[i]The three sisters[/i], een cadeautje van Berdena voor Diny en mij. Zelf heeft ze er ook een.
Toen opoe en opa Eggink afscheid namen van Herman toen hij in 1924 naar Amerika vertrok om boer te worden, wist niemand wanneer ze elkaar terug zouden zien. Het zou 5 jaar duren. Daarna duurde het 17 jaar. In 1946 toen zijn broer en onze vader Hendrik Jan zo plotseling overleed kwam hij opnieuw over en dat was voor opoe voor het laatst.
Mijn hele leven heb ik al afscheid moeten nemen”, zei Tonny. Eerst al werd ze vanuit toenmalig Perzie, waar haar vader werkte, naar Nederland gestuurd toen ze bijna aan de middelbare school toe was. In de vakanties ging ze natuurlijk terug, drie keer per jaar. Ze trof een fijn gezin dat haar geweldig opving en een belangrijke rol in haar leven speelde.
Toen Gera trouwde en samen met Fred de oversteek maakte naar Canada begon het afscheid nemen opnieuw. Je zou denken dat het gaat wennen, maar ik denk dat het nooit went. Vaak gingen Henry en Tonny naar hen toe. We zijn zelfs twee keer 6 weken met hen mee geweest en hebben een geweldige tijd gehad in het altijd warme gezin van Fred en Gera en hebben intussen ook heel wat van Canada gezien. Ook vorig jaar september waren we bij Henry en Tonny zelf te gast, samen met Ben en Niesje. En Rick heeft er al heel wat keren een fijne vakantie gehad en heeft de kinderen zien opgroeien.
Een paar jaar terug trokken Henry en Tonny zelf de stoute schoenen aan en zijn de grote plas overgestoken, zoals Rick dat altijd noemt, en nu om te blijven. Het afscheid nemen blijft, want nu blijven Arend en Amaka achter in Nederland.
Vandaag namen wij afscheid van hen, misschien niet voor lang want waarschijnlijk komen ze in november terug om de echte emigratiepapieren te laten tekenen in Berlijn.
En gisteren namen we afscheid van Berdina en Curtis. We hebben ze nu pas twee keer wat langere tijd ontmoet en het voelt als een zus voor ons, zo bijzonder. We hopen dat het ook niet een afscheid wordt voor heel lang. Curtis zei bij het afscheid tegen Wim:”You mùst come”. En dat zijn nu de plannen: als we gezond mogen blijven gaan wij volgend jaar, in navolging van opa en vele neven en nichten uit de familie Eggink, de plek opzoeken waar ome Herman de toekomst opbouwde voor zijn gezin. Berdena en Curtis willen het voor ons regelen. Wat kunnen we daar nu tegen in brengen? Het afscheid werd er in elk geval gemakkelijker door.
In 1924 when opa and opoe Eggink said good bye to Herman, they didn’t know when they would meet again. It took 5 years before Herman returned for the first time. And again after 17 years when his brother and our father Hendrik Jan died in 1946 and that was the last time opoe would see him.
During all my life I have to say good bye”, sister in law Tonny said when daughter Gera and Fred planned to emigrate to Canada about 20 years ago. When she was sent to Holland from Iran, where her father worked at that time, as she had to attend High School. She was lucky to live in a very warm family in Holland, but it would be not so easy just as it was for her parents.
When Gera left for Canada Tonny had to say good bye again. You never get used to it. Henry and Tonny visited them every year and 2 times we went together for 6 weeks and enjoyed it to be in such a warm family, Gera, Fred and their three kids. And we loved it to see a lot from this beautiful country. Rick also went several times to Canada and had a very good time with them and he was fond of the children.
A few years ago Henry and Tonny left Holland to settle not far from Gera and Fred in Dickson. But again it ’s a fare well, because their son Arend and Amaka live in Amsterdam.
We enjoyed it very much to visit them last year with Ben and Niesje, Wims brother and our sister in law and made a beautiful trip through the Rockies.
Today we had to say goodbye again, but not for long because they will return in November to organize the emigration papers and it has to be signed in Berlin.
And yesterday was our fare well to Curtis and Berdena. We ’ve only met twice, but it feels like having another sister and brother, very special.
When we said good bye Curtis said to Wim:”You mùst come”. And that will be our plan: next year when we ‘ll be healthy we will go, just as opa and a lot of the Egginks aunts, uncles and cousins did, to visit the country where uncle Herman build his new life for his family as a farmer. Curtis and Berdena will arrange a meeting with some relatives and we are looking forward to it. The fare well was a bit easier by this.