Lieve mensen, ze zeggen dat het slijt, ze zeggen dat het minder wordt. Waarschijnlijk zijn het mensen die nooit een kind verloren zijn.
Nee slijten doet het niet, het verdriet wordt niet minder, maar tussendoor wel milder. Je weet wel… net als de maan, soms hevig soms is het enigszins op de achtergrond en als je bezig bent met iets anders denk je even niet aan je grote verdriet, maar het blijft altijd een onderdeel van je leven.
Veel mensen laten merken dat ze ook nu na twee jaar nog steeds aan ons denken.
Bloemen van de cantorij met het lied dat voor ons gezongen werd afgelopen maandag: Ga met God want hij zal met je zijn. Verder lieve mailtjes en persoonlijke berichtjes op FB
Dit gedichtje ontroerde ons heel erg, geschreven door een vriendin die ik niet eens kende voordat Mark overleed. Allemaal lichtpuntjes die je helpen om door te gaan….
Lieve Wim & Hetty,
2/2 Mark zijn geboortedag
Denken aan die dag…
49 jaar geleden…
Zoveel blijdschap…
Zo’n wonder.
Een kind geboren…
Een mensenkind…
Een kind van God…
Jullie kind…
Een kind…
Je bent er voor je kind,
maar dan…
Je kind uiteindelijk loslaten…
Zo moeilijk om dan weer op weg te gaan.
En dan…
een slopende ziekte bij Wim.
Jullie zijn vechters.
Jullie gaan ervoor.
Alles verandert…
Soms snel…
Soms langzaam…
Doe maar kalm aan.
Voor alles is een tijd…