‘Ik ben de jongste thuis’, vertelde een jongeman aan zijn collega cursist. ‘Mijn vader is al heel oud… al wel 65.’ Anda hoorde het aan en moest vanzelf glimlachen. Zij gaf deze cursisten een training, hij zal niet beseft hebben dat zij haar 65 jaar ook al bereikt had.
En ze zag er toen ook zeker niet naar uit.. Ach… en zo keken wij vroeger immers zelf ook tegen onze ooms en tantes aan.
We hadden dat jaar weer een dagje samen met Dick en Anda en namen onze kinderen en ons leven onder de loep. Een groot deel ervan zijn onze levens met elkaar verweven. In mijn jeugd op de Boomgaard was Dick mijn buurjongen waar ik mee speelde en zelfs een keer vocht… gewoon kijken wie de sterkste was. Toen we net in Hengelo woonden kwam hij vlakbij ons wonen, intussen getrouwd met Anda. Twee dagen na elkaar werd begin 1970 bij hen Ernst en bij ons Mark geboren. Veel vakanties hebben we samen gevierd met onze vijf jongens. Er werd verhuisd, zij naar Apeldoorn en wij naar Emmen, maar een paar keer per jaar zochten we elkaar op en tussendoor belden met elkaar. De prachtige dagen rondom de bruiloft van Stefan en Damla in Istanbul kwamen die keer uitgebreid ter sprake. Mooie foto’s, een prachtig bruidspaar en hun familie. Ernst was de getuige voor Stefan. Het was alleen wat lastig wanneer hij ‘evet’ – ja- moest zeggen. Dus op het bewuste moment kreeg hij een duwtje van de vriendin van Damla die haar getuige was. Voor Dick en Anda zelf was het enige begrijpbare stukje toen hun eigen namen genoemd werden toen het onderdeel ‘zoon van….’ aan de orde kwam. Al met al was het een geweldige belevenis. Stefan maakte bij zijn schoonfamilie een goede beurt door later een toespraakje in het Turks te houden. Damla was heel goed bezig door Nederlands te leren. Het schijnt haar goed af te gaan.
Intussen is het haar allang gelukt en zijn Stefan en Damla al een zoon rijker.
Jammer genoeg heeft Anda dat maar kort mee mogen maken. Ik mis haar nog steeds, een vriendin door dik en dun die deel uit maakte van een groot stuk van mijn leven.