We hoefden vanmorgen niks te zeggen. We keken elkaar aan en meteen kwamen de emoties.
Het is 2 februari 2020. Vandaag had Mark zijn 50e verjaardag met of zonder Abraham kunnen vieren. Het heeft niet zo mogen zijn.
Nu we minder zorgen hebben over de toekomst van Wim komen de verdrietige tijden rondom Mark bij ons allebei weer in volle hevigheid boven. Alles kwam voorbij, verdriet, boosheid, teleurstelling en altijd weer hoop. Alleen nu geen hoop meer. Nou ja… wel hoop op een goede toekomst met veel lieve mensen om ons heen.
Heel bijzonder is het dat we zomaar een paar opbeurende berichtjes kregen zonder dat ik het over deze datum had gehad.
Het was heel fijn dat Bertus en Marijke, onze buren uit Hengelo, deze week bij ons kwamen en we hadden ruim de tijd om bij te praten. Het is intussen 37 jaar geleden dat we vanuit Hengelo verhuisden naar Emmen vanwege Wim z’n werk. Zij hadden nog jonge kinderen en wij tieners intussen. We hadden een speciale band. Het was misschien wel de mooiste tijd van ons leven daar in de Marnixstraat
Marijke haalde het aan dat Mark deze zondag jarig zou zijn. Haar broer was op dezelfde dag jarig, kon ze zo gemakkelijk onthouden.
Ze zijn intussen verhuisd naar een levensloopbestendige woning en dat is verstandig als je in een huis woonde met twee trappen.
Van onze tijd in Hengelo zijn er 4 stellen overgebleven waar we af en toe contact mee hebben. Alleen Klaas is overleden. Zijn foto staat nu naast die met Mark en Queeny.
Ze blijven belangrijk in ons leven.
Straks gaan we Franks verjaardag vieren, onze buurjongen die nu al 17 wordt. Ook zij maken belangrijk deel uit van ons leven hier aan het Schoolpad.
Foto: 2 februari 2015