De Groenmarkt in Antwerpen.
Ik heb grote bewondering voor mensen die hun vakantiebagage in één klein koffertje kunnen pakken. Mark kan dat. Pyama tandenborstel, twee onderbroeken en een korte broek…meer heeft hij niet nodig. Overal kun je kopen wat je nog meer nodig denkt te hebben, vindt hij.
Ooit gingen we eens op een georganiseerde fly-drive reis naar Ierland. Beiden hadden we onze vliegtuigkoffer bij ons en daarnaast nog een tas voor de handbagage. Wat hebben we lopen zeulen in Ierland . Bus uit, hotel in… trappen op of lift in, trappen af of lift uit en weer die bus in. Oooohhhh!
Er waren ook een paar zussen bij, nichten van Anneke van Zeyts, m’n oude schoolvriendin. Die hadden zegge en schrijve één klein soort koffertje op wieltjes die ze zo aan het handvat achter zich aan mee konden slepen. Daarnaast één klein rugtasje voor hun papieren en portemonnee. En ze zagen er steeds verzorgd uit. Dat is iets wat ik ook wil, maar steeds wordt het meer wat èigenlijk toch mee moet.
We gingen ooit met Dick en Anda naar het Schwarzwald naar een appartement met onze jongens. We kwamen een paar dagen later ivm de ziekte van mama. Onze aankomst werd gefilmd. Dick had net een super 8 camera en probeerde die tijdens de vakantie uit. Als je dat later terugziet! Aan het uitladen van ons leek geen einde te komen. Iedereen hielp met het meeslepen van tassen en losse attributen. Het ergste was dat, toen je dacht dat alles er uit was, ik nog met een lege tas aankwam waar alle losse spullen en etenswaren, die nog in de auto lagen, in gingen!
Nee … aan kamperen hoefden we toen nog niet te beginnen. Dat zou helemáál wat worden.
Daar begonnen we pas mee toen de jongens niet meer meegingen. De caravan kan heel wat aan.
Ieder zijn meug?! Je moet dat ene koffertje natuurlijk niet vergeten hè… Mark!
Maar straks hè… straks gaan Diny en ik naar Antwerpen… drie nachten. Dan nemen we allebei één klein koffertje op wieltjes mee èn een rugtasje. Wedden dat het lukt!