Het is al weer een tijd terug dat we bij een optreden van de Eemslander Shanty’s in Ter Apel een schattig hondje zagen. Susan was met me mee en dacht er in die tijd net over om een tweede hondje te nemen en een Jack Russeltje viel bij de rest van het gezin wel in de smaak als aanvulling op de Retriever. De hele avond zagen we het pittige ding lopen, meestal met een paar kinderen in het kielzog. Bij het slotlied stonden we zelfs vlakbij hen en maakten een praatje. Het bleek het gezin van de dirigente van de Shanty’s te zijn en het was een hondje met een verhaal. Jacky had bij hen in het dorp bij de Lidl gelopen, zomaar zonder baas. Ze hadden haar maar meegenomen en verschillende instanties gebeld. Maar het hondje werd door niemand opgehaald. Ach… ze vonden het zelf zo’n aardig ding en de kinderen waren er al helemaal gek op.
Drie maanden later kreeg Wim de vraag van de dirigente of wij het hondje wel wilden hebben. We waren er laatst zo enthousiast over geweest. Tot Wims verbazing wilde ik niet aan de Jack Russell. Ik zag Tessa niet met nog een concurrente rondrennen. Bovendien zit er jacht in en hou je die niet binnen onze erfgrenzen.
Maar Susan was het toch die zo enthousiast was? Susan gebeld. Nee die had achteraf toch besloten dat Meggan genoeg leven met zich meebracht. Maar… ze wist wel een oplossing. Hun buren hadden altijd een Jack Russell gehad. De laatste was een paar jaar geleden overleden. Die seinde ze in en gaf het telefoonnummer door. Ze belden meteen, stapten ogenblikkelijk in de auto en een half uur later had Jacky een nieuwe baas. Het was even slikken geweest voor de familie, vooral voor de kinderen. Die hadden hun eigen Duitse herder nog en zelf denk ik dat die herder er niet rouwig om zal zijn. Die is nu weer helemaal nummer één!
