewerkelijker. Het liep nogal hoog op tussen die beide oma’s, die elkaar nooit erg gelegen hebben. Mama liep in elk geval al aardig rood aan. We hadden het er ook nog niet zo over gehad wie naar wie zou gaan. Dit was bij mij helemaal tegen het zere been, wat….. zere been… twee zere benen. Heel heftig!
In elk geval raakte ik nogal van de kaart. En daar kan Wim weer niet tegen!
Hij sprak de volgende wijze woorden: "Jullie krijgen ze geen van beiden. Ik neem gewoon vrij. Klaar"!
Wat later kwam de tussenoplossing: drie dagen ziekenhuis en daarna kraamhulp. "Breng de jonges die paar dage allebèi maor bie’j ons op "De Boomgaard", zei pa toen. "Daor redde wi’j ons wel met. En dan kö’w ze gelieke weerumme brengen as Hetty met den kleinen d’r weer is uut ’t ziekenhuus". En zo gebeurde het!

Het logeren op "De Boomgaard" begon al vroeg. Hier ben ik er samen met Gerhard toen Wim nog veel weg was. . Het zou z’n laatste jaar op zee worden.

Onze jongens gingen altijd graag logeren bij opa en oma op "De Boomgaard". Ook Oma in Hattem was een geliefde plek om eens een paar dagen onder moeders vleugels vandaan te zijn.
Er was wel een speciale tactiek nodig om het afscheid voor Rick te verzachten, want dat stond hem echt niet aan. Logeren vond hij geweldig, maar wanneer het vertrek van de rest van de familie aanbrak ging hij gewoon krijsend voor de auto liggen. Daar had mama het volgende op gevonden.
"Rick ga jij maar fijn met opa de kalfjes voeren"? Of "Ga je even mee met opa naar buurman Lettink. Daar is net weer een kalfje geboren". En intussen gingen wij weer naar Hengelo. Waren we één keer weg…was er niets meer aan de hand.
Mark had oma een keer tuk. We komen hem op een gegeven moment ophalen en mama vraagt: "Is er iets met Mark. Mankeert hem iets? Hij zegt dat hij van de dokter geen spinazie mag hebben"!
Maar de pannenkoeken van oma kan niemand evenaren…zeggen ze.
De laatste zondag bij pa en mama op "De Boomgaard", voor ze naar Vorden verhuisden, zal ons heugen. Iedereen was er. Ook Ben en Diny met Berend Jan en Wouter. Mark en Rick ontdekten samen met Berend de giertank en liepen er wat aan te sjorren. Mark probeerde een hendel uit: "Wat is dit voor ding"? Op hetzelfde moment zaten Rick en Berend die er achter stonden van top tot teen onder de gier! Ben en Diny waren snel weg in de auto met hun stinkend pakketje achterin. Rick werd onder de douche gezet en namen we fris in een veel te groot trainingspak van Johan weer mee naar Hengelo. Een raar afscheid was het. Gelukkig niet echt, want nog steeds zijn we op diezelfde Boomgaard altijd welkom bij Johan en Joke.

www.campingboomgaard.nl