Het is druk op de weg en vooral op het fietspad langs het Oranjekanaal richting Bargeres. Nu Rick besloten heeft om vanaf nu om de 2 weken naar het Schoolpad te komen stap ik maar eens op de fiets om hem op te zoeken. Er wordt gefietst en gejogd. Nu de sportscholen al zo lang dicht zijn moet er op een andere manier beweging gezocht worden. Ik fiets langs hevig zwetende mannen met zweetbandjes om hun voorhoofd. Ik groet onderweg nog deze en gene maar hier krijg ik geen groet terug. Iedereen zit in zijn eigen bubbel zoals dat tegenwoordig wel genoemd wordt.
Bij Rick is het altijd hetzelfde. Hij houdt niet van veranderen, alleen heeft zijn bureaustoel het begeven en heeft hij zijn tuinstoel op zijn favoriete plek staan. De foto van Henry heeft een plekje gekregen naast de foto’s van Mark met Queeny en Klaas. ‘Ik mis er nog wel een paar’, zegt hij dan en ik weet meteen dat hij Ben en Niesje bedoelt.
‘Ik zal eens tussen mijn foto’s zoeken voor je’, beloof ik. De glas in lood hangers, die Tonny maakte, en die vroeger bij Ben een Niesje voor het raam hingen, hangen nu bij Rick. Staat mooi.
Na de koffie verwisselen we samen zijn beddengoed en ik zie ineens een souvenir dat hij ooit meebracht van een gezamenlijke vakantie in Normandië uit 2011, een nog dichtgeplakt trommeltje met de kaart van la douce France op de deksel. Hij maakt het nu open en er zitten nog keurig verpakte koekjes in. Ik proef er eentje en ze smaken nog prima. ‘Ik eet ze niet… 2011…’, zegt hij. ‘Je mag het allemaal meenemen.
Eenmaal thuis komt Gerhard er aan en praten we ook met hem weer bij. Hij is klaar bij de Mesdagkliniek in Groningen en wacht op een nieuwe opdracht van Centrics.
