Vandaag gaan we moeder van der Kolk maar weer eens opzoeken. Het kerstverhaal is net uit, horen we, en de meesten zitten te dutten in de groep van de dagopvang, maar moeder niet. Ze ziet wel heel slecht maar als Wim goeiendag zegt, zie je haar gezicht zijn kant op kijken. Vaak denkt ze dat Ben het is. Haar geheugen wordt iedere keer minder, maar haar humeur niet. De zusters zijn erg aardig en begrijpen haar. Nee vooral niet meehelpen als ze van de stoel in de rolstoel gaat, haar tasje is haar heilig en daar komt niemand aan. ‘Ik bun et leaven nog niet zat, maar old wodden is een kunst apart.” Krom? Niet zo krom as de benen van Hofmeier.” enz. “Ik zie toch zo slecht… ach dan zie ik ok gien nare dinger. Gees… o Gees, die kon zo maor zeggen:”Ach Willem as ik zo gek was as iej dan leet ik mien dood schieten”
We vertellen over de jongens, maar ze is het meteen weer kwijt. “Jullie hoeft oaver mien niet in te zitten, ze zörgt hier goed veur mien. Dat is veur jullie een zorg minder hè?”
We brengen haar tegen etenstijd weer terug naar de groep op haar vaste plek naast mevr. Karssing. We maken nog even een rondje door Hattem en komen bij Ben en Niesje aan, precies op tijd om aan te schuiven aan de zuurkool. Dat is echt Niesje, ze vindt het leuk om te koken en we hebben een paar gezellige uurtjes.
