Ik wist niet dat ik zoveel in huis had. Ik kijk wat er allemaal op tafel verzameld is. Mijn hulp doet ‘de hoekjes’ en dat doet ze goed. Wat ze tegenkomt legt ze op tafel en dat mag ik uitzoeken. Af en toe zingt ze er bij. ‘Dat mag ik toch zo graag doen’, zegt ze. Ik bekijk de verzameling. Het meeste kan zo de vuilnisbak in. Gelukkig zijn het niet allemaal prutteltjes die ìk van me af gelegd heb. Er is ook een enorme schroevendraaier bij en een soort plakband dat in de schuur hoort. ‘Nu je been weer de goede kant op gaat, mag jij het kantoortje wel eens goed opruimen’, stel ik Wim voor. Hij reageert er niet erg op. Dat heeft meestal even tijd nodig. Ken je dat?
De werkplaats in onze schuur wordt door ons nog steeds naar oud gebruik ‘het kantoortje’ genoemd. Ooit begon hier iemand met autoschades en had er in een aangebouwd stukje aan de schuur zijn kantoortje. Intussen heeft er al een fysiotherapeut gewoond en een ambtenaar en nu wij al 21 jaar en nog steeds heet de plek, nu met werkbank en gereedschappen, het kantoortje. Ik ben intussen in de schuur aan de gang met uitruimen, weggooien, schoonmaken en weer inpakken. We hebben in die 21 jaar veel te veel bewaard. Alles wat ik de laatste twee jaar niet gebruikt heb kan weg. De Kringloop is blij met me. Het heeft me al heel wat koffiebonnetjes opgeleverd.
