Vorig jaar in het Lake District.
‘Volgens mij gaat het hier een ietsiepietsie beter’,zegt Rick als hij binnenkomt. ‘ Hoe bedoel je’, vraag ik hem. Ik was druk met vilten geweest, bloemen water geven en nog het een en ander. Ik had inderdaad een goede dag. ‘Nou minder gesnotter’, deed hij een duit in het zakje. ‘De rust komt nu’.
Bezig zijn is een goede remedie voor mindere gedachten. Maar Rick is nog lang niet uitgepraat. ‘ Het zal af en toe nog wel lastig zijn’, meldt hij nog even tussen neus en lippen. ‘Mark heeft zijn rust gevonden, nu de rest nog’ en Rick kijkt me dan even onderzoekend aan. ‘Anders neem je nog maar even een pilletje’. Hij gaat nog even door en ik moet ogenblikkelijk aan onze lieve tante Hermien denken.
Wanneer wij haar opzochten, vooral nadat mama overleden was, vertelde ze vol emotie over de drie deerns van de Haar. Hoe opoe hen ’s middags opwachtte met een kopje thee met een beschuitje. Samen hadden de drie meisjes een fiets. ‘En noe bunt d’r nog maor twee, ooo ik misse Coba toch zo’. En langzaam gleden er wat traantjes over haar wangen. Wij hielden ons flink, want natuurlijk misten wij onze moeder ook. Ik heb geen idee hoe ze het voor elkaar kreeg, maar tegen de tijd dat wij de deur uitgingen had ik ook de tranen wat losser zitten. ‘ Och kind’, zei ze dan, ‘ ie kunt zeen da’j nog niet helemaole in odder bunt’. Na een bezoekje aan tante Hermien gingen we in een streep door naar tante Riek, de derde van de deerns van de Haar. In haar huis hing altijd een sfeer van rust, ik weet zeker dat het door haar uitstraling kwam.