foto: mei 2014.
‘Va hef elke wekke wel een begrafenis’, zei Johan toen pa midden 70 was. Dat leek ons toen wat overdreven. Maar pa kende natuurlijk veel mensen in en om Vorden en verdere omstreken en veel waren van zijn eigen leeftijd. Bovendien was een begrafenis vroeger iets waarbij in brede kring meegeleefd werd. Neven en nichten, buren vrienden, relaties in alle vormen, iedereen was paraat. Wanneer de afscheidsdienst niet kon worden bijgewoond, dan stonden bij de begraafplaats nog veel mensen om dat laatste stukje mee te gaan.
Ik vergeet nooit het klokgelui van de NH Kerk in Vorden wanneer je vanuit de kerk richting kerkhof vertrok.
Lang stond ik er niet zo bij stil dat afscheid zoveel verdriet met zich mee kon brengen. Ja, het verlies van vader en moeder hakt er nogal in. Toch slijt dat omdat het een natuurlijk verloop is.
Maar nu ik zelf in de 70 ben, gebeurt ons hetzelfde als pa vroeger. Gelukkig niet elke week, maar toch zijn het veel mensen van onze eigen leeftijd waarvan we afscheid moeten nemen. Je probeert met ze mee te leven.
Toch blijft het verlies van je kind iets dat lijkt op het openscheuren van je hart. Een stuk van jezelf dat je verliest, is weg. De drukte van het regelen, opruimen, alle bezoekjes is na een jaar voorbij en probeer je de draad weer op te pakken. Na het afronden van het boek MARK dacht ik dat het gemakkelijker zou worden, maar ook dat is maar ten dele waar. Ik ben nog steeds overgevoelig wat betreft het ontwijken van deze problematiek. Verdriet is als de maan, je weet wel….
