Ja, het schilderij met koeien op de deel was af. In het blad Landleven had een mooi artikel gestaan met een prachtige foto. Het bleek over een stal in de Wiersse te gaan, bekend terrein dus. Het schilderij hing toen op een prominente plaats waar je niet omheen kon… boven de tv en zo was ie altijd in beeld al zou ik het een betere plaats toewensen. Ach het leek zo op de stal van vader Hein bij ons op de Boomgaard dat ik dit toen gewoon moest schilderen. Het was al schilderend net of ik de geur op de deel nog rook, de warme koeienlucht met het hooi, de mangels en de veekoeken. Ik vergeet hier bewust het persvoer. Ik hoorde zelfs het rammelen van een ketting wanneer een koe ging staan of liggen, dat was zo’n vertrouwd geluid.
Maar die dag was er op het journaal onder dit stukje nostalgie ook een andere koeienstal in beeld, een moderne melkstal. Het melkquotum was toen net afgeschaft er werden er veel meer grote stallen gebouwd en dat betekende dus veel meer koeien en dus heel veel melk…. te veel melk dus. En het nieuws deed al gauw de ronde dat de boeren nu van Campina extra geld zouden krijgen om minder te produceren. Hoe krom kan het zijn.
Terwijl vader Hein in de 50-er jaren 10 koetjes, meest roodbonte, op een rij had staan zijn er nu stallen van zo’n 200 koeien en meer. Een robot doet het werk.
In Iowa namen Harold en Luella ons mee naar een stal met 3000 koeien, Jerseys. Er werd door een hele ploeg buitenlandse werknemers gemolken, de hele dag door. Iets persoonlijks was er niet bij, gewoon een melkfabriek. Daar kon ik niet warm van worden.