Het lijkt bijna een afscheidsfeestje, de laatste keer dat de jongste lammeren hun fles krijgen. Ik heb ze nog wel toegesproken, zo van … geniet er maar van. Alleen de allerkleinste krijgt vanaf morgen nog een week lang één keer per dag z’n fles melk. Het is net of hij het doorheeft, terwijl hij altijd moeite had om z’n portie binnen te krijgen, soms maar de helft van wat hij zou moeten hebben, klokt hij nu zonder te stoppen de hele fles leeg.
En dan lopen ze achter Wim aan naar de stal om uit te buiken, maar vooral ook om op de brokjes aan te vallen. We krijgen nog een week met geblèr. Als ze je zien lopen denken ze dat ze wat krijgen. Dat duurt een week hebben we gemerkt bij de grootste lammeren.
Het is voor ons ook afbouwen. Het was leuk, maar nu krijgen we tijd voor andere dingen. Vanaf 8 april kwamen de lammeren op de eerste plaats. Tien stuks hebben we groot gekregen, van moederloze- of moeder met een verkeerd uier-, één van een drieling-, te vroeg geboren- of een die niet wil groeien lammeren. Mijn schilderen was helemaal naar de achtergrond. Ik ben m’n keetje bijna niet in geweest. De Hereford koeien wachten nog op de finishing touch. Dat gaat nu gebeuren….
