Hetty Site

Die laatste zondag…

De Bethel-kerk in Hengelo is begin 70-er jaren gebouwd en is van binnen aanzienlijk mooier dan aan de buitenkant, een beetje in de stijl van De Voorhof.

Vandaag is het de laatste zondag van het kerkelijk jaar. De zondag waarop we diegenen herdenken die het afgelopen jaar gestorven zijn, maar ook die we verder willen gedenken. Ik sta altijd stil bij mama en pa, maar ook papa Hendrik Jan , de opa’s en opoes, sommige ooms en tantes waar ik zoveel goede herinneringen aan heb. Wim denkt altijd aan vader Gerard en zijn familie.
Dit jaar denken we in ’t bijzonder aan onze vriend Klaas waarvan we vorige maand afscheid hebben moeten nemen. En onze bordercollie- en schapenvriend Siebrand Knol die in mei overleden is.
Iedereen die in de kerk binnen kwam en iemand wilde gedenken mocht een waxinelichtje pakken, aansteken aan de Paaskaars en om de Liturgische schikking zetten. Voor Siebrand en Klaas maar ook voor onze voorouders staken wij dat lichtje aan. Er werden mooie gedichten gelezen en voor de 19 overledenen in onze wijk werden 19 kaarsjes aangestoken en hun namen genoemd.
Ik weet dat de familie Knol in die mooie oude kerk in Uithuizermeeden ook zo’n dienst meemaakt en dat kleinzoon Sieko de kaars voor zijn opa aan mocht steken. Een heel mooi gebaar.
Ook Sanny en verdere familie van der Deen zullen beslist in de Bethel kerk in Hengelo deze dienst meemaken, de kerk waar we heel wat jaren zo dichtbij woonden, waar de jongens de kindernevendienst bezochten, ik meedeed aan het leiden er van en Wim een tijdlang ouderling was.
Ook één van onze mede- beddenrijders voor de kerkdiensten in het Scheperziekenhuis hier in Emmen, Betsy Eisinga, is dit voorjaar onverwacht ziek geworden en overleden. Bij het koffiedrinken na de kerkdienst waren daardoor veel gasten, familie van alle mensen die op deze manier herdacht zijn.
Nu gaan we verder. Volgende week is de eerste zondag van de Advent. Dan gaan we met een groepje de Liturgische schikkingen verzorgen tot en met kerst.
Het leven gaat door en in gedachten gaan de mooie herinneringen mee..

Die laatste zondag!

Het logeren op "De Boomgaard" begon al vroeg. Hier ben ik er samen met Gerhard toen Wim nog veel weg was. . Het zou z’n laatste jaar op zee worden.

Onze jongens gingen altijd graag logeren bij opa en oma op "De Boomgaard". Ook Oma in Hattem was een geliefde plek om eens een paar dagen onder moeders vleugels vandaan te zijn.
Er was wel een speciale tactiek nodig om het afscheid voor Rick te verzachten, want dat stond hem echt niet aan. Logeren vond hij geweldig, maar wanneer het vertrek van de rest van de familie aanbrak ging hij gewoon krijsend voor de auto liggen. Daar had mama het volgende op gevonden.
"Rick ga jij maar fijn met opa de kalfjes voeren"? Of "Ga je even mee met opa naar buurman Lettink. Daar is net weer een kalfje geboren". En intussen gingen wij weer naar Hengelo. Waren we één keer weg…was er niets meer aan de hand.
Mark had oma een keer tuk. We komen hem op een gegeven moment ophalen en mama vraagt: "Is er iets met Mark. Mankeert hem iets? Hij zegt dat hij van de dokter geen spinazie mag hebben"!
Maar de pannenkoeken van oma kan niemand evenaren…zeggen ze.
De laatste zondag bij pa en mama op "De Boomgaard", voor ze naar Vorden verhuisden, zal ons heugen. Iedereen was er. Ook Ben en Diny met Berend Jan en Wouter. Mark en Rick ontdekten samen met Berend de giertank en liepen er wat aan te sjorren. Mark probeerde een hendel uit: "Wat is dit voor ding"? Op hetzelfde moment zaten Rick en Berend die er achter stonden van top tot teen onder de gier! Ben en Diny waren snel weg in de auto met hun stinkend pakketje achterin. Rick werd onder de douche gezet en namen we fris in een veel te groot trainingspak van Johan weer mee naar Hengelo. Een raar afscheid was het. Gelukkig niet echt, want nog steeds zijn we op diezelfde Boomgaard altijd welkom bij Johan en Joke.

www.campingboomgaard.nl