Agnes bezig met het toiletteren van de pony’s.
Volgens ingewijden zou ze het meest op haar moeder lijken, alleen is ze wat vrolijker. ‘Altijd blijven lachen’, was het devies van onze nu 102 jarige tante Heintje, toen ze gevraagd werd naar het geheim om zo oud te mogen worden. En warempel ze staat nog lachend en tevreden op de foto bij haar afscheid op de Borkel, het verzorgingshuis waar ze de laatste 17 jaar gewoond heeft. – [i]zie onder Nieuws-[/i]
Ze heeft er zelfs een tijd samen met haar zus Hanna gewoond die uiteindelijk na het overlijden van haar man Gerrit, zwager Albert en schoonzus Bertha ook naar de Borkel ging. Ook Hanna is dik in de 90 geworden, maar Heintje overtreft ze allemaal.
Zou ze ’s morgens bij het wakker worden ook al zo blijmoedig zijn, vraag ik me dan af. Zou ze nooit tegen een dag hebben opgezien? Vanmorgen kwam het in de preek van Jan de Korte naar voren dat je ’s morgens als een berg tegen de dag kunt opzien. Zoals hij het verwoordde herken ik het en ik vermoed dat hijzelf ook precies weet hoe het voelt. De kunst is om die krampachtigheid los te kunnen laten. Dan kan er ineens een last van je afvallen zomaar van het een op het andere moment.
Eenmaal thuisgekomen wilde Agnes het mooie danklied, dat gezongen werd voor de kinderen naar de nevendienst gingen, wel op haar viool proberen. Is toch nog lastig als je net begint.
Ik kan wel eens jaloers worden op mensen die ’s morgens al lopen te zingen of in elk geval met volle zin de dag beginnen. Ik moet eerst een uur op gang komen, douchen, thee, niet veel zeggen… en dan ineens is het of mijn bloed gaat stromen en ik er lekker weer tegenaan kan. Wim is eerder op gang en maakt gebruik van de ochtend. Dat schijnt ook met je bioritme te maken te hebben. Ik ben meer van de avonden, ben ik helemaal helder en weet vooral precies wat ik de andere dag wil gaan doen. Ken je dat? Alleen snap ik de volgende morgen niet meer waar ik de energie vandaan ga halen. Toen ik nog werkzaam was op het Carmelcollege begon het te komen na de eerste kop koffie voor schooltijd en kwam ik vooral het tweede lesuur op stoom.
Wat diezelfde morgen nog een berg leek die je bijna niet kon beklimmen … berg? Weg berg!