Gisteren was het de geboortedag van Henry, hij zou 75 geworden zijn als niet… Vanzelf gaan onze gedachten naar hem en Tonny. We hebben niet voor ’t zeggen wat het leven voor ieder van ons in petto heeft. Tonny is de dag goed doorgekomen met ’s morgens lieve bezoekjes en later Arend, Amaka en de kleine Genesis. Ik herinner me dat ze ooit eens zei: ’Mijn leven lijkt wel te bestaan uit afscheid nemen’. Ze was al jong in een gastgezin omdat haar ouders in Perzië werkten en woonden. Ze heeft het goed gehad bij de fam. Van de Meulen die ook 2 dochters hadden. Later kwam zus Arjan ook in het gezin wonen. Maar telkens was er na elke vakantie het afscheid nemen. Pas toen de Sjah van Perzië afgezet werd kwamen haar ouders deze kant op en konden meegenieten van hun kleinkinderen.
Toen Gera, eenmaal volwassen, met haar Fred naar Canada vertrok maakte ze die opmerking en het is zo gebleven. Elke zomer gingen ze naar Canada en soms ook even tussendoor, Drie keer zijn we mee geweest en ja… het afscheid was er altijd bij. Henry kon altijd goed relativeren en Tonny net zo. het was geweldig om samen nog 6 jaar zelf in Canada te wonen, maar om er oud te worden in die lange, lange winters? De kleinkinderen in Canada werden volwassen en er hoefde niet meer gereden worden naar Hockeywedstrijden. Zo kwamen ze terug.
En Gera en ook Fred komen geregeld over naar Hattem en Brummen. Nu moet zij en ook wij allemaal leren omgaan met verlies van Henry dat toch een grotere strekking heeft en het leven anders gaat worden. Tonny is goed bezig, is haar huis aan het opknappen maar heeft ook tijd voor anderen. Straks gaan we samen een bezoekje brengen aan Janny in Brummen. We waren er 8 maanden geleden met z’n vieren, nu dan met z’n drieën. In gedachten en de gesprekken zal Henry er zeker bij zijn.
