‘Het afzetten an ‘t achterste beddeschot valt soms niet mee moar met een bettien hulp….’
Bij dit soort opwekkende mailtjes, zoals deze van neef Jan, schoot Wim toen in de lach. Het was die keer dat hij met de fiets gevallen was over een streepje ijs dat helemaal onderaan op het steile stukje fietspad lag dat onder de Rondweg door ging. Hij was op weg naar de sport: Hart op Tempo, in de sporthal van de Bargeres.
Ambulance, Ziekenhuis, operatie aan de enkel… En toen weer thuis. Een andere aardige opmerking kwam uit de verzorgende hoek, iemand die meer met dit bijltje gehakt heeft: ‘De patiënt moet zich nuttig voelen, zoveel mogelijk zelf laten doen, anders worden ze chagrijnig, ie wet wel… ‘ondeugend op eigen volk’. Ook hier kon Wim smakelijk om lachen. Tot dat moment geen enkele last, Wim was een makkelijke patiënt, was allang blij dat hij weer thuis was. De bijkomende bezigheden hebben ook te maken met de aanpassingen en de aanloop naar de ‘gevallene’, zoals hij al genoemd wordt. ‘Spreek ik met de gevallene was zo’n openingszin’.
Een paar dagen later kwamen de Hattemers hem een hart onder de riem steken, ouderwets gezellig. Een grote pan soep verhoogde de feestvreugde, maar stiekem dacht ik aan het eind van de avond: hoever zouden ze zijn met de kerststukken die bij Dirkje en Eppie op de deel zijn gemaakt voor de Kerstmarkt van vandaag . Alles is georganiseerd door en voor het zangkoor, altijd heel sfeervol. Ik had mee zullen helpen en Wim zou ook een dag later gekomen zijn. Tja… zo gaat het soms… Het raakt je zomaar weer nu je de heel stuk van de familie om de tafel ziet zitten.
Er is intussen veel veranderd, ook neef Jan is niet meer onder ons. Alleen Tonny en ik zijn nog over. En heel veel herinneringen.