Even een onderonsje met mama.
23 december –Vandaag is broer Johan jarig. We hebben vorige week z’n verjaardag al een beetje in ’t voren gevierd, want vandaag is Wim met Valerius naar Veendam om een kerstconcert te geven. Bijna Kerst! 55 jaar geleden werden we ’s morgens bij tante Hermien en oom Sjoerd wakker. Ik sliep samen met nichtje Gerke vlak bij de gang waar de telefoon hing. Ik hoor nog de stem van Tante Hermien: “Een jonge zoon? 10 pond en een ons? En hoe is het met Coba", alles in één adem. Dat was pa vanuit het ziekenhuis in Zutphen waar mama op het laatste moment toch naar toe was gebracht. Toen wisten we nog niet dat ze een erge bloeding zou krijgen en dat het een dubbeltje op z’n kant zou worden of ze het halen zou. Mama kon dat later heel beeldend en vol emotie over vertellen. Wat dat betreft leek ze op Tante Hermien. Die kon er ook wat van. Ze had maar 10% bloed meer en kreeg meteen bloedtransfusie. Ze redde het gelukkig!
Toen wat later de man van de ziektekostenverzekering aan haar bed kwam vragen of de bevalling langs normale weg had plaatsgevonden bleek dat ze de hele ziekenhuisopname zelf zouden moeten betalen. Maar dan kende hij mama nog niet. Die heeft deze meneer vol emotie en tranen (van woede denk ik) uit de doeken gedaan dat ze er bijna niet meer geweest was. Tja… en toen betaalde de verzekering toch!
Johan werd vertroeteld door veel vrouwen. Behalve mama was er ook opoe en niet te vergeten Riek Antink. Wij waren ondertussen ook 8 en 10 jaar oud en zo’n baby er bij was alleen maar leuk. Op Henk hadden we al kunnen oefenen. Johan liet zich graag verwennen. Hij was een ideale baby. Toen mama opnieuw opgenomen moest worden voor een borstontsteking ging Johan aan de pap: Molenaars Kindermeel. Opoe nam de honneurs waar. Toen mama weer thuis kwam was hij aanzienlijk dikker. De extra dikte ging er af toen hij ging lopen. Ondanks dat liep hij al binnen het jaar.