Dit was het werk van een paard in mobilisatietijd. En de mannen…? Zouden die loopgraven moeten graven met die grote schoppen?
Die rechtse … dat moet Hendrik Jan wel zijn… toch?
En de ander zal vast een van z’n kameraden zijn die hij altijd op dat briefje in zijn portefeuille bij zich heeft gedragen.
Ik denk dat het was toen opa en opoe Eggink 50 jaar getrouwd waren dat vader Hein en mama hadden bedacht dat ik maar wat moest voordragen. Pa had iets uitgezocht en hoe kan het ook anders voor zo’n peerdekearl: een gedicht over een rijpaard en een werkpaard. Wat had ik een hekel dat ik voor de voltallige familie aan de bak moest. Maar ja… het werd gewaardeerd.
Ik wist eigenlijk alleen de eerste twee en de laatste 2 regels nog. Maar dan blijkt internet en google geduldig. Ik heb het gevonden.
[i]Het rijpaard en het boerenpaard
Een rijpaard slank en glad en fier
liep door de wei met edele zwier.
’t Had dunne poten, vurige ogen,
zijn lange hals was fraai gebogen.
Terwijl het zo lui en leeg genoot,
zag het aan de overkant der sloot
een boerenpaard druk aan het ploegen.
Dat liep te hijgen en te zwoegen.
Het rijpaard bleef een poosje staan
en zei: " Ik ben met je lot begaan.
Arm beest wat zie je er uit, zo vies en ruig.
Wat draag je een oud en smerig tuig.
Je moest je toch warempel schamen
als anderen je tegenkwamen."
"Mij schamen" zei het ploegpaard nu.
"Voor wie, wel ’t allerminst voor u.
Geen vlijtig paard zal mij verachten,
alleen wie lui is kan ’t verwachten.
Daarom werk ik mij liever moe.
Je mag wel blij zijn dat ik het doe.
Want denk erom, gij trotse draver,
als ik niet werk krijg jij geen haver."
[/i]