Minder spectaculair dan de Quest van Wim Harwig, maar ideaal voor ons.
“Hee ridt anders wel heel lekker…..”.
Even later: ”D’r zit ok nog net nie-je spatborden op en kiek es… et stuur is van roestvrie-j staol”. We gaan samen op de fiets naar het dorp. Ik op m’n eigen E-bike en Wim op z’n bijna 20 jaar oude fiets. Die fiets heeft al heel wat meegemaakt. De laatste jaren vooral als fiets voor de markt met hééle grote fietstassen.
Indertijd heeft Wim hem met zorg uitgezocht. Eindelijk eens een nieuwe fiets. Een Altra van Henk Boer. Het was toevallig net een schrikkeljaar en de rijwielhandel had bedacht dat het een goede stunt zou zijn om op 29 februari alle aankopen die gedaan werden op een bepaald uur terug te betalen. En het was toevallig net 29 februari toen we om 2 minuten voor 12 bij de kassa stonden. “Wat wil je”, vroeg Henk Boer, “nu tussen 11 en 12 of zal ik het bedrag aanslaan tussen 12 en 1 uur. “Nu”, zeiden we.
De uitslag van de trekking van de noraris zou de week erop in het weekblad staan. Met toch enigszins kloppend hart sla ik die woensdag de krant open.
Het schrikkeluur werd…. tussen 11 en 12. Ja toen moest ik wel gauw even met Holvrieka bellen.
Als we een dag later de zaak binnen komen met de rekening zegt Henk Boer meteen:”Ik weet waar jullie voor komen”.
Hij betaalt vlot de bijna ƒ1000.
Nu gaan we dit oudje inruilen. Wim heeft nu ook een E-bike en heeft door de inruil €100 korting gekregen. Na de betaling, een kopje koffie en het verhaal van het schrikkeluur biedt de fietsenmaker aan:”Als je €50 op tafel legt mag je hem weer meenemen… dan heb je nog winst ook…”
Nee dan wordt het fietsenhok wel erg vol. We bestijgen onze wonders op wielen en ik hoef nooit meer te horen:”Wat rie-j ie toch hard!”