Ik vond altijd van mezelf dat ik goed alleen kon zijn. Ja ja… dan weet je dat Wim toch ergens in de buurt is of op een bepaalde tijd weer thuiskomt. Eigenlijk vind ik het dat het nu lang genoeg geduurd heeft… Dat is het leven van iemand net als ik die er aan moet wennen dat het blijvend is dat je vooral ’s avonds alleen bent. Ik sprak een oud collega waarvan een paar maanden ervoor haar man was overleden. Ze zei: ’Ik vind er niks meer aan’. Nu snap ik helemaal wat ze bedoelt. Ondanks alle lieve mensen, kaarten en wensen moet je hier zelf een weg in zien te vinden. ’Op en af’, is nog steeds mijn antwoord wanneer iemand vraagt hoe het nu met me gaat. Soms voelt het boven verwachting goed maar door een spontane gedachte of opmerking val ik in een dal. Vanmorgen na de mooie kerkdienst door ZWO, bleef ik nu koffie drinken en bijpraten. Ineens viel mijn oog op het groepje, meestal alleen mannen, waar Wim altijd bij zat. Tja… dat onverwachte nekt me soms…..
Nu had ik al heel lang de wens om de Engelse serie ‘The Crown’ te kunnen bekijken. Die kun je bekijken op Netflix, maar daar was ik nooit aan toe gekomen, net als andere films die ik leuk zou kunnen vinden. En ik kan me er nog niet toe zetten om klussen op te pakken, alleen het nodige. Toen ik weer niks op de tv kon vinden om mijn gedachten te kunnen verzetten, pakte ik door en abonneerde me op Netflix. Het lukte en zo zit ik al een paar dagen tussen de bedrijven door die serie te bekijken. Het blijkt niet zo spannend dat je tussendoor niet even koffie zou kunnen zetten of een eitje bakken, maar het is een welkome afwisseling voor de donkere dagen die gaan komen. Deze middag kwam Rick tussen de buien door, en even later Anja, altijd een gezellige onderbreking. Samen eten met Rick is toch ook fijn. En even bellen of hij goed is thuisgekomen. Ja, dat was hij…