‘Wat is dat dan, ach gutteguttegut..he-j d’r weer iene?’ Onze trouwe hulp is er weer en in het voorbijgaan ziet ze het kleine lam in het nest staan. Hij heeft z’n buikje vol en laat zich even niet horen. Vaak laat ik hem een tijdje in de keuken met het spinnewiel en de vuilnisbak als afscheiding, maar nu heeft hij even zijn oude plekje naast de open haard.
De eerste dag was het een kleine lastpak, sterk en stevig, maar met geen mogelijkheid wilde hij uit de fles drinken. Ik moest er telkens 50 ml induwen. Ik had Rob al gewaarschuwd dat het niet zo vlotjes ging dit keer maar dat ik nog even zou proberen.
Dit rammetje was er een van een drieling en dan is het vaak beter om er een aan de fles te doen zodat ze alle drie hun kansen krijgen om tot glorie van moeder ooi en Rob flinke schapen te worden. Uiteindelijk gaf hij de pijp aan Maarten en kreeg hij de slag te pakken van drinken aan een speen die dan wel niet als moeders tepel aanvoelt maar waar wel warme melk in zit. Ik hield hem eerst een warme vinger voor en als hij probeerde te happen stak ik de speen ervoor in de plaats.
Eindelijk. Nu drinkt hij als de beste, maar net als de andere twee in het begin heeft hij wel wat dunne poep. Tja… het is net als met baby’s, je houdt bij wat er in gaat en er weer uit komt.
Nu volgt hij me op de voet en loopt gewoon mee naar de wei om kennis te maken met de andere twee en even later ligt hij tevreden aan de voeten van Wim te slapen. Het was ook niet niks zo’n kennismaking. Drentje was jaloers en moest niks van hem hebben zodat hij door het gaas weer gauw bij ons was.
