Regelmatig kijk ik even of Wim Harwig weer iets leuks te melden heeft. Misschien dat hij nog weer eens op pad gaat met de nieuwe camper of iets te melden heeft over Zeeland of bezoekjes aan familie. Toen ik eens klikte op de foto’s die hij op Flickr heeft staan en keek of er weer wat nieuws bij was kreeg ik meteen een soort schok, want dat plaatje kende ik. Het moest wel vast in mijn brein zitten. Alleen heb ik dit de laatste 73 jaar niet weer gezien. Nadat we weggingen van de Haar, toen pa en mama trouwden, ben ik er nooit weer terug geweest. Ik heb de foto meteen opgeslagen onder het kopje De Haar.
En dit boerderijtje bestaat allang niet meer. Diny heeft er nog een tegeltje van, een van de tegeltjes uit de schouw in de ‘grote keuken’. De haardplaat is naar tante Hermien gegaan. Ze had het gevraagd toen het huisje werd afgebroken om plaats te maken voor nieuwbouw. Het staat me bij dat het ’t Boonks plan heet.
Bij nichtje Hennie is ook nog iets van de Haar en het schilderijtje dat tante Hermien van de Haar in de sneeuw heeft gemaakt is natuurlijk wat geromantiseerd. Maar ik was er heel blij mee toen ik het kreeg na het overlijden van tante Hermien. Nu ik deze foto zie besef ik met een schok… dit is het echte De Haar, de plek waar ik geboren ben en de eerste zes jaar van mijn leven me zo veilig heb gevoeld.
Een paar jaar geleden was Rick met ons op camping De Boomgaard en hebben we alle voor mij belangrijke plekken opgezocht, want Rick houdt ook van dingen met een geschiedenis. Op de plek waar De Haar gestaan heeft is nu een straat zo genoemd. Het bungalowtje waar pa en mama gewoond hebben, later met tante Gerritje, stond er nog wel. We reden over de Zutphense weg richting de begraafplaats en deden met Rick ons familierondje: pa en mama, het graf van vader Hendrik Jan en opoe en opa Bijenhof, de Harwigs, de Aartsens en Wim loopt altijd even naar de grote hoge boom waar de bliksem insloeg bij de begrafenis van ome Gert Kornegoor en er verschillende mensen van Sursum Corda getroffen werden. Hij was erelid. Ik zal nooit de wirwar vergeten van de muziekinstrumenten die op de grond lagen en waarna de een na de andere muzikant weer in de benen kwam. Vijf bleven liggen. Twee van hen overleden en ook die graven bezoeken we dan. Wim heeft een van hen proberen te redden met reanimatie, maar dat mocht niet baten.
Foto: links het keukentje met de lamp met kralen. Rechts naast de voordeur met gang de ‘grote keuken’ die alleen op zondag en met hoogtijdagen gebruikt werd. En verder rechts was de slaapkamer van ons, Hendrik Jan en Coba en Diny en ik. Opoe en opa sliepen in een kamer achter de keuken.