De buurkinderen van Breukink komen ook bij onze nieuwe aanwinst kijken: Heidi. Het is vast op zo’n zondagmiddag dat de hele familie bie’j "mien vader en moder" (tante Hermien) op bezoek gingen.
Behalve ome Jaap zie je van l. naar r.: Joke Breukink, Wim Harwig, Carin en Janneke Aartsen, Heidi, Jan, Hans en Dickie Breukink.
Zoals wij door de jongens Antink worden meegenomen naar school , zo neem ik Hans Breukink weer mee en later Annie Bolderdijk. Hans is geen probleem, altijd op tijd klaar en fietst mooi met me mee. Maar met Annie is het andere koek. Ze is nooit klaar, ze wil eigenlijk niet naar school, is bang voor de grote boze wereld, denk ik nu. Soms stapt ze na 200 m. al van de fiets. Ik praat haar maar steeds moed in. Een eindje verder staat buurvrouw de Rijke aan de kant van de weg: “Toe maar Annie , goed deurfietsen, Annie,….goed zo Annie….!” Soms zijn we al over de helft en wil ze toch huilend weer terug. Ik weer mee….. Wat een ellende.
Het jaar er op ga ik al naar school in Zutphen en neemt Diny de taak over. Dan is het al snel gebeurd met het gezeur! Zo gauw Annie angstig begint te kijken en bibberend zegt:” Ik wil naor huus”, hanteert Diny een heel andere tactiek. Ze wonen vlak bij het Kasteel “De Kieftskamp”en ze moeten eerst langs een diepe donkere gracht. Diny grijpt ogenblikkelijk in met de woorden:” Veuruut deurfietsen Annie, anders gooi ik oe in de grachte!” De keus is dan niet moeilijk meer voor Annie….. deurfietsen!