Weblog2

Ik zit nog helemaal in onze gezamenlijke herinneringen. De periode aan de Marnixstraat in Hengelo was voor mij een toptijd. -1974-1983. Wat een actie en levendigheid bij ons gezin. Vaak komen de jongens uit de buurt Robert, Eddy en soms Anton op vrijdagmiddag uit school even bij een kop thee vieren dat het weekend begint. Soms staat de tafeltennistafel uit en dan zijn ze voorlopig niet meer weg te slaan. Die blijft ook wel eens het hele weekend staan. Ruimte genoeg in de living beneden. Voor de rust kunnen we ons boven in de woonkamer terugtrekken.
Mark wordt op de Marnixschool uitgedaagd om bij de besten te horen . Wouter en hij werken tegen elkaar op. Wouter is een aardige rustige jongen. Maar hij heeft ook andere vrienden Ercan bv, een Turkse jongen net als Cengiz. Aardige jongens, maar dat ze nu zo’n goede invloed op Mark hadden kan ik niet zeggen. Samen hadden ze een hol gemaakt met matras en al boven in een oude melkfabriek. Ja hè, vrijbuitertje!! Het is levensgevaarlijk. Ze worden op de een of andere manier betrapt en ja…dan zoeken ze weer een nieuwe geheime plek.
Gerhard heeft meneer de Wolf als hoofd van de Marnixschool  nog meegemaakt. Op een dag kwam een moeder haar kinderen opgeven en ze stelde zich voor als mevr. de Haan. Toen schijnt hij gezegd te hebben met een heel donkere stem:”Ggggrrrrrrr. en ik ben de WOLF”. Later kwam Bert Bril de scepter zwaaien en brengt Wim als voorzitter van de Oudercommissie ettelijke uurtjes met hem en de collega’s door.
Zelf val ik er vaak in èn heb daarnaast als handwerkmoeder de kinderen leren spinnen, wolverven en weven, met zoutdeeg werken enz. Ook in de pauzes ging ik wel eens buurten. Ja als je toch tegenover de school woont! We houden met ons buurtje ook toezicht en als er per ongeluk door de jongens uit de buurt een ruit sneuvelt met voetballen, belt Wim Bert Bril gelijk en die zegt dan meestal: ”Ha ha, die jongens! Ik bel wel even voor een nieuwe!”
In de 4e klas krijgt Mark een jonge meester, meneer Groenwold. Na de oudere dames uit de onderbouw is dit toch even wat anders. Mark kan geweldig met hem opschieten. En gelijk dat jaar wordt het feest, want meneer Groenwold gaat trouwen en nog wel in Emmen. Ik heb de eer om een paar dagen in te vallen en op ”de grote DAG” gaan we met de klas per trein naar Emmen. Er wordt een dienst gehouden in het Baptistenkerkje aan de Prinsenlaan. Daar zingen de kinderen het bruidspaar toe en daarna gaat het naar de dierentuin voor het feest. De klas gedraagt zich echt voorbeeldig en zingen en dragen voor dat het een lieve lust is. Wat we dan natuurlijk nog niet weten is dat we er 4 jaar later zelf zullen wonen!
Het leven zit vol verrassingen!

Foto: Robert, Eddy en Gerhard dossen zich uit. Hoe verzinnen ze het!

Nogmaals het stukje van Arie Ribbers in de Stentor, die aanwezig was op de begrafenis van tante Jantjen en wat ook bij hem herinneringen opriep.

Het is alweer 9 jaar geleden dat ze op hoge leeftijd overleed. Ze is nog lang blijven wonen op de Boschheuvel nadat opa en later ome Jan overleden. Altijd bezig met huis en tuin en de vele neven en nichtjes die graag bij haar over de vloer kwamen. Ome Jan was onze toeziend voogd na het plotseling overlijden van onze vader Hendrik Jan. Zelf hadden ze geen kinderen maar hun deur zowel op de Boskamp als later op de Bochheuvel stond voor ons open. We hebben zelfs eens met ons gezin gelogeerd in het Ei, het kippenhok waar nooit kippen in gezeten hebben maar een klein vakantieverblijfje werd voor familie en vrienden.

Ja, het schilderij met koeien op de deel was af. In het blad Landleven had een mooi artikel gestaan met een prachtige foto. Het bleek over een stal in de Wiersse te gaan, bekend terrein dus. Het schilderij hing toen op een prominente plaats waar je niet omheen kon… boven de tv en zo was ie altijd in beeld al zou ik het een betere plaats toewensen. Ach het leek zo op de stal van vader Hein bij ons op de Boomgaard dat ik dit toen gewoon moest schilderen. Het was al schilderend net of ik de geur op de deel nog rook, de warme koeienlucht met het hooi, de mangels en de veekoeken. Ik vergeet hier bewust het persvoer. Ik hoorde zelfs het rammelen van een ketting wanneer een koe ging staan of liggen, dat was zo’n vertrouwd geluid.

Maar die dag was er op het journaal onder dit stukje nostalgie ook een andere koeienstal in beeld, een moderne melkstal. Het melkquotum was toen net afgeschaft er werden er veel meer grote stallen gebouwd en dat betekende dus veel meer koeien en dus heel veel melk…. te veel melk dus. En het nieuws deed al gauw de ronde dat de boeren nu van Campina extra geld zouden krijgen om minder te produceren. Hoe krom kan het zijn.

Terwijl vader Hein in de 50-er jaren 10 koetjes, meest roodbonte, op een rij had staan zijn er nu stallen van zo’n 200 koeien en meer. Een robot doet het werk.

In Iowa namen Harold en Luella ons mee naar een stal met 3000 koeien, Jerseys. Er werd door een hele ploeg buitenlandse werknemers gemolken, de hele dag door. Iets persoonlijks was er niet bij, gewoon een melkfabriek. Daar kon ik niet warm van worden.

Eigenlijk dacht ik altijd dat de soep van buurvrouw Wielens haar eigen recept was. Elke zaterdag kookte ze een pan soep, lekker makkelijk voor de zondag. Het is een soort groentesoep en daar ging altijd een grote verse worst in. Dat kenden wij niet. We hebben er vaak een pruufken van gehad. Erg lekker! En elke zondagmiddag kwam steevast  zoon Wim uit Assen even bij zijn moeder op bezoek, vaak met de jongste dochter Laura. ‘He’j nog een beetien soep moe’, vroeg hij dan. En daarna schepte hij zichzelf  een flinke kop van die lekkere gruuntesoep met worst van z’n moeder uit de pan. Later kwam ik erachter dat dit een echt ouderwets Drents recept is. Je proeft gewoon de kruiden uit de worst in de heerlijke soep.
Wie indertijd het lied van Daniel Lohues ‘Hier kom ik weg’ goed heeft beluisterd heeft het gehoord van die groentesoep met worst waar Daniel blijkbaar ook zo aan gehecht is… een streekgerecht van hier dus. Intussen werd het ook mijn recept wanneer er bezoek kwam. Wim had zijn favoriete mosterdsoep, ik de gruuntesoep met worst.

Daarom nog even de tekst van dat mooie en gevoelige lied, waarin hij zijn liefde voor zijn thuisbasis ( op Erica ) bezingt. Ook even meeluisteren? Zet dan de link hierachter even bovenaan in je browser en Klik op: https://www.youtube.com/watch?v=afsxaBxBd0A

Daniel Lohues: Hier kom ik weg

Je moeten d’r van haoln
Dat is wat ik doe
Bekend terein, vrumd genog
Hoe ’t rök en vuuld, hoe het lek en klinkt
Elke straote ken ik, elke bocht
Jij woont hier ver vandaan, zeggen ze elders in het land
Dan zeg ik, insgelijks, u ook, a’j ’t zien van dizze kant.

Hier kom ik weg, veur mien hiele leben
Ben ‘k met dizze horizon verweben
Hier kom ik weg, hier stiet ons huus

Bliekbar kom ik daor altied weer terecht
Hier kom ik weg

Hier bennen die paar mensen
Zunder wie ’t niks is

Bekend gedrag, vrumd genog.

De wiede wereld is der wel,
Via draod en golven
Waormet ik vaak
Naor gruuner grös heb zocht
Naor de verste verten
Wul ik altied wel hen
Mar dat gevuul dreijt zich weer um
Zo gauw as ik daor ben.

Ruumte smoort de drokte
Stilte gef rust
Ben me der nie alle dagen
Hielmaol van bewust
Hoe graag ik hier mag wezen
Gruuntesoep met worst!
Leven hier helpt net zo goed
As drinken tegen de dörst.

Regelmatig kijk ik even of Wim Harwig weer iets leuks te melden heeft. Misschien dat hij nog weer eens op pad gaat met de nieuwe camper of iets te melden heeft over Zeeland of bezoekjes aan familie. Toen ik eens klikte op de foto’s die hij op Flickr heeft staan en keek of er weer wat nieuws bij was kreeg ik meteen een soort schok, want dat plaatje kende ik. Het moest wel vast in mijn brein zitten. Alleen heb ik dit de laatste 73 jaar niet weer gezien. Nadat we weggingen van de Haar, toen pa en mama trouwden, ben ik er nooit weer terug geweest. Ik heb de foto meteen opgeslagen onder het kopje De Haar.
En dit boerderijtje bestaat allang niet meer. Diny heeft er nog een tegeltje van, een van de tegeltjes uit de schouw in de ‘grote keuken’. De haardplaat is naar tante Hermien gegaan. Ze had het gevraagd toen het huisje werd afgebroken om plaats te maken voor nieuwbouw. Het staat me bij dat het ’t Boonks plan heet.
Bij nichtje Hennie is ook nog iets van de Haar en het schilderijtje dat tante Hermien van de Haar in de sneeuw heeft gemaakt is natuurlijk wat geromantiseerd. Maar ik was er heel blij mee toen ik het kreeg na het overlijden van tante Hermien. Nu  ik deze foto zie besef ik met een schok… dit is het echte De Haar, de plek waar ik geboren ben en de eerste zes jaar van mijn leven me zo veilig heb gevoeld.

Een paar jaar geleden was Rick met ons op camping De Boomgaard en hebben we alle voor mij belangrijke plekken opgezocht, want Rick houdt ook van dingen met een geschiedenis. Op de plek waar De Haar gestaan heeft is nu een straat zo genoemd. Het bungalowtje waar pa en mama gewoond hebben, later met tante Gerritje, stond er nog wel. We reden over de Zutphense weg richting de begraafplaats en deden met Rick ons familierondje: pa en mama, het graf van vader Hendrik Jan en opoe en opa Bijenhof, de Harwigs, de Aartsens en Wim loopt altijd even naar de grote hoge boom waar de bliksem insloeg bij de begrafenis van ome Gert Kornegoor en er verschillende mensen van Sursum Corda getroffen werden. Hij was erelid. Ik zal nooit de wirwar vergeten van de muziekinstrumenten die op de grond lagen en waarna de een na de andere muzikant weer in de benen kwam. Vijf bleven liggen. Twee van hen overleden en ook die graven bezoeken we dan. Wim heeft een van hen proberen te redden met reanimatie, maar dat mocht niet baten.

Foto: links het keukentje met de lamp met kralen. Rechts naast de voordeur met gang de ‘grote keuken’ die alleen op zondag en met hoogtijdagen gebruikt werd. En verder rechts was de slaapkamer van ons, Hendrik Jan en Coba en Diny en ik. Opoe en opa sliepen in een kamer achter de keuken.

‘Het afzetten an ‘t achterste beddeschot valt soms niet mee moar met een bettien hulp….’

Bij dit soort opwekkende mailtjes, zoals deze van neef Jan, schoot Wim toen in de lach. Het was die keer dat hij met de fiets gevallen was over een streepje ijs dat helemaal onderaan op het steile stukje fietspad lag dat onder de Rondweg door ging. Hij was op weg naar de sport: Hart op Tempo, in de sporthal van de Bargeres.

Ambulance, Ziekenhuis, operatie aan de enkel… En toen weer thuis. Een andere aardige opmerking kwam uit de verzorgende hoek, iemand die meer met dit bijltje gehakt heeft: ‘De patiënt moet zich nuttig voelen, zoveel mogelijk zelf laten doen, anders worden ze chagrijnig, ie wet wel… ‘ondeugend op eigen volk’. Ook hier kon Wim smakelijk om lachen. Tot dat moment  geen enkele last, Wim was een makkelijke patiënt, was allang blij dat hij weer thuis was. De bijkomende bezigheden hebben ook te maken met de aanpassingen en de aanloop naar de ‘gevallene’, zoals hij al genoemd wordt. ‘Spreek ik met de gevallene was  zo’n openingszin’.

Een paar dagen later kwamen de Hattemers hem een hart onder de riem steken, ouderwets gezellig. Een grote pan soep verhoogde de feestvreugde, maar stiekem dacht ik aan het eind van de avond: hoever zouden ze zijn met de kerststukken die bij Dirkje en Eppie op de deel zijn gemaakt voor de Kerstmarkt van vandaag . Alles is georganiseerd door en voor het zangkoor, altijd heel sfeervol. Ik had mee zullen helpen en Wim zou ook een dag later gekomen zijn. Tja… zo gaat het soms… Het raakt je zomaar weer nu je de heel stuk van de familie om de tafel ziet zitten.

Er is intussen veel veranderd, ook neef Jan is niet meer onder ons. Alleen Tonny en ik zijn nog over. En heel veel herinneringen.

Ik weet niet of wij als Nederlanders nu zo chauvinistisch zijn. Duitsers kunnen er wat van: Bei uns in der Heimat….. Fransen vinden ook hun eigen land nogal superieur. Engelsen moet je niet aan hun koningin komen. Dat ondervond oom Bé toen hij het Engelse volkslied meezong als God shave the Queen. Hij kreeg meteen een klap in zijn gezicht.
Maar dat de Canadezen er nog een schepje bij op zouden doen had ik niet gedacht. Joop stuurde me deze kaart per mail toen hij hoorde dat wij naar Canada zouden gaan, een ansicht uit Toronto 1911 met het opschrift: Potatoes grow big here.
Tja, het was toen al bijna zover, we waren praktisch klaar. D.w.z. Wim was naar de voetbal, FC Emmen speelde een thuiswedstrijd. Rick was de buren aan het gedag zeggen en ik werkte de laatste mail bij en maak de labels aan de koffers. Ben en Niesje deden het nog meer ontspannen. Die hadden in Hattem zelfs nog een bruiloft. Konden ze in het vliegtuig bijslapen. Het was 2010 en we stonden op het punt om opnieuw een droomreis te maken, dit keer naar Henry en Tonny die in de buurt van Fred en Gera woonden in Alberta.
Ik begon intussen toch wat bibberig te worden en wou dat ik maar vast boven in de lucht zat.
Ik hoopte in Canada af en toe achter Henry z’n computer te mogen, om zo onze wederwaardigheden aan het thuisfront door te kunnen geven. Alleen weblog 2 nam vakantie….. net als wij. See you!

Het werd opnieuw een droomreis net als  de weken in Nieuw Zeeland daarvoor. Ook Canada is een prachtig land. En doordat Fred en Gera er naar toe zijn geëmigreerd hebben wij het verschillende keren mogen ontdekken.

Nu ik de foto van Joop tegenkom beleef ik het weer opnieuw. Wanneer je onderaan op weblog 1 van www.hettysite.nl op nr. 411 klikt, lees je nog onze belevenissen vanaf 27 augustus 2010 in Canada met Ben en Niesje als gasten bij Henry en Tonny..

Herinnering– Dat werd een rustige Pinksteren…zo’n 12 jaar geleden.

‘Mis ie ok wat?’, hoorde ik. Ik was nog niet helemaal wakker, maar Wim stond al naast zijn bed en keek uit het raam. Ik kon met mijn nog duffe brein nog net uitbrengen: ’De katten’. We zijn steeds bezig om de katten overdag buiten en ’s nachts binnen te houden zodat ze niet steeds op het dak zitten te mauwen als ze naar binnen willen, dit om ons nieuw gerenoveerde dak te sparen. Maar nee… dat was het niet. ‘Heur ie niks?’ Nee ik heure niks en dan dringt het tot me door. De weg die langs ons Schoolpad loopt was afgezet om te worden opgeknapt. Het was onwezenlijk stil… zo stil zoals we het eigenlijk altijd wensten. Daarna zouden de grote machines aan hun werk beginnen … afschrapen, vegen en nog eens vegen en de volgende week en de week daarop wordt aan de bovenlaag gewerkt. We moesten toen met de auto een omweg maken. Mark probeerde het Schoolpad richting Bargeroosterveld al uit. Dat was nu zo’n smalle landweg geworden dat hij aan beide kanten wel krassen op z’n auto moest hebben, maar ja… je bent jong.. en hij hield wel van een uitdaging. Hij had ooit zo’n cabriootje en deed niets liever dan met Robin door de kuilen en gaten scheuren van de landweggetjes hier in de buurt. Maar het cabriootje ging en een degelijke auto kwam.

Het lijkt nu heel lang geleden dat ik Robin wat tips aan de hand kon doen. Meneer had strafwerk! Hij zat al bijna een jaar in de brugklas van het Hondsrug College maar hoe redde hij het om  strafwerk op te lopen. Hij moest voor zijn juf Frans een opstel van twee bladzijden schrijven over het onderwerp: Waarom kan ik  niet stil zitten?.
Zoiets vond hij vreselijk. ‘Wat moet ik schrijven… ik weet niks’, jammerde hij. Hij kreeg wat ouderwetse tips van mij en ik ben benieuwd of hij hiermee twee bladzijden vol heeft gekregen. Een groot lettertype scheelt ook al natuurlijk. Verder is het gewoon onderwerpjes bedenken:
– Waarom hij niet stil kan zitten?… Hij zou zo graag willen, maar…
– spanning… kriebel aan de neus…last van de rest van de klas… stoel zit zo rottig.. heb zo’n honger… dorst… zin in…
– Waarom de rest van de klas het ook niet kan… zie boven.
– Het 8e uur op donderdag is natuurlijk ook niet bevorderlijk.
– Hij de juf zo beter in de gaten kan houden… of juist niet.
– Hoe hij beter zou kunnen opletten.. stoel met kussentje misschien? Leuke bril?
– Hoe de juf de Franse les misschien spannender kan maken…. Videootje?
Nou ja… wie zijn gat brandt moet gewoon op de blaren zitten, Robin!

En nu vraag ik me af… wat het geworden is met dat opstel…Moet ik hem toch nog eens vragen.

Ik kom ineens deze foto tegen van een sinterklaasviering bij Stork en herinner me de mail van zijn jongere collega uit die tijd: Arie van Dooren. Terwijl ik een foto aan het zoeken was van de Machinistenschool, ooit door Wim bezocht en afgerond in Zwolle kwam ik op een site terecht waarvan me de taal bekend voorkwam. Bovendien liet hij bekende namen vallen, zowel over de leraren op school: Kip ‘- Oh..’, riep Wim toen al ‘Kippe van Diek’, als ook over schepen waar hij op gevaren had en over Stork. Hier bleek hij net als Wim ook in de Kwaliteitsdienst gewerkt te hebben. Het was even zoeken, want zijn naam bleef beperkt tot een kreet van de conciërge Nieuwenhuize, die door de jongens liefkozend Joepie genoemd werd. Die had blijkbaar een goed geheugen voor namen en gezichten. Als hij te laat kwam riep Joepie nl met een Zwols accent:’ Van Dooren, waagrom zijn wij te laat’? En kreeg meteen een briefje mee voor de directeur.
Toen ik Wim er bij geroepen had kwamen we een foto tegen waar de onze bekende Arie van Dooren op stond met de titel: It’s me. In de tijd bij Stork werkte hij in de Kwaliteitsdienst waar Wim in die laatste jaren een soort opperhoofd was. We herinnerden ons ineens deze site die we doorgestuurd hadden gekregen van Arie.
Hij had gelijk door te zeggen dat Stork voor deze functies in de Kwaliteitsdienst graag WTK’s  aantrok om de inspecteurs van Stoomwezen, Kema, TUV e.d. te begeleiden bij de inspecties in de Ketelmakerij en de Pijpenbuigerij. Deze mensen hadden vaak zelf gevaren en ‘spraken dezelfde taal’. ‘Buiten’ Buis zat zelfs nog in de examencommissie van het Zeevaartonderwijs. Er was nl bij het Stoomwezen nog een Buis. Die deed meer berekeningen en werd de ‘binnen’- Buis genoemd. Wim kon uitstekend met deze ‘buiten’-Buis opschieten en ook privé bleven we contact houden nadat we naar Emmen waren verhuisd. Het bronzen plaatje van die oude Storkketel uit 1906 heeft hij aan deze Buis te danken.
Arie is tegelijk met Wim van baan veranderd in 1983. Terwijl wij met onze drie opgroeiende tieners naar Emmen en Holvrieka vertrokken ging hij met Ria en baby Jorg ook naar het noorden om bij de NAM te gaan werken. Dat doet hij nog steeds. Pas kregen we nog een leuke mail met de vraag of Wim nog interesse had in wat foto’s uit hun Storktijd. Natuurlijk had die dat.
En baby Jorg? ….Die vaart nu als WTK net als zijn vader vroeger.

Foto: =/- 1980: Wim z’n groepje van de Afname bij de Kwaliteitsdienst van de Ketel- en Apparatenbouw-KAB-afd. Pijpenbuigerij Stork maakte overal een feestje van. Hier wordt sinterklaas gevierd.
Piet de Jager als zgn. zwarte Piet en Arie van Dooren met de mijter als sint.

Ik hoorde deze week van vrienden over hun sint viering met de intussen volwassen kinderen. Pa had zich ook op een alternatieve manier als sint uitgedost en dat gaf vreselijk veel lol. Toen hij een jaar later in compleet sint pak aantrad zeiden ze  dat het vorig jaar toch veel leuker was geweest.

.