Toen opoe en opa Eggink afscheid namen van Herman toen hij in 1924 naar Amerika vertrok om boer te worden, wist niemand wanneer ze elkaar terug zouden zien. Het zou die keer 5 jaar duren. Daarna duurde het 17 jaar. In 1946 toen zijn broer en onze vader Hendrik Jan zo plotseling overleed kwam hij opnieuw over en dat was voor opoe voor het laatst.
Mijn hele leven heb ik al afscheid moeten nemen”, zei ook Tonny. Eerst al werd ze vanuit toenmalig Perzië, waar haar vader werkte, naar Nederland gestuurd toen ze bijna aan de middelbare school toe was. In de vakanties ging ze natuurlijk terug, drie keer per jaar. Ze trof een fijn gezin dat haar geweldig opving en een belangrijke rol in haar leven speelde.
Toen Gera trouwde en samen met Fred de oversteek maakte naar Canada begon het afscheid nemen voor haar opnieuw. Je zou denken dat het gaat wennen, maar ik denk dat het nooit went. Vaak gingen Henry en Tonny naar hen toe. We zijn zelfs twee keer 4 weken met hen mee geweest en hebben een geweldige tijd gehad in het altijd warme gezin van Fred en Gera en hebben intussen ook heel wat van Canada gezien. Ook in september 2010 waren we bij Henry en Tonny zelf te gast in Canada, samen met Ben en Niesje. En Rick heeft er al heel wat keren een fijne vakantie gehad bij Fred en Gera en heeft de kinderen zien opgroeien.
Ik denk dat het 2008 was toen Henry en Tonny zelf de stoute schoenen aantrokken en zijn de grote plas overgestoken, zoals Rick dat altijd noemt, en nu om te blijven. Het afscheid nemen blijft, want nu blijven Arend en Amaka achter in Nederland.
Toen namen wij afscheid van hen, misschien niet voor lang want waarschijnlijk komen ze in november terug om de echte emigratiepapieren te laten tekenen in Berlijn.
En een aantal keren namen we afscheid van Berdina en Curtis. We hebben ze nu al vaker wat langere tijd ontmoet en Berdena voelt als een zus voor ons, zo bijzonder. Het zou die keer ook niet een afscheid worden voor heel lang. Curtis zei bij het afscheid tegen Wim:”You mùst come”. En die plannen: zijn intussen ook werkelijkheid geworden in 2012, in navolging van opa en vele neven en nichten uit de familie Eggink, om de plek op te zoeken waar ome Herman de toekomst opbouwde voor zijn gezin. Berdena en Curtis regelden alles voor ons. Het werd een van de mooiste belevenissen in ons leven. Afscheid nemen wordt er in elk geval gemakkelijker door, want 3 jaar later bezochten ze ons weer en konden we hen een kijkje in ons leven geven. We hebben intussen wel, behalve van Ben en Niesje, Mark en Henry, nu definitief afscheid moeten nemen van Curtis en Harold. Dankzij de moderne techniek konden we het afscheid van Curtis en later Harold mee beleven. Maar wat we samen hebben meegemaakt zal altijd bij ons blijven.
Bij het afscheid in 2011 kregen Diny en ik deze broche als herinnering aan onze ontmoeting en aandenken aan de Three Eggink Sisters.