Toen ik indertijd voor de derde keer zwanger was vond mama dat eigenlijk niet zo’n goed idee. We hadden er al twee en met Rick hadden we al genoeg te doen enz. Het was natuurlijk louter bezorgdheid, maar het zat me toch dwars. Toen ik echter aan opa uit Barchem ook vertelde dat we een derde baby zouden krijgen en dat mama daar eigenlijk meer bezorgd dan blij om was zei hij: "Och Hetty, wi’j hebt ‘r tiene ekregen. Maor ik kan oew vertellen…mien kinder …ze bunt de grootste riekdom in mien lèven".
Maar de beide oma’s wilden wel op de kinderen passen wanneer ik het ziekenhuis in ging. We hadden een vroedvrouw gekozen die alleen ziekenhuisbevallingen deed. Je kon kiezen voor drie dagen ziekenhuis en daarna nog een week kraamhulp òf zeven dagen ziekenhuis. Wim vond het een rustig idee dat ik een week in het ziekenhuis zou blijven.
Maar toen het puntje bij het paaltje kwam hadden beide oma’s er op gerekend dat Gerhard bij hun zou komen logeren. Dat zagen ze helemaal zitten. Op mijn 26e verjaardag in augustus zei één van de oma’s: "Als Gerhard straks een weekje bij ons is…". Waarop de andere zei: "Gerhard….nee..die zou toch bij ons komen…."? Rick was toen net 2 jaar en was veel bewerkelijker. Het liep nogal hoog op tussen die beide oma’s, die elkaar nooit erg gelegen hebben. Mama liep in elk geval al aardig rood aan. We hadden het er ook nog niet zo over gehad wie naar wie zou gaan. Dit was bij mij helemaal tegen het zere been, wat….. zere been… twee zere benen. Heel heftig!
In elk geval raakte ik nogal van de kaart. En daar kan Wim weer niet tegen!
Hij sprak de volgende wijze woorden: "Jullie krijgen ze geen van beiden. Ik neem gewoon vrij. Klaar"!
Wat later kwam de tussenoplossing: drie dagen ziekenhuis en daarna kraamhulp. "Breng de jonges die paar dage allebèi maor bie’j ons op "De Boomgaard", zei pa toen. "Daor redde wi’j ons wel met. En dan kö’w ze gelieke weerumme brengen as Hetty met den kleinen d’r weer is uut ’t ziekenhuus". En zo gebeurde het!
