Het moest een verrassing worden. Ben en Diny waren vandaag precies 50 jaar getrouwd, maar vanwege de corona ging hun geplande feestje niet door. Toch wilden we als naaste familie iets doen. Johan nam het voortouw. ‘W-j wollen een bord in de tuin zetten’, meldde hij al. Henk en Anneke zorgden voor wat andere verrassingen en wij probeerden om half 11 in Eefde te zijn. Dat lukte allemaal alleen had Diny toch Johan nog gebeld en toen moest hij wel van ons plannetje vertellen. Het bleek niet de enige verrassing voor hen, het koor, de kerk, de buurt… Er kwam van alles voorbij met een bloemetje of zoals buurman Ellio met zelfgebouwde gitaar en zang. Hij en Ina vertolkten Souvenir d’amour. Het werd een succes. Het was goed dat ze een grote tuin hebben.
Vanmiddag was het de tijd voor de kinderen.
Wijzelf hadden vanmiddag nog meer feestelijkheden want kleinzoon Robin vierde thuis zijn verjaardag, ook in kleine kring. Heel gezellig. Hij liet nog even zijn pianospel horen, klonk echt mooi. Hij wil nu graag een digitale piano om mee te nemen naar zijn kamer in Groningen. De eerste bijdragen zijn binnen.
Toen we uiteindelijk thuiskwamen stond er een bos bloemen achter het hek, keurig in een emmer van de bloemenwinkel. Vriend Jan van Vlieland bezorgde ons deze verrassing. Ook hij mist Mark erg, ze woonden ooit samen in een studentenflat en de vriendschap is altijd gebleven, ook met de Waddenzee er tussen. Meer dan 3 jaar geleden is het dat er aan zijn strijd een einde kwam. Het zal nooit wennen en hij zal altijd deel uit blijven maken van ons gezin en wordt nog vaak genoemd. ‘Mark zou zeggen’, zegt Rick dan. En heel even denk ik dan aan een opmerking van Mark wanneer er niet alleen lovende woorden over zijn voetbalacties in de krant stond: Als je naam maar genoemd wordt…
