Toen Wim op zijn 20e zijn officiële diploma kreeg als scheepswerktuigkundige, in die tijd nog wel machinist genoemd, stond er aan het eind van de tafel waarachter de gecommitteerden zaten een busje voor een vrije gift met een lijst waarop je kon intekenen dat je donateur wilde worden van de KNRM, toen nog Koninklijke Noord- en Zuid Hollandse Reddingmaatschappij genoemd. Dat deed hij want op zee ben je ook afhankelijk van een redding op het juiste moment. Gelukkig heeft Wim het nooit nodig gehad maar wel bleef hij zijn leven lang donateur van de KNRM.
Toen hij in 2010 50 jaar lid was werden we uitgenodigd op Urk, hij werd ‘geridderd’ als een trouwe redder aan de wal net als 4 anderen. Een van hen was een dame van mijn leeftijd. Ze kwam uit Nijverdal, dus ver in het binnenland. Ik vroeg haar of haar man soms ook gevaren had. ‘Nee’, zei ze, maar op mijn vraag hoe het dan zat dat zij al zo lang lid was van de Reddingboot, zoals de KNRM ook wel in de volksmond wordt genoemd, zei ze: ’Op de middelbare school heb ik Sil de strandjutter gelezen en ik was zo onder de indruk van die redders op Terschelling, toen ben ik meteen donateur geworden… en gebleven’.
We mochten mee op de reddingboot van Urk en ze gaven een demonstratie van een redding. Een prachtige dag met een gouden randje, die we besloten in een Urker visrestaurant.
Dit jaar is Wim dus 60 jaar lid en opnieuw kregen we een berichtje. Maar nu zit er door de coronaregels geen bezoekje in aan een reddingsstation maar vroegen ze of ze de erespeld op zouden sturen of dat ze die persoonlijk zouden komen brengen. Deze week kwam er een pakket met de gouden erespeld, een persoonlijke bedankkaart, een boek met verhalen over de verschillende reddingsboten èn een puzzel van 1000 stukjes. Zo kunnen we de winter wel in.
Meer weten over het werk van de KNRM? klik op de titel.