‘Gefeliciteerd met je trouwdag’, zegt Wim terwijl hij licht kreunend overeind komt. ‘Zegt de ene kneus tegen de ander’, antwoord ik. Hij begint op te knappen maar ’s morgens valt het eerst tegen. En ik had het vrijdag meteen niet willen zeggen, maar toen ik na Wim z’n blessure aan het takken opruimen ging, had ik ‘een beetje dom gedaan’. Ik wou een armvol lauriertakken achter de rododendrons neerleggen om zo een wal aan de binnenkant te maken. Dat was nog wel slim bedacht vond ik zelf, maar tijdens het klauteren over een stapel losse stenen viel ik wat ongelukkig op dezelfde bil als afgelopen maandag. En ik was nog herstellende van een val tijdens het Nordic walken in een gladde berm. Je kunt nagaan dat ik me meteen 10 jaar ouder voel. Het veranderde vanmorgen wel even toen ik een mooi bloemstuk in een glazen pul op tafel zag staan. Er kwam een kleine attentie bij als herinnering aan het bruidsboeket, nu 48 jaar geleden: een witte fresia.
Met de overvloed aan gesnoeide takken is het helemaal goed gekomen. Mark kwam gisteren spontaan langs, pakte de boel op twee aanhangers en bracht het naar de wal buiten ons erf, scheelt weer iets tegen het geluid vanaf de weg. Zo is alles opgeruimd voor de kinderen komen. We zijn er klaar voor: een hapje en een drankje èn een flinke pan soep.
